Γράφει ο Tim Anderson
Μετά το 1939-40, όταν η
ναζιστική Γερμανία είχε εισβάλει σε μεγάλο μέρος της δυτικής Ευρώπης, το
Βερολίνο βασίστηκε στην υποστήριξη πολλών ευρωπαϊκών φασιστικών και
δωσιλογικών κρατών, καθώς και εθελοντών πολιτών. Παράλληλα με τη
συμμαχία της με τη φασιστική Ιταλία, η ναζιστική Γερμανία μπορούσε να
υπολογίζει στην υποστήριξη της φασιστικής Ισπανίας, παρά την υποτιθέμενη πολιτική ουδετερότητας του στρατηγού Φράνκο.
Στη συνέχεια, υπήρχαν τα φιλοφασιστικά κρατίδια που δημιούργησαν οι Ναζί, η Γαλλία του Βισύ και το καθεστώς Κουίσλινγκ στη Νορβηγία. Οι Γερμανοί δημιούργησαν πολλαπλά τμήματα των SS, με δεκάδες χιλιάδες πρόθυμους φιλοφασίστες εθελοντές, στην Ολλανδία, την Κροατία και την Αλβανία. Η Γαλλία του Βισύ υπό τον ήρωα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στρατάρχη Πετέν θέσπισε έναν ρατσιστικό αντιεβραϊκό νόμο (Statut des Juifs),
ο οποίος κατέστησε τους Εβραίους πολίτες δεύτερης κατηγορίας στη Γαλλία
και έτσι πιο εύκολα υποκείμενους στις ναζιστικές αρπαγές. Το φασιστικό
καθεστώς του Vidkun Quisling ενθάρρυνε ομοίως τη συμμετοχή στα τοπικά τμήματα των SS, βοήθησε στην απέλαση Εβραίων και εκτέλεσε Νορβηγούς πατριώτες.
Ο Δανός βασιλιάς Κρίστιαν Χ μπορεί να ήταν φιλικός με την εβραϊκή κοινότητα, αλλά δεν αντιστάθηκε στους Ναζί. Συχνά υποστηρίζεται ψευδώς
ότι ο βασιλιάς Κρίστιαν «φόρεσε το Αστέρι του Δαβίδ σε ένδειξη
αλληλεγγύης προς τους Δανούς Εβραίους». Αυτό είναι εντελώς ψευδές. Στην
πραγματικότητα, το καθεστώς της Δανίας αντιτάχθηκε στις αντιστασιακές
δραστηριότητες και μοιραζόταν πληροφορίες με τους Ναζί. Ένας από τους
παράγοντες αυτής της συνεργασίας ήταν ότι η Δανία ήταν «τεχνικά σύμμαχος της Γερμανίας«.
Κάτω από πίεση, είχε υπογράψει το Σύμφωνο κατά της Κομιντέρνας. Παρά
τις μεγάλες προσπάθειες να απολυμανθεί αυτή η ιστορία, το 2005 ο Δανός
πρωθυπουργός Ράσμουσεν ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους της Δανίας για την έκδοση μειονοτικών και αντιστασιακών στη ναζιστική Γερμανία, πολλοί από τους οποίους στάλθηκαν στο θάνατο.
Σημαντική συνεργασία με τους Ναζί έλαβε χώρα σε όλα τα κράτη της Βαλτικής: Η Λετονία, η Λιθουανία και η Εσθονία διέθεταν όλα τμήματα των Waffen SS.
Αυτά, μαζί με τους υπερεθνικιστές συνεργάτες των Ναζί στην Ουκρανία,
έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις τοπικές σφαγές κομμουνιστών, Εβραίων και
Τσιγγάνων.
