Ἔρχονται ἡμέρες φοβερές. Θὰ πέσουν ἔθνη, θὰ πέσουν βασίλεια. Θὰ γίνῃ ἄνω – κάτω ὁ κόσμος. Ὅ,τι εἴδαμε ὣς τώρα εἶνε μικρά. Νὰ εἴμεθα μὲ τὸ Εὐαγγέλιον.
Ἐμεῖς οἱ ὀλίγοι θὰ γίνωμε ἡ ζύμη καὶ ἡ μαγιὰ ἑνὸς νέου κόσμου. Καὶ τότε ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ πεθάνῃ ποτέ. Θὰ εἶνε τὸ ἄστρο τὸ φωτεινό, τὸ ὁποῖο θὰ φωτίζῃ τὸν κόσμο καὶ θὰ φωνάζῃ καὶ εἰς τὰ ἄλλα ἔθνη· «Στῶμεν καλῶς». Ἤγγικεν ἡ ὥρα τῆς κρίσεως, καὶ θὰ σαλπίσουν οἱ σάλπιγγες τῆς Ἀποκαλύψεως.
Ὁμιλῶ προφητικὰ τὴν ὥρα αὐτή, καὶ ἐνθυμηθῆτε, ἀδέλφια μου, τὰ λόγια μου. Θὰ μείνωμε ἐδῶ. Καὶ ἐὰν φύγουν ὅλοι, νὰ ξέρετε πολὺ καλὰ ὁ ἐπίσκοπος Φλωρίνης θὰ μείνῃ ἐδῶ. Γιατὶ ἔχει μιὰ παράδοσι. Τὸ ῥάσον μένει. Διαβάστε τὴν ἱστορία. Ὅταν ἔπεσε ἡ Σμύρνη, φύγανε ὅλοι. Δὲν ἔμεινε κανείς. Μόνο ἕνας, ἕνα ῥάσο, τὸ ῥάσο τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἔμεινε στὴν ἔρημη Σμύρνη καὶ ἔβαψε μὲ τὸ αἷμα του τὰ καλντερίμια τῆς πόλεως. Εἴμαστε συνεχισταὶ τῆς ἱστορικῆς γενιᾶς τῶν ἐπισκόπων ἐκείνων. Καὶ ἐὰν ὅλοι φύγουν, ἐμεῖς θὰ μείνουμε ἐδῶ, καὶ θὰ φωνάζουμε ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ ὑπερπέραν· «Στῶμεν καλῶς».
