Ηταν χειμώνας του 1956 η 57 δεν θυμάμαι καλά, υπηρετούσα στο δεξαμενόπλοιο της εταιρείας Χανδρή “DONNA MYRTO” ως δόκιμος πλοίαρχος, είχαμε φορτώσει μαύρο χρυσό (πετρέλαιο) από το Curaçao (Ολλανδική αποικία) νησί της Καραϊβικής με ένα από τα μεγαλύτερα διυλιστήρια της περιοχής. Η κίνηση των δεξαμενόπλοιων πολύ μεγάλη, τόσο μεγάλη που η τοπική κυβέρνηση είχε φτιάξει για τα πληρώματα των πλοίων ένα τεράστιο χώρο αναψυχής (...) Η εν λόγω περιοχή ονομαζόταν ΚΑΜΠΟ ΑΛΕΓΚΡΕ.
Φορτώσαμε με προορισμό να ξεφορτώσουμε στο λιμάνι ΝΟΡΦΟΛΚ της Βιρτζίνιας. Όταν φθάσαμε στο λιμάνι ήταν βράδυ, όλα έξω ήταν κάτασπρα και το κρύο πολύ τσουχτερό, παγώσαμε μέχρι να παρκάρουμε το πλοίο στην προβλήτα. Όλα μου φαινόντουσαν παράξενα, ήταν το πρώτο λιμάνι της Αμερικής που έφθασα και η πρώτη φορά που θα πατούσα το πόδι μου σε Αμερικανικό έδαφος. Είχα διαβάσει και ακούσει τόσα πολλά για την Αμερική και ένοιωθα σαν αυτό που ένοιωθε η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων (ταινία κινουμένων σχεδίων του 1951 παραγωγής του Ουώλτ Ντίσνεϊ).
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, έκανα όνειρα να βρώ τον τρόπο να μείνω και να σπουδάσω στην Αμερική και κάθησα κι’έγραψα ένα γράμμα , προς τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και του ζητούσα, άδεια παραμονής για να δουλέψω και να σπουδάσω, διότι προερχόμουν από πολύτεκνη οικογένεια (εννέα παιδιά ήμασταν) και ήταν αδύνατον να σπουδάσω στην Ελλάδα, εκείνα τα χρόνια και το Γυμνάσιο ήταν πολύ. Διεύθυνση έβαλα ΛΕΥΚΟΣ ΟΙΚΟΣ.
Μόλις δέσαμε το πλοίο, από τα μεγάφωνα του πλοίου μας καλούσαν να παρουσιαστούμε στο σαλόνι του πλοίου όπου ήταν οι αρχές να περάσουμε για έλεγχο από την μεταναστευτική υπηρεσία και από ιατρική εξέταση. Η μεταναστευτική υπηρεσία είχε ένα τεράστιο βιβλίο (κατάλογο που το έλεγαν Black list), όπου ήταν καταχωρημένα τα ονόματα ανεπιθύμητων. Έπαιρναν το φυλλάδιό μας και έψαχναν τον κατάλογο και αν το ονομά σου ήταν εκεί δεν σου έδειναν άδεια να βγείς έξω από το πλοίο. Μετά έπρεπε να μας εξετάσει ο γιατρός, αν είχαμε κάνει τα απαραίτητα εμβόλια και επίσης εξέταζε τα γεννητικά όργανα για τυχόν ασθένειες, σύφιλη, βλεννόρροια το γνωστό στην ναυτική διάλεκτο, σκουλαμέντο…και άλλες και αν εύρισκαν κάποιον θετικό επίσης του απαγόρευαν την έξοδο. Ο έλεγχος τέλειωσε, οι αρχές έφυγαν, πήραμε το δείπνο μας και καταλήξαμε στα δωματιά μας.
Εγώ δεν έβλεπα την ώρα να ξημερώσει για να πάω στο ταχυδρομείο μα ποστάρω το γράμμα.
