Η εκκλησία είναι δίπλα στην θάλασσα, στην παραλία της πόλης. Αργά το βράδυ οι περιπατητές έβλεπαν φως σ' ένα από τα μικρά παράθυρα. Ο παππούλης εξομολογούσε ακόμη. Μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα κάποιες φορές, μέχρι τα βαθιά του γεράματα....
π. Κωνσταντίνος Μυγδάλης
Ήρεμος, με την γλύκα των ταπεινών και καλών ανθρώπων, ελεήμων, ανάπαυση χιλιάδων πιστών....
Κουβέντες λίγες και αυτές πάλι σαν μικρές σιωπές. Όταν σου απαντούσε ήταν σαν να τον έβγαζες από έναν δικό του κόσμο φτιαγμένο με βασικό συστατικό το γαλάζιο του ουρανού, κι' εδώ κι' εκεί πούπουλα από φτερά αγγέλων που έφυγαν βιαστικά όταν ήρθαν οι άνθρωποι...
Τα τελευταία χρόνια που η υγεία του ήταν επιβαρυμένη και δεν μπορούσε να λειτουργήσει μόνος του, μάθαμε και κάποια από τα "μυστικά" του όπως τα αμέτρητα ονόματα που μνημόνευε στην Προσκομιδή αλλά και τα χαρτάκια με τα ονόματα που ολημερίς μνημόνευε σπίτι του (και τούτη ήταν η αγαπημένη του ασχολία τον καιρό της ανημπόριας του).
Είναι πολλά όσα μας έκρυψε ο παππούλης αλλά και πολλά όσα ο Θεός "έγραψε" στα μάτια του και μας επέτρεψε να διαβάσουμε: Μικρές προσευχές στον τρόπο που κοίταζε, ιστορίες αγιωσύνης κοντά στον Εφραίμ της Αριζόνας που ήταν ο πνευματικός του, και Χριστός, πολύς Χριστός στο βλέμμα που ανάλαφρα χάιδευε τον συνομιλητή του.
Ευλογηθήκαμε να έχουμε συναναστροφή μαζί του αλλά και η πόλη όλη τον γνώριζε.
Τώρα που ο ουρανός -που τόσο ποθούσε- τον υποδέχεται, στέλνουμε ένα δάκρυ για να το ακουμπήσει στα λουλούδια του Παραδείσου, ως δικό μας αφιέρωμα-ευχαριστία για την παρουσία του στις μέρες μας, όπου οι άγιοι σπανίζουν...
Ήταν ένας από τους τελευταίους!
Ας έχουμε την ευχή του.
http://anazhthseis-elena.blogspot.com/2021/11/blog-post_90.html
