Αργότερα η διαβίωση σε σκηνή στο βουνό έγινε για τον ίδιο μια μεγάλη πρόκληση.
Το ανήσυχο πνεύμα του ήταν αυτό που τον οδηγούσε από νωρίς σε δύσκολες αποστολές στα ελληνικά βουνά. Αργότερα όταν ενηλικιώθηκε δεν άφησε αποστολή για αποστολή στα ψηλότερα βουνά του κόσμου. Ο Μιχάλης Στύλλας είναι ένας από τους διασημότερους Έλληνες ορειβάτες που κατάφερε το 2004 να είναι ένας από τους εννέα συμμετέχοντες στην αποστολή που κατέκτησε την ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Έβερεστ. Παράλληλα είναι και από τους καλύτερους υπερμαραθωνοδρόμους που έχει λάβει μέρος σε αγώνες όπως στο Σιάτλ και στο Πόρτλαντ (42 χλμ), στο Σπάρταθλον (250χλμ) στο Badwater της Καλιφόρνια (220χλμ) στο Iditasport της Αλάσκα (240χλμ), στο Νεπάλ (350χλμ), αλλά και στην ελληνική διαδρομή Rout της Ροδόπης (123χλμ). Όταν ήταν 29 ετών πήρε την μεγάλη απόφαση. Να αφήσει παράμερα τα σχέδιά του για ακαδημαϊκή καριέρα στη Γεωλογία, να ξενοικιάσει το σπίτι του στη Θεσσαλονίκη και να δηλώσει ως διεύθυνση μόνιμης κατοικίας το βουνό Όλυμπος, και συγκεκριμένα στο καταφύγιο “Χ. Κάκκαλος” που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.648 μέτρων.
“Μένω περίπου για εννέα μήνες στο καταφύγιο και τους τρεις μήνες του χειμώνα συνήθως ταξιδεύω ή κάνω κάποιες δουλειές πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα, τη Γεωλογία. Για μένα αυτό που κάνω είναι ότι καλύτερο, είναι τρόπος ζωής και συνειδητή επιλογή”, αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Έλληνας ορειβάτης, Μιχάλης Στύλλας και συνεχίζει: “Η ορειβασία είναι ατελείωτη και ανεξάντλητη. Κάθε ορειβάτης που επιλέγει να πραγματοποιήσει τον στόχο του φθάνει στα όριά του. Όμως μόλις κατακτήσει τον στόχο που έχει βάλει, βρίσκει να κάνει κάτι διαφορετικό, κάτι πιο δύσκολο. Προσωπικά μετά το Έβερεστ έκανα άλλες τέσσερις αποστολές στα Ιμαλάια. Τώρα σχεδιάζω μια αποστολή ενδεχόμενα στο Νεπάλ σε διαδρομή με πολύ μεγάλη τεχνική δυσκολία”.
Ο Μιχάλης Στύλλας μίλησε για τα ελληνικά βουνά, τα οποία έχει περπατήσει και γνωρίζει πολύ καλά. “Το καλύτερο βουνό για ορειβασία στον ελλαδικό χώρο είναι ο Όλυμπος. Και πως να μην το επιλέξω, όταν σε αυτό ζω τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Από την άλλη η Πίνδος και τα Άγραφα έχουν μια μαγεία, μια ομορφιά που δεν την συναντάς εύκολα σε άλλα μέρη του κόσμου. Τα ελληνικά βουνά έχουν μεγάλη τεχνική δυσκολία, σε αντίθεση με το Έβερεστ που εκεί έχεις να αντιμετωπίσεις μια πιο ήπια ανάβαση, αλλά δύσκολες καιρικές συνθήκες και χαμηλές θερμοκρασίες που φθάνουν τους -30 και -40 βαθμούς Κελσίου. Όσοι ξένοι ορειβάτες έρχονται στην Ελλάδα και βλέπουν τις ομορφιές και τις ιδιαιτερότητές των βουνών μας, μας ρωτούν γιατί φεύγουμε από την Ελλάδα για να ανέβουμε σε άλλα βουνά, καθώς αυτά ανταποκρίνονται σε κάθε γούστο”.
Κάνοντας μια αναδρομή στα προηγούμενα χρόνια θυμάται -δυστυχώς- άσχημες στιγμές που εστιάζονται στην απώλεια τριών φίλων του. “Δεν ξέρω αν έχασαν τη ζωή τους από λάθη ή από υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων τους. Το θέμα είναι ότι δεν είναι δίπλα μας και μας λείπουν. Κάθε ορειβασία κρύβει και μια σειρά από κινδύνους. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ζωντανό το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Ο φόβος πολλές φορές παίζεις το δικό του ρόλο και θα πρέπει να τον σεβόμαστε και πολλές φορές να τον ακούμε. Προσωπικά αρκετές φορές όταν δεν είχα ψυχολογία δεν ανέβηκα σε βουνό. Είναι και οι φωνές που ακούς από μέσα σου και πολλές φορές λειτουργούν ανατρεπτικά σε αυτό που έχεις προγραμματίσει να κάνεις”, αναφέρει ο Έλληνας ορειβάτης που κάθε φορά που κατακτά τον στόχο του νιώθει πιο ολοκληρωμένος. “Κάθε φορά είναι κάτι το διαφορετικό. Ο αθλητισμός σε αυτό το σημείο πολλές φορές λειτουργεί και ως μια κάθαρση που έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Θέλει να αδειάσει το μυαλό του και να κάνει μελλοντικά σχέδια. Τα συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν κάθε φορά που κατακτάς τον στόχο σου είναι μοναδικά και ξεχωριστά. Είναι στιγμές που σου μένουν στο μυαλό και θα σε ακολουθούν μια ζωή”.
Ο ίδιος αν και είχε την ευκαιρία να δίνει διδάκτορας σε Πανεπιστήμιο, εντούτοις προτίμησε να μείνει μόνιμα στον Όλυμπο. “Είμαι ευτυχισμένος από τις επιλογές μου. Έβαλα στόχο να ανεβάσω τον καταφύγιο και το πέτυχα. Από τον Μάρτιο το καταφύγιο όλα τα σαββατοκύριακα είναι γεμάτο. Στον Όλυμπο νιώθω ελεύθερος, είμαι στο περιβάλλον μου, στη φύση και μακρυά από τον κόσμο και τα καθημερινά προβλήματα. Πλέον δεν μπορώ να μείνω σε πόλη για πολλές μέρες. Στο βουνό απολαμβάνω κάθε στιγμή και αυτό είναι το σημαντικότερο για εμένα”, ολοκλήρωσε ο Μιχάλης Στύλλας.
πηγή
