… Έπειτα, ο Κύριος, πρόσταξε να του φέρουν τους Επτά Αιώνες της συστάσεως του κόσµου. Ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ ανέλαβε την εκτέλεση κι αυτής της προσταγής.
Γι’ αυτό πήγε αµέσως στον οίκο της διαθήκης και τους έφερε. Ήταν σαν µεγάλα βιβλία και τα τοποθέτησε µπροστά στον Κριτή. Έπειτα στάθηκε παράµερα παρατηρώντας µε ευλάβεια πως ξεφυλλίζει ο Κύριος την ιστορία των αιώνων. Πήρε Εκείνος τον πρώτο Αιώνα, τον άνοιξε και διάβασε: «Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύµα, ένας Θεός σε τρία πρόσωπα. Από τον Πατέρα γεννήθηκε ο Υιός και δηµιουργός των αιώνων. ∆ιότι µε τον Λόγο του Πατρός, τον Υιό, έγιναν οι Αιώνες, δηµιουργήθηκαν οι ασώµατες ∆υνάµεις και στερεώθηκαν οι ουρανοί, η γη, τα καταχθόνια, η θάλασσα, οι ποταµοί και πάντα τα εν αυτοίς».
Έπειτα διάβασε λίγο παρακάτω: «Εικόνα του αόρατου Θεού είναι ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάµ, µε τη γυναίκα του, την Εύα. Στον Αδάµ δόθηκε µια εντολή από τον παντοκράτορα Θεό και δηµιουργό όλων των ορατών και αοράτων. Είναι ένας νόµος που πρέπει να τηρηθεί µε κάθε ασφάλεια και ακρίβεια, ώστε να θυµάται τον δηµιουργό του, και να µην ξεχνάει ότι υπάρχει Θεός από πάνω του». Πάλι προχώρησε λίγο: «Παράβαση στην οποία υπέπεσε η εικόνα του Θεού από απάτη η µάλλον από απροσεξία και αµέλεια. Αµάρτησε ο άνθρωπος και διώχτηκε απ’ τον παράδεισο µε δίκαιη κρίση και απόφαση του Θεού. ∆εν µπορεί να βρίσκεται µέσα σε τόσα αγαθά ο αχρείος παραβάτης!». Πιο κάτω διάβασε: «Ο Κάιν ρίχτηκε στον Άβελ και τον σκότωσε, κατά την βουλή του διαβόλου. Οφείλει να καεί στη φωτιά της γέεννας, γιατί έµεινε αµετανόητος. Ενώ ο Άβελ θα ζήσει αιώνια». Κατά τον ίδιο τρόπο ξεφύλλισε τα έξι βιβλία των Αιώνων.
Πήρε τέλος τον έβδοµο και διάβασε: «Η αρχή του εβδόµου Αιώνα σηµαίνει το τέλος των αιώνων. Αρχίζει να γενικεύεται η κακία, η πονηρία κι η ασπλαχνία. Οι άνθρωποι του έβδοµου Αιώνα είναι πονηροί, φθονεροί, ψεύτες, µε υποκριτική αγάπη, φίλαρχοι, υποδουλωµένοι στις σοδοµιτικές αµαρτίες». Προχώρησε λίγο, κάτι διάβασε κι έστρεψε αµέσως θλιµµένο το βλέµµα του ψηλά, στήριξε το ένα χέρι στο γόνατο, µε το άλλο σκέπασε το πρόσωπο και τα µάτια κι έµεινε συλλογισµένος σ’ αυτή τη στάση ώρα πολλή.
Σε λίγο ψιθύρισε: «Αλήθεια τούτος ο έβδοµος Αιώνας ξεπέρασε στην αδικία και την πονηρία όλους τους προηγούµενους». ∆ιάβασε παρακάτω: «Οι Έλληνες και τα είδωλά τους γκρεµίσθηκαν µε το ξύλο, την λόγχη και τα καρφιά που έµπηξαν οι σταυρωτές στο ζωηφόρο Σώµα µου». Σώπασε µερικές στιγµές και πάλι έσκυψε στο βιβλίο. «∆ώδεκα άρχοντες του Μεγάλου Βασιλέως, λευκοί σαν το φως, συντάραξαν τη θάλασσα, στόµωσαν θηρία, έπνιξαν τους νοητούς δράκοντες, φώτισαν τυφλούς, χόρτασαν πεινασµένους και φτώχεψαν πλουσίους. Ψάρεψαν πολλές νεκρωµένες ψυχές ξαναδίνοντάς τους ζωή. Μεγάλος ο µισθός τους!…».
Κι έπειτα από λίγο: «Εγώ ο Αγαπητός διάλεξα και µάρτυρες αθλοφόρους για χάρη µου. Η φιλία τους έφτασε ως τον Oυρανό και η αγάπη τους ως τον θρόνο µου! Ο πόθος τους ως την καρδιά µου και η λατρεία τους µε φλογίζει δυνατά. Η δόξα και το κράτος µου είναι µαζί τους!…». Αφού γύρισε αρκετά φύλλα, ψιθύρισε µ’ ένα χαµόγελο ικανοποιήσεως: «Ω πανέµορφη και πολύτιµη Νύµφη! Πόσοι αισχροί πάσχισαν να σε µολύνουν! Μα δεν πρόδωσες Εµένα το Νυµφίο σου!… Αµέτρητες αιρέσεις σε απείλησαν, αλλά η πέτρα που πάνω της είσαι θεµελιωµένη δεν σαλεύθηκε, γιατί πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Πιο κάτω ήταν γραµµένες όλες οι αµαρτίες των ανθρώπων, όσες βρήκε ο θάνατος να µην έχουν ξεπλυθεί στη µετάνοια. Κι ήταν τόσες πολλές, σαν την άµµο της θάλασσας!…
Τις διάβασε ο Κύριος δυσαρεστηµένος και κουνούσε το κεφάλι του αναστενάζοντας. Το αµέτρητο πλήθος των αγγέλων στεκόταν περίτροµο από το φόβο της δίκαιης οργής του Κριτού. Όταν ο Κύριος έφτασε στη µέση του Αιώνα αυτού, παρατήρησε: «Τούτο το έσχατο βιβλίο είναι γεµάτο από τη δυσωδία των αµαρτιών, από τ’ ανθρώπινα έργα, που είναι όλα ψεύτικα και βρωµερά: Φθόνοι, φόνοι, ψεύδη, έχθρες, µνησικακίες. Φθάνει πια! Θ α τ ο σταµατήσω στη µέση. Να πάψει η κυριαρχία της αµαρτίας. Και λέγοντας αυτά τα οργισµένα λόγια ο Κύριος, έδωσε στον αρχιστράτηγο Μιχαήλ το σύνθηµα για την Κρίση…
πηγή: http://www.imdleo.gr/
https://simeiakairwn.wordpress.com