Την άλλη μέρα με το γράμμα στο ένα χέρι και το πάσο (έτσι λέγαμε την άδεια εξόδου) στο άλλο χέρι βγήκα από το πλοίο και άρχισα ν’αρωτώ όποιον έβλεπα που είναι το ταχυδρομείο, τελικά έφθασα, πλησίασα μια θυρίδα όπου ο Αμερικανός ταχυδρομικός υπάλληλος, είχε μια στίβο από φάκελα μπροστά του και τα χτυπούσε με μια σφραγίδα. Περίμενα με υπομονή, όταν τέλειωσε με βαρειά προφορά με αρώτησε τι θέλω και του είπα πως θέλω γραμματόσημο για να ποστάρω αυτό το γράμμα. Το πήρε στα χέρια του είδε την διεύθυνση μου έριξε μια παράξενη ματιά και γελώντας με ρώτησε αν γνώριζα τον Πρόεδρο, όχι του απήντησα και του εξήγησα τους λόγους που το έγραψα, έδειξε κατανόηση και μου ευχήθηκε καλή τύχη.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ποτέ δεν έλαβα καμία απάντηση από εκείνο το γράμμα, συνέχισα την καριέρα μου στην θάλασσα και ανέβηκα όλα τα σκαλοπάτια πολύ γρήγορα. Η μοίρα μου όμως φαίνεται πως με δρομολογούσε να πετύχω αυτό που είχα επιδιώξει όταν ήμουν νέος, έτσι το 1965 όταν έδεινα εξετάσεις γνώρισα την αγάπη της ζωής μου με την οποίαν και ενώσαμε τις ζωές μας με το μυστήριο του γάμου. Εγώ είχα ενοικιάσει μια γκαρσονιέρα στην Καλλίπολη του Πειραιά για το διάστημα των εξετάσεων, η οποία ήταν κολλημένη με το σπίτι που έμενε η Νίνα με την οικογένειά της που είχαν επαναπατριστεί από την Αμερική μόνιμα. Η γνωριμία έγινε με έναν φίλο μου από την Άνδρο που δίναμε μαζί εξετάσεις και έτυχε να είναι πρώτος της εξάδελφος . Μετά την γνωριμία ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Μετά τον γάμο δοκίμασα να ξαναταξιδέψω , ταξίδεψα για ένα φεγγάρι και εγκατέλειψα την θάλασσα άμεσα γιατί υποφέραμε και οι δυό, μας ήταν αδύνατο να ζήσουμε χώρια, έτσι απεφασίσαμε να δοκιμάσω την τύχη μου στην Αμερική.
Μου έκανε τις σχετικές διατυπώσεις στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και στις 23 Δεκεμβρίου του 1967 έφθασα στην Νέα Υόρκη με το Υπερωκεάνιο ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ. Ταλαιπωρήθηκα μερικούς μήνες και τον Μάρτιο του 1968 με οδηγό τον Θεό και το χιώτικο Θεόνιο…. προσλήφθηκα ως υπάλληλος στην Ολυμπιακή Αεροπορία και τον Απρίλιο με δωρεάν εισιτήρια έφερα την Νίνα με την Ειρηνούλα που ήταν τότε δύο ετών. Το 1971 έκλεισα ραντεβού στο γραφείο της μεταναστευτικής υπηρεσίας στο Μανχάτταν της Νέας Υόρκης για να γίνω Αμερικανός Υπήκοος. Μαζί μου ήλθαν σαν Μάρτυρες η Νίνα και η Μητέρα της Ειρήνη. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν πως το γράμμα που είχα στείλει στον Λευκό Οίκο ο εξεταστής το είχε μπροστά του και χαμογελώντας μου το έδειξε και με ρώτησε αν το γνωρίζω, μα φυσικά του είπα, το γράμμα αυτό είναι αρκετό για να σε καλωσορίσω ως Αμερικανό υπήκοο, μια ερώτηση μόνο θα κάνω στην πεθερά σου, τι λες Κυρία μου για τον γαμπρό σου , είναι καλός άνθρωπος; Και η Πεθερά μου του απήντησε, πως αν ήταν όλοι οι άνθρωποι σαν τον γαμπρό μου, ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός. Έκτοτε αν καμιά φορά διαφωνούσαμε σε κάτι της έλεγα , θυμήσου τι είπες στον μεταναστευτικό υπάλληλο και γελούσε.
Εκανα όλη αυτήν την αναδρομή για να σας δώσω την εικόνα της Αμερικής που τόσο πολύ προστατευόταν από τους νόμους και τις Κυβερνήσεις εκείνης της εποχής και την σημερινή εικόνα που κατάντησε ξέφραγο αμπέλι από απάτριδες πολιτικούς και απάτριδες κυβερνήσεις. Θυμήθηκα τον ταχυδρομικό υπάλληλο, που με αρώτησε αν γνώριζα τον Πρόεδρο τότε, αν τον έβλεπα σήμερα, θα του έλεγα πως εκείνον τον Πρόεδρο δεν τον γνώριζα αλλά γνώρισα τον Πρόεδρο Τράμπ.
Ἀπό : helleniscopecom
corfiatiko.blogspot.com
