Ό ιεράρχης έγραφε σε κάποιον φίλο του:
Μόνο στον ναό πρέπει να μιλάμε για τον Κύριο και τη θεία διδασκαλία Του; Όχι! Για τον Θεό πρέπει να μιλάμε όπου χρειαστεί, όπου υπάρχουν ψυχές πού είτε Τον αγνοούν, είτε Τον αρνούνται, είτε Τον αμφισβητούν. Κι αν ακόμα δεν μπορεί ένας πιστός να αποδείξει την αλήθεια της πίστεως, ανασκευάζοντας τά επιχειρήματα των άθεων, ας εκθέσει απλά και καθαρά τη χριστιανική διδασκαλία.
Είναι κι αυτό μια νίκη... Τά λόγια τού ψεύδους, όταν είναι σκεπασμένα, φέρνουν τον καρπό τους, όταν όμως ξεσκεπαστούν, χάνουν τη δύναμή τους...
Μέ ρωτάς, αγαπητέ μου φίλε, μέ ανησυχία: “Τί θα γίνει μέ την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ύστερα από τριάντα χρόνια, όταν πεθάνουν οι πιστοί, πού είναι ακόμη αρκετοί, και τη θέση τους πάρει ή σημερινή γενιά των μοχθηρών εχθρών τού Θεού; Ασφαλώς ή γενιά αυτή θα στραφεί άνοιχτά εναντίον της Εκκλησίας. Εμείς τί θα αντιπαραθέσουμε; ”.
Πρέπει να σού πω, αγαπητέ φίλε, ότι δίπλα στούς εχθρούς της Εκκλησίας φυτρώνουν αναμφίβολα και οι φίλοι της. Άς μην είναι πολλοί είναι δυνατοί, γιατί κατέχουν την αλήθεια. Κάτω από το χαλάζι τών χλευασμών και τών κατατρεγμών ατσαλώνουν την πίστη τους στον Θεό και την αφοσίωση τους στην Εκκλησία Του. Αυτοί, υψώνοντας το ανάστημα τους, θα υπερασπίσουν τά ιερά και τά όσια...
Ίσως να χυθεί το αίμα τών πιστών. Αλλά αυτό θα γίνει σπόρος, όπως στα πρώτα χρόνια τού Χριστιανισμού, σπόρος από τον όποιο θα φυτρώσει πιο δυνατό το χριστιανικό δένδρο. Για την Εκκλησία τού Χριστού, ό διωγμός και το αίμα δεν είναι άγνωστα. Αυτά πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε συνεπάγονταν όχι τον αφανισμό αλλά, απεναντίας, τον δοξασμό και την εξάπλωση της Εκκλησίας.
Μην ξεχνάς, επίσης, αγαπητέ φίλε, ότι τά άγια παραδείγματα πάντοτε βρίσκουν μιμητές. Οι άπιστοι διώκτες, βλέποντας την ακλόνητη σταθερότητα τών πιστών, πού θα σφραγίζεται μέ αίμα, θα προβληματίζονται. Και μερικοί από αυτούς. οι καλοπροαίρετοι και ικανοί για την οικείωση της θείας αλήθειας, οπωσδήποτε θα μεταπηδήσουν στις τάξεις τών ομολογητών τού Χριστού. Έτσι έγινε πολλές φορές στην αρχαία χριστιανική εποχή μέ ειδωλολάτρες δημίους, πού, βλέποντας την πίστη τών χριστιανών, μεταστράφηκαν σε ομολογητές τού Κυρίου. Πολλοί, πάρα πολλοί, από διάφορους τόπους και λαούς, μπορούν να γίνουν φίλοι τού Χριστού, αντικαθιστώντας τούς προδότες Του, σύμφωνα μέ τά λόγια τού Ίδιου:
«Λέγω δε ύμίν ότι πολλοί από άνατολών και δυσμών ήξουσι και άνακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ έν τή βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας έκβληθήσονται εις το σκότος το έξώτερον εκεί εσται ό κλαυθμός και ό βρυγμός των όδόντων» (Ματθ. 8:11-12).
Μην απελπίζεσαι, λοιπόν, αγαπητέ φίλε! Πάνω απ’ όλα μείνε εσύ ό ίδιος πιστός μέχρι θανάτου στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Συνάμα ικέτευε θερμά και αδιάλειπτα τον Κύριο να αναδείξει εργάτες για τον θερισμό τού χωραφιού Του- γιατί «ό μεν θερισμός πολύς, οι δε έργάται ολίγοι» (Ματθ. 9:37).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. ΡΩΣΟΙ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/03/1889-1938_2.html
