γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Ενώ η χώρα μας έχει ριχτεί στον γκρεμό από μια διεφθαρμένη πολιτική
κλίκα, ενώ η ελληνική κοινωνία θρηνεί σχεδόν καθημερνά τα θύματα της από
αυτή την...
Εξετάζοντας απο που προέρχεται όλη αυτή η επιχείρηση αποορθοδοξοποίησης
των Ελλήνων, διακρίνουμε κάποιες κυρίες αφετηρίες όλης αυτής της
εκστρατείας η οποία τελευταία έχει εντατικοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Δεν
θα αναφερθώ σε διάφορους αιρετικούς και αλλόδοξους γιατί αυτοί είναι
εκτός του πεδίου μας. Η προσοχή μας συγκεντρώνετε στο κύριο σώμα του
ελληνικού κόσμου και σε όλους αυτούς που στην συντριπτική τους
πλειοψηφία είναι βαπτισμένοι, αν και μεταγενέστερα έχουν απαρνηθεί
συνειδητά αυτό το βάπτισμα.
Η πρώτη κατηγορία είναι οι αριστεροί με τις διάφορες διακλαδώσεις τους
και οι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί». Αυτοί ήταν πάντα και εκ
δόγματος αντίθετοι προς κάθε θρησκεία καθώς προβάλλονται ως υλιστές.
Στην ελληνική περίπτωση υπήρχε πάντα μια ιδιαιτερότητα, καθώς η ορθόδοξη
παράδοση ήταν ανέκαθεν δυνατή στα λαϊκά στρώματα που υποτίθεται ότι
εκπροσωπούν οι αριστεροί. Έτσι παρατηρήθηκε σε κάποιες ιστορικές
συγκυρίες το παράδοξο φαινόμενο αριστεροί να συμπλεύσουν με ορθόδοξα
σύμβολα. Αξέχαστη είναι η γνωστή φωτογραφία του παπά του ΕΑΜ με το όπλο
στο χέρι να πολεμά τους Γερμανούς κατακτητές. Στην δεκαετία του ογδόντα
υπήρξε μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια σύγκλυσης της Ορθοδοξίας με τις
αριστερές ιδεολογίες με πρωτεργάτη τον αξέχαστο διανοούμενο της
αριστεράς και ιστορικό της Θεσσαλονίκης, τον Κωστή Μοσκώφ, ενώ και ο
Μίκης Θεοδωράκης είχε δει τότε με θετικό μάτι αυτή την κίνηση. Σήμερα
δυστυχώς οι λεγόμενοι αριστεροί είναι πιο στενοκέφαλοι και από τους
κλασικούς σταλινικούς. Πολεμάνε με λύσσα κάθε ορθόδοξη παρουσία
φτάνοντας σε παράλογες απαιτήσεις όπως φορολογία των ορθοδόξων
χριστιανών κ.α. Βουλευτές αριστερών κομμάτων, όπως η γνωστή «κυρία του
συνωστισμού», ασχολούνται συνεχώς λες και έχουν λύσει όλα τα άλλα
προβλήματα της κρίσης με το πώς θα κατεβάσουν τις εικόνες από τα
δικαστήρια και τα σχολεία και το πώς θα καταργήσουν το μάθημα των
θρησκευτικών.
Η δεύτερη κατηγορία προέρχεται απο τον αντίθετο πόλο. Είναι αυτοί που
αυτοαποκαλούνται νέοφιλελεύθεροι και εκ θέσεως άθεοι. Είναι οπαδοί μιας
χρηματιστηριακής «δημοκρατίας», όπου οι δημοκρατικές αρχές έχουν αξία
μόνο όταν λειτουργούν στην υπηρεσία ενός άτεγκου κεφαλαιοκρατικού
κατεστημένου. Αυτή η κατηγορία ασπάζεται όλα τα συστατικά του σύγχρονου
δυτικού καταναλωτικού πολιτισμού που έχει δημιουργήσει όλες τις
σύγχρονες ψυχασθένειες της καταρρέουσας δυτικής κοινωνίας. Και αυτή η
κατηγορία μετέχει στην εκστρατεία αφανισμού του ορθόδοξου
συναισθήματος των Ελλήνων.
Στην εκστρατεία αυτή μετέχει ενεργά και το ελληνικό τηλεοπτικό
κατεστημένο που απο την δεκαετία του ενενήντα, όταν αφέθηκε ελεύθερο και
ασύδοτο, χρησιμοποίησε όλη την δύναμη του που του έδινε η ζωντανή
εικόνα για να διαστρέψει κάθε ιστορική παράδοση και να πλάσει ένα
πρότυπο νεοέλληνα που τα ιδανικά του είναι ο εύκολος και χωρίς κόπο
πλουτισμός, αδιαφορώντας για κάθε ηθική ή ακόμα και νομική συνέπεια, η
εκπόρνευση της νεολαίας και η διακομωδόμηση κάθε εθνικού και ορθόδοξου
φρονήματος, το οποίο μάλιστα καταδικάζεται σαν…φασισμός και άλλες
έξυπνες «ετικέτες».
Υπάρχει όμως και ένα άλλο αντιορθοδοξο μέτωπο που προέρχεται δυστυχώς
μέσα από τους ίδιους κόλπους της ορθόδοξης εκκλησίας. Είναι όλοι αυτοί
οι ρασοφόροι ιεράρχες που χάριν κάποιας πάλι «προοδευτικότητας» και
παρεξηγημένης ανεκτικότητας, πρεσβεύουν ουνιτικές απόψεις, παίρνουν
μέρος σε συλλειτουργίες με αιρετικούς, ακόμα και με αλλόδοξους,
παραβιάζοντας έτσι όλους τους κανόνες της Ορθοδοξίας και των Συνόδων.
