Χριστός Ανέστη!
Μία
προσφώνηση, ένας χαιρετισμός που ακούραστα θα υποκαταστήσει κάθε άλλον
χαιρετισμό για τις επόμενες σαράντα μέρες, μέχρι την Ανάληψη.
Χριστός Ανέστη!
Αυτήν τη μεγάλη Πασχαλιά νιώθουμε ότι την εορτάζουμε σα να ήταν η πρώτη Πασχαλιά της ζωής μας.
Όχι
ότι θα λησμονήσουμε τίς προηγούμενες. Όχι, δεν θα λησμονήσουμε τί μας
επιφύλαξαν οι Πιλάτοι των καιρών μας τις δύο περασμένες Μεγάλες
Εβδομάδες, τις δύο περασμένες Πασχαλιές. Τότε που όλος ο πιστός λαός
πήραμε γεύση από τα Πάθη του Κυρίου. Τότε που η πίστη μας ντύθηκε την
ψευδοπορφύρα των «ειδικών». Τότε που ο απλός λαός ραπίστηκε με
εξευτελιστικά πρόστιμα. Τότε που έγινε αβάσταχτος ο Γολγοθάς των
αδυνάμων που ξέμειναν, περιμένοντας την κρυφή αξιοπρεπή ελεημοσύνη από
φιλόπτωχα που έμειναν κλειδωμένα και άδεια. Τότε που τα Άγια Μυστήριά
μας και οι λειτουργοί τους χλευάστηκαν και εμπαίχθηκαν από επίσημα
χείλη. Τότε που οι καρδιές μας ποτίστηκαν με πίκρα και όξος. Τότε που η
ενότητα των πιστών δοκίμασε τον εσμυρνισμένον οίνο. Τότε που στις οθόνες
έριχναν ζάρια για τον χιτώνα του Χριστού και που μόνο ο Κύριος γνωρίζει
τα αργύρια που έκαναν τον αγρό του κεραμέως, αγρό αίματος. Τότε που οι
κεκοιμημένοι μας ενταφιάζονταν έρημοι, όπως ακριβώς ο Χριστός μας
αποκαθηλώθηκε έρημος στα χέρια λίγων. Τότε που οι μαθητές Του έμεναν
τρομοκρατημένοι, κλειδωμένοι, ανύπαντροι, αβάπτιστοι, ανεξομολόγητοι,
ακοινώνητοι. Τότε που ποινικοποιήθηκε η παρηγοριά της καμπάνας, η ελπίδα
της λιτανείας, το ίδιο το αναστάσιμο φως.
Κι
όμως, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν».
Όσοι κλωτσούσαν την πίστη μας, κλώτσησαν σε καρφιά. Κληρονόμησαν για τον
εαυτό τους τον αφορισμό και την αποστροφή του Λαού μας. Αλλά οι διώκτες
του Λαού μας, παρά τη θέλησή τους, έγιναν ευεργέτες του. Η πίστη μας
κοσκινίστηκε αλλά χαλυβδώθηκε. Ο νους κατανόησε τις ένδοξες κατακόμβες.
Και επιτέλους καταλάβαμε αυτό που ίσως κατά βάθος αρνούμασταν να
πιστέψουμε: η δυνατότητα της δικής μας Ανάστασης, ως πρόσωπα και ως
λαός, δεν είναι ούτε δεδομένη, αλλά ούτε απίθανη – παρά είναι ελεύθερη
επιλογή μας, ένα πανάκριβο δώρο που μάς χάρισε ο ζωοδότης Κύριος.
Ο
Χριστός μας βεβαιώνει για την Ανάσταση όλων μας λέγοντας: «Ἐγώ εἰμι ἡ
ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ
ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα.» (Ἰωαν. 11,
25-26).
Και
πώς πιστεύουμε; Ακολουθώντας έναν δρόμο που έχει δοκιμασίες. Ο δρόμος
ξεκινά με την αποδοχή μιάς φοβερής πρόσκλησης: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου
ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω
μοι.» (Μᾶρκ.8,13). Η Ανάσταση δεν εξιχνιάζεται με την αισθησιοκρατία,
ούτε προσεγγίζεται με τη λογική. Πολύ δε περισσότερο, δεν έρχεται ενώ
καθόμαστε σταυροπόδι. Ο θρίαμβος του Χριστού κρύβεται στην σκοτεινότερη
ώρα του διωγμού.
Θα
έρθει η στιγμή που θα ακούσουν οι νεκροί την φωνή του Θεού και θα
αναστηθούν, όπως περιγράφεται στην προφητεία του Ιεζεκιήλ (κεφ. 37) την
οποία διαβάζουμε το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής. Ο Προφήτης μας
πληροφορεί ότι στο όραμα του, ο Θεός τον έβγαλε σε μία πεδιάδα γεμάτη
ξηρά οστά. Κι έδωσε ο ίδιος εντολή στα οστά να λάβουν σάρκα και να
σηκωθούν.
Και αν νιώσαμε την πατρίδα μας σαν κοιλάδα γεμάτη ξηρά οστά, η δύναμη της Ανάστασης θα δυναμώσει τον Λαό μας.
Ο Νικητής του θανάτου έρχεται!
Χριστός Ανέστη!
Αληθώς Ανέστη!
Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!