Μεταξύ
1941 και 1944, εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιάστηκαν στην Ουκρανία, πολλοί
από τους τοπικούς υπερεθνικιστές συνεργάτες των Ναζί, όπως ο Stepan Bandera. Ο Ρώσος ιστορικός Λεβ Σίμκιν
λέει: «Στην πράξη, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων άρχισε στην Ουκρανία», με
την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης τον Ιούνιο του 1941. Οι μαζικές
δολοφονίες συνδέθηκαν με την παρανοϊκή άποψη του Χίτλερ για τους
επικίνδυνους Εβραίους Μπολσεβίκους. Οι μαζικές δολοφονίες των Εβραίων
στο Κίεβο, το Λβοφ, τη Χερσώνα και άλλα μέρη της Ουκρανίας έχουν χαρτογραφηθεί καλά.
Αυτές είναι μερικές από τις τοποθεσίες των σημερινών ρωσικών
συγκρούσεων με τους νεοναζί της Ουκρανίας. Κατά τη διάρκεια του Β’
Παγκοσμίου Πολέμου, το μεγαλύτερο μέρος του προπολεμικού εβραϊκού
πληθυσμού της Ουκρανίας, περίπου 1,5 εκατομμύριο, «αφανίστηκε«.
Ακαδημαϊκές μελέτες
έχουν δείξει μια «μαζική συμμετοχή των υπηκόων της Βαλτικής στη
δολοφονία των Εβραίων στο Ολοκαύτωμα». Πολλές δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι δολοφονήθηκαν
στη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία, μεγάλο μέρος από αυτούς από
ντόπια χέρια. Υπήρξε έντονη αντίδραση στην αποκάλυψη αυτής της άσχημης
ιστορίας της φασιστικής συνεργασίας. Η Λιθουανία, για παράδειγμα,
λέγεται ότι θέλει να κρύψει την «άσχημη ιστορία της ναζιστικής συνεργασίας» κατηγορώντας Εβραίους αντάρτες για εγκλήματα πολέμου.
Σε όλη την Ευρώπη, υπήρξε μεγάλη συμμετοχή στη φασιστική σφαγή. Στην Ουγγαρία, ο ναζιστής ηγέτης Άντολφ Άιχμαν λέγεται ότι
«βασιζόταν στη συνεργασία των ουγγρικών αρχών» για την απέλαση
περισσότερων από 400.000 Ούγγρων Εβραίων στα στρατόπεδα θανάτου.
Όλα
αυτά υπογραμμίζουν το γεγονός ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, από την
ευρωπαϊκή και τη βορειοαμερικανική πλευρά, δεν ήταν κατά βάση ένας
αγώνας κατά του φασισμού, παρόλο που τα κράτη αυτά πολέμησαν έναν
φασιστικό «Άξονα». Ο πόλεμος ήταν περισσότερο ένας ανταγωνισμός μεταξύ
αυτοκρατορικών μπλοκ, με τον υπό τον Χίτλερ συνασπισμό να είναι
αποφασισμένος να αποικίσει τον «ζωτικό χώρο» (lebensraum)
στα ανατολικά. Ο αγώνας των πατριωτών στην ανατολική Ευρώπη και τη
Ρωσία, καθώς και μεγάλο μέρος της δυτικής αντίστασης, ήταν σίγουρα
αντιφασιστικός. Αυτοί που ηγούνταν των δυτικών κρατών, ωστόσο, δεν ήταν
ιδεαλιστές.
Μετά
τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ επεδίωξαν αμέσως να επωφεληθούν από τη
ναζιστική επιστήμη και τεχνολογία στον επακόλουθο «ψυχρό πόλεμο»
εναντίον του αναδυόμενου σοσιαλιστικού μπλοκ. Οι συμμαχικές δυνάμεις συνέτριψαν τις αντιφασιστικές δυνάμεις
στην Ελλάδα και κατέλαβαν στρατιωτικά τη δυτική Γερμανία. Η Σοβιετική
Ένωση, από την πλευρά της, φρόντισε να κυριαρχήσει στους στενούς της
γείτονες, οι οποίοι ήταν πιο βαθιά συνυφασμένοι με τους φασιστικούς
εχθρούς της: ιδίως τα κράτη της Βαλτικής, την Ουκρανία και την ανατολική
Γερμανία.
Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν ένα σχέδιο μυστικής στρατολόγησης
ναζιστών επιστημόνων για την πολεμική τους μηχανή. Η βορειοαμερικανική
χρήση του Γερμανού ειδικού στους πυραύλους Βέρνερ φον Μπράουν αναφέρεται
συχνά σε σχέση με το ειρηνικό διαστημικό πρόγραμμα Απόλλων. Ωστόσο, ο
φον Μπράουν ήταν αξιωματικός των Ες Ες που είχε επιλέξει με το χέρι του
εργάτες-σκλάβους από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο αμερικανικός στρατός τον
ήθελε για την τεχνογνωσία του στους πυραύλους και τους πυραύλους. Στη
μυστική αλλά πλέον διαβόητη «Επιχείρηση συνδετήρας» χιλιάδες ναζιστές
επιστήμονες στρατολογήθηκαν και τους δόθηκε ασφαλές καταφύγιο στις ΗΠΑ, για την αξία τους στην οικοδόμηση του αμερικανικού στρατού. Το Πεντάγωνο ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα
για την ανάπτυξη από τους Ναζί ενός «ολόκληρου οπλοστασίου
νευροπαραλυτικών ουσιών» και για τις εργασίες του Χίτλερ για την
ανάπτυξη «ενός όπλου κατά της βουβωνικής πανώλης».
Για
όλα τα μετέπειτα παράπονά τους για τα άλλα κράτη που κατείχαν όπλα
μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ), ο στρατός των ΗΠΑ ήθελε κάθε τύπο ΟΜΚ στη
διάθεσή του. Και ήταν διατεθειμένοι να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον
αμάχων, όπως έδειξαν οι βιολογικές και χημικές επιθέσεις τους στην Κορέα και στο Βιετνάμ, και όπως έδειξαν οι αχρείαστες και φρικτές πυρηνικές επιθέσεις «επίδειξης» εναντίον των αμάχων ιαπωνικών πόλεων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Δάσκαλοι της διγλωσσίας, και με το δόγμα της «εύλογης άρνησης«, οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ κρύβουν τις δικές τους φρικαλεότητες όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αναδυόμενη
ως κυρίαρχη δύναμη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ουάσιγκτον, η οποία
είχε χρησιμοποιήσει φασιστικές τακτικές – εισβολές, πραξικοπήματα,
βρώμικους πολέμους – για να επέμβει στις περισσότερες άλλες χώρες
της αμερικανικής ηπείρου, άρχισε να χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους και
σε άλλες ηπείρους. Έτσι, ο τρομερός πόλεμος στην Κορέα οδήγησε σε μια
μόνιμη στρατιωτική κατοχή των ΗΠΑ στο νότιο τμήμα της χερσονήσου, η
δημοκρατική κυβέρνηση του Ιράν ανατράπηκε και αντικαταστάθηκε από μια
δικτατορία το 1953 και ο επόμενος τρομερός «αντικομμουνιστικός» πόλεμος
των ΗΠΑ εναντίον του λαού του Βιετνάμ απέτυχε, μόνο αφού είχαν σφαγιαστεί εκατομμύρια άνθρωποι.
Στον
21ο αιώνα, η Ουάσινγκτον υποστήριξε πολλαπλές απόπειρες πραξικοπήματος
κατά της Βενεζουέλας, του μεγαλύτερου παραγωγού πετρελαίου στην
αμερικανική ήπειρο και ιστορικά σημαντικού για την τροφοδοσία της
πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ. Το 2002 οι πραξικοπηματίες που υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ και την Ισπανία
απήγαγαν τον εκλεγμένο πρόεδρο Ούγκο Τσάβες, ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι
είχε παραιτηθεί, έσκισαν το σύνταγμα, έδιωξαν την εκλεγμένη
Εθνοσυνέλευση και ανακοίνωσαν τον επικεφαλής του Εμπορικού Επιμελητηρίου
Πέδρο Καρμόνα ως πρόεδρο. Ο Καρμόνα άντεξε μόνο δύο ημέρες, αλλά
ακολούθησαν πολλαπλές απόπειρες πραξικοπήματος. Αυτό ήταν καθαρός
φασισμός. Η Βενεζουέλα αποφάσισε ότι ένα ισχυρό κράτος, με μια μεγάλη
πολιτοφυλακή, ήταν απαραίτητο για να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τον
αδυσώπητο φασισμό που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.