Εδώ σημαντικός είναι ο ρόλος της ιεραρχίας, η οποία δεν έχει
ανταποκριθεί στις μεγάλες της ευθύνες σε αυτό το σημαντικό θέμα. Η
Ορθοδοξία δεν συμβιβάζεται, δεν εκσυγχρονίζεται, ούτε έχει ανάγκη από
«προοδευτικότητα» γιατί είναι πέραν από αυτές τις στενές ανθρωπινές
αντιλήψεις και καλύπτει διαχρονικά την ανθρώπινη εξέλιξη και κυρίως τα
βασικά ανθρώπινα ερωτήματα.
Όλος αυτός ο ανελέητος πόλεμος κατά της Ορθοδοξίας αναμένεται να
κορυφωθεί. Για τους νεοταξικούς ιθύνοντες δεν πρέπει να επαναληφθεί το
παράδειγμα της πτώσης του Βυζαντίου όπου η Ορθοδοξία επέζησε. Το σχέδιο
είναι παράλληλα με την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας, να δοθεί και
το τελικό χτύπημα στην ορθόδοξη ελληνική ταυτότητα έτσι ώστε οι
νεοέλληνες να καταντήσουν «προβατάκια επί σφαγή» και η χώρα αύτη που
κάποτε άνθισε και μεγαλούργησε ο ελληνορθόδοξος πολιτισμός να αποτελέσει
ένα τουριστικό μνημείο χωρίς μάλιστα και πολλές αξιώσεις
επισκεψημότητας. Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε
απομεινάρια ενός θρησκευτικού Μεσαίωνα που… εμποδίζει την «πρόοδο» της
χώρας. Πως ότι ιερό και όσιο μας το παραδώσαν οι προγονοί μας, δεν είναι
τίποτα άλλο παρά ένα «σπασμένο βάζο» που τα συντρίμμια του είναι για τα
σκουπίδια. Έχουν τόσο πολύ παρασυρθεί από το μένος τους κατά τη
Ορθοδοξίας, που φτάνουν στο σημείο να θέλουν να μας επιβάλλουν να
πιστέψουμε ότι «πρόοδος» είναι η… ομοφυλοφιλία, το εύκολο διαζύγιο, η
ανοχή της μοιχείας, η αποδοχή της ευδαιμονισμού ως ανθρώπινου
δικαιώματος, η αποδοχή των εκτρώσεων σαν μια φυσιολογική πράξη, ακόμα
και η γενετική επέμβαση με το έλεγχο πριν από την γέννηση. Και για να
εμφανίζονται και ανεκτικοί, μας λένε ότι αν η εκκλησία επιθυμεί να έχει
κάποια αξιοπιστία όσον αφορά τη «προοδευτικότητα» της, θα πρέπει να
απομακρυνθεί από τα παλιά αναχρονιστικά της πρότυπα και να αποδεχτεί ότι
αρρωστημένο και διεστραμμένο σαν…φυσιολογικό, άσχετα αν παραβιάζονται
ακόμα και οι στοιχειώδεις νόμοι της φύσεως και παράλληλα ότι παραδοσιακό
και φυσιολογικό σαν… αναχρονιστικό και ξεπερασμένο. Άλλωστε, όπως
πρεσβεύουν, το φυσιολογικό δεν είναι τίποτα παραπάνω από… μια
υποκειμενική αντίληψη.
Ετερόκλητοι παράγοντες συγκλείνουν σε μια κοινή γραμμή εξόντωσης της
ελληνικής ορθόδοξης ταυτότητας και απάλειψης κάθε ίχνους και παρουσίας
αυτού που μας εμψύχωσε και μας κράτησε εν ζωή χιλιετίες ιστορίας και
αγώνων γιατί η Ορθοδοξία είναι το τελευταίο προπύργιο αυτής της χώρας
που ακόμα δεν έχει καταστραφεί από το νεοταξικό καταστημένο τους. Γι’
αυτό και ακόμα την υπολογίζουν σοβαρά και γι' αυτό «τρίβουν τα χέρια
τους» που στην κεφαλή της ιεραρχίας βρίσκεται ότι πιο βολικό θα ήθελαν
για αυτή την συγκυρία της εθνική μας συμφοράς. Αλλά ως πότε ;
Η σημερινή Ελλάδα περνά μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία
της. Η κρίση αυτή είναι οικονομική, πολιτική, εθνική, κοινωνική και
γίνεται και θρησκευτική. Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, αυτοί που έφεραν
την εθνική καταστροφή, αντί να προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα που
συσσώρευσαν τώρα θέλουν να μας αποτελειώσουν βάζοντας στο στόχαστρο τους
και την ελληνική Ορθοδοξία.
Αλλά όπως είπε και ο αξέχαστος παππούλης, ο πάτερ Παΐσιος, «Σήμερα οι
φίλοι μας θέλουν να μας τσαλακώσουν λίγο και οι εχθροί μας να μας
ξεσκίσουν. Δεν πειράζει όμως. Έχουν οι άνθρωποι τα σχέδια τους. Έχει και
ο Θεός τα δικά Του»
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
