Μαρτύρησε πάνω στην άνοιξη της λεβεντιάς και της νεότητας του, γι αυτό και άνοιξη τον εορτάζει η Εκκλησία.Πέθανε μαρτυρικά για να συμβασιλέψει με τον Αναστημένο μας Κύριο, γι αυτό και η μνήμη του είναι ζυμωμένη με την ανάσταση και το πάσχα. Γιατί οι δίκαιοι ζουνε εις τον αιώνα και ο θάνατος δεν τους κατακυριεύει, αλλά με τον θάνατο τους νίκησαν και εκείνοι τον θάνατο με Πρώτο τον Αγιο των Αγίων και Κύριο τους.
Και ο υμνωδός μας καλεί να ευωχηθώμεν, γιατί ανέτειλε το Έαρ και να καταστέψουμε τον μεγαλομάρτυρα του Χριστού με εαρινά άνθη και αναστάσιμες υμνωδίες.Ο άγιος Γεώργιος είναι λαοφίλητος άγιος. Αυτός σηματοδοτεί την έναρξη του θέρους και στον αντίποδα , το άλλο παλληκάρι ο άγιος Δημήτριος την έναρξη του χειμώνα.
Συμπαθής και ελεήμων στουςαιχμαλώτους, ταπεινούς και αδικημένους, ακόμα και στους αλλόθρησκους πού τον σέβονται και τον τιμούν και φοβερός εκδικητής των ταπεινών έναντι των αδίκων και των ισχυρών της γης. Τα θαύματα του πολλά και η παρρησία του μεγάλη.
Όσοι χριστιανοί έχουν ακόμα αυτιά ακούνε τον καλπασμό του αλόγου του,όταν Εκείνος προστρέχει σε άμεση βοήθεια των πτωχών και των αδικημένων του βίου.Και η πίστη των νοερών οφθαλμών βλέπει σε κάθε βαθούλωμα της γης,πέριξ των ναϋδρίων του, το αποτύπωμα του αλόγου του.Μαρτύριο ότι αφού η παρουσία του άπαξ αγίασε τον χώρο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επίσκεψη του θα επαναληφθεί και η προστασία του θα είναι αιώνια.
Ο άγιος κατακόντισε τον δράκοντα στην Λιβύη διασφαλίζοντας το νερό και σώζοντας την πριγκήπισσα από βέβαιο θάνατο. Αυτή είναι η γνήσια μαρτυρία για τον θρίαμβο του Μεγαλομάρτυρα πάνω στον διαβολο και την δαψιλή χάρη του ζωντανού νερού του Χριστού, το οποιο σώζει από την δίψα την θανατερή την αιχμάλωτη στους νοητούς και φυσικούς εχθρούς της Εκκλησία.
Ο ποιητής θέλει τον αη Γιώργη μας, να καλπάζει τροπαιοφόρος ανά τους αιώνας, ως εικόνα της αιώνιας νιότης που χάρισε ο Χριστός στους φίλους Του. Είναι ο υπέρμαχος της αγιασμένης ρωμηοσύνης.Και στα καπούλια του αλόγου του, παρακάθεται η ίδια η ρωμηοσύνη ως νεανις αεί θάλλουσα και διασωζόμενη, από το θηρίο το φρικτό και αλλόκοτο, τον δαιμονόμορφο βαρβαρισμό του πνεύματος και του σώματος. Και με το αργυρό κοντάρι του, ο πρωτοταξίαρχος των παλληκαριών του Χριστού, το στελνει πίσω στα σκοταδια του ταρτάρου. Εκει που ο φθονερός ο θάνατος και καθε ασχήμια καταδικάστηκαν στην αιώνια ανυπαρξία.
http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com
