Όταν μιλάμε για τις αμερικανικές εκλογές δεν ακριβολογούμε,
από την στιγμή που αυτές οι εκλογές δεν αποτελούν αποκλειστικά πολιτική
αναμέτρηση που θα καθορίσει την πορεία μόνον του αμερικανικού λαού, αλλά
ολόκληρης της υφηλίου.
Στους λαούς του κόσμου θα υπάρξουν οπωσδήποτε επιπτώσεις από
την εκλογή του ενός ή του άλλου υποψηφίου.
Προφανώς, και θα υπάρξουν απογοητεύσεις σε όσους στηρίζονται
μόνον στις προεκλογικές υποσχέσεις και τοποθετήσεις των Αμερικανών υποψηφίων
και δεν θα λάβουν υπόψη και πολλά άλλα στοιχεία. Κατ’ αρχάς, υπάρχει παράδοση
στις ΗΠΑ οι «ελέφαντες» ρεπουμπλικάνοι να υποστηρίζονται από τους πετρελαιάδες,
ενώ οι «γάιδαροι» δημοκρατικοί από τις εξοπλιστικές εταιρίες. (Ο ελέφαντας και
ο γάιδαρος, είναι αντιστοίχως τα σήματα ρεπουμπλικανών και δημοκρατικών).
Έχουμε επομένως ένα πρώτο στοιχείο της ακολουθητέας
πολιτικής, αναλόγως του ποιος θα εκλεγεί, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει πως οι
υποστηρικτές του ηττημένου θα εξουδετερωθούν πλήρως. Τα πράγματα είναι καλά μοιρασμένα,
όπως ήταν -και εξακολουθούν να είναι;- μεταξύ συνδικαλιστών περασμένης
δεκαετίας, όπου γαλάζιοι και πράσινοι μοίραζαν κατά 70-30% τα συνδικαλιστικά
οφέλη, με το 70% βεβαίως στη συνδικαλιστική παράταξη που πλειοψηφούσε.
Να υπενθυμίσω πως όλοι λεγόμενοι «προοδευτικοί» στην Ελλάδα
εύχονταν να εκλεγεί ο Ομπάμα, επειδή ως δημοκρατικός ήταν και «αριστερός». Ο δε
ισραηλινός Τύπος είχε πρωτοσέλιδα με την εκλογή του το 2008, όπου οι πηχυαίοι
τίτλοι ανέγραφαν «εκλέχτηκε ένας δικός μας». Η πολιτική Ομπάμα απογοήτευσε και
την ευρωπαϊκή Αριστερά και την ισραηλινή Δεξιά. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και
τώρα.
Ο εν πολλοίς κατευθυνόμενος Τύπος καταφέρεται συνεχώς κατά
του Τραμπ, αναδεικνύοντας όλες τις «γκάφες» του, στις οποίες ο ρεπουμπλικανός
υποψήφιος είναι επιρρεπής και δεν παύει να δίνει αφορμές. Άλλωστε, έχω γράψει
πως πάντα φροντίζουν να βάζουν απέναντι στον εκλεκτό του συστήματος κάποιος
υποψήφιο σαφώς «ελαττωματικό».
Συμβαίνει όμως το περίεργο, πως παρ’ όλα τα καινοφανή που
υποστηρίζει και υπόσχεται ο Τραμπ, και που δεν συνάδουν με το «πολιτικώς
ορθόν», έχει τις ίδιες πιθανότητες εκλογής με την Χίλαρυ Κλίντον. Πολλά βεβαίως
μπορούν να συμβούν μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου, με χειρότερο σενάριο να
δημιουργηθεί τεχνητή μεγάλη ένταση με την Ρωσία, προς όφελος της Κλίντον που
αποκάλεσε τον Πούτιν «σατανά», σε αντίθεση με τον Τραμπ ο οποίος δήλωσε ότι «θα
κοιτάξουμε το ζήτημα της Κριμαίας», στην ερώτηση που του έκαναν για το αν θα
αναγνωρίσει την επανένωση της ρωσικού πληθυσμού Χερσονήσου στον ρωσικό εθνικό κορμό.
Αναμενόμενο ήταν, η δήλωσή του, συν τις παρόμοιες άλλες («Προτιμώ να είμαστε
φίλοι με την Ρωσία ώστε να πάμε μαζί να εξοντώσουμε το ISIS») προκάλεσε υστερία
στα δυτικά ΜΜΕ.
Συμφωνώ με μια διαπίστωση που διάβασα, ότι «Κανείς δεν ξέρει
τι θα συμβεί εάν ο Ν. Τραμπ εκλεγεί, αλλά μάλλον όλοι ξέρουν τι θα συμβεί εάν
εκλεγεί η Χ. Κλίντον». Ίσως αυτό στρέφει πολύ κόσμο στο να επιλέξει τον
επιχειρηματία, συν το γεγονός ότι οι πρόσφατες αποκαλύψεις της δράσης της Χ.
Κλίντον ξύπνησαν άσχημες μνήμες στους ψηφοφόρους.
Να σημειώσω, πως ναι μεν σε γενικές γραμμές η αμερικανική
εξωτερική πολιτική δεν αλλάζει με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, αλλά
όσον αφορά εμάς, και η παραμικρή αλλαγή να συμβεί ως προς την περιοχή μας,
μπορεί να είναι σημαντική. Με την Κλίντον θα υποχρεωθούμε να χρεωθούμε ενεργή
αντιρωσική στάση, και πολλά θα καθοριστούν και από τις σχέσεις Κλίντον -
Νετανιάχου. Να υπενθυμίσω, πως οι δημοκρατικοί του Ομπάμα, ασχολούμενοι και τον
τεμαχισμό των κρατών στην Ασία και την Μεσόγειο, είχαν «αφήσει» στην Γερμανία
να επιβλέπει τα δρώμενα στα Βαλκάνια, και μόνον όταν οξύνθηκε η
αμερικανογερμανική διαμάχη πάτησαν εκ νέου πόδι οι Αμερικανοί στην περιοχή.
Αυτή είναι δυστυχώς η μοίρα των αδύναμων κρατών, να βήχουν
όταν κρυώνουν οι ισχυροί. Και να εξαρτάται η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων,
αναλόγως με το ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος στις ΗΠΑ.
Ο Μακεδών