Ταυτόχρονα, φοβούμενη την απώλεια του κυρίαρχου ρόλου της στον κόσμο, η Ουάσινγκτον εξαπέλυσε πολλαπλούς πολέμους στη Μέση Ανατολή,
σε μάταιες προσπάθειες να περιορίσει την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν,
της μετασοβιετικής Ρωσίας και της Κίνας. Οι πόλεμοι κατά της
Παλαιστίνης, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, του Λιβάνου, της Λιβύης, της
Συρίας και της Υεμένης δεν αποτελούν αντικείμενο αυτού του άρθρου.
Ωστόσο, θα πρέπει να παρατηρήσουμε τη χρήση από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ
μαζικών στρατών πληρεξουσίων, τύπου Αλ Κάιντα και ISIS, εμποτισμένων με σεχταριστική σαουδαραβική ιδεολογία, σε όλη την περιοχή της Δυτικής Ασίας και στην Αφρική, με τη μορφή της «Μπόκο Χαράμ».
Στον
πόλεμο αντιποίνων της Ρωσίας το 2022 κατά της Ουκρανίας -που προκλήθηκε
από έναν πόλεμο μετά το 2014 κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού της
ανατολικής Ουκρανίας και από μια στρατιωτική ενίσχυση του ΝΑΤΟ, με σκοπό
την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση
της Ρωσίας- βλέπουμε έναν συνδυασμό της φασιστικής μεθόδου των ΗΠΑ και
της παλαιότερης ευρωπαϊκής αποικιοκρατικής νοοτροπίας. Οι ΗΠΑ διατηρούν
τη διγλωσσία τους περί «ελευθερίας», ενώ οι Ευρωπαίοι μιλούν για
κατώτερες ανθρώπινες τάξεις. Στην Ουκρανία, υπερεθνικιστές όπως το Azov
και το Right Sektor περιγράφουν τους εαυτούς τους ως ναζί που θέλουν να
σκοτώσουν Ρώσους, Εβραίους και Πολωνούς. Το ΝΑΤΟ και τα ενσωματωμένα
μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να κρύψουν αυτή την άσχημη πραγματικότητα.
Η Γερμανίδα και αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φλόρενς Γκάουμπ, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί ρατσιστική ρητορική
για να αποανθρωποποιήσει τους Ρώσους: «Ακόμα και αν οι Ρώσοι μοιάζουν
Ευρωπαίοι, δεν είναι Ευρωπαίοι, με την πολιτιστική έννοια. Σκέφτονται
διαφορετικά για τη βία ή τον θάνατο. Δεν έχουν καμία αντίληψη για μια
φιλελεύθερη, μεταμοντέρνα ζωή, μια αντίληψη για τη ζωή που κάθε άτομο
μπορεί να επιλέξει. Αντίθετα, η ζωή μπορεί απλώς να τελειώσει νωρίς με
τον θάνατο«. Οι επικριτές αποκάλεσαν αυτό μια πολύ γερμανική επιστροφή
στη ναζιστική αντίληψη των «Untermenschen» ή κατώτερων φυλών.
Ο
φασισμός του 21ου αιώνα προέκυψε υπό νέες συνθήκες, αλλά φέρει τα
βασικά στοιχεία του σχεδίου του 20ού αιώνα: ένα αυτοκρατορικό, βαριά
στρατιωτικοποιημένο, βαθιά αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό-αποικιακό
καθεστώς ενσωματωμένο σε μια ιδιωτική, καπιταλιστική ολιγαρχία. Γεννάει
έναν υποδεέστερο φασισμό, εξίσου δηλητηριώδη με τον γονέα του: ένα
παγκόσμιο αυτοκρατορικό σχέδιο που παραμένει ο βασικός εχθρός όλων των
δημοκρατικών λαών.
