ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Η Θεσσαλονίκη σήμερα είναι μια πόλη ταλαιπωρημένη, κουρασμένη, πολεοδομικά παρηκμασμένη. Κουράζει τους κατοίκους της και ταλαιπωρεί τους επισκέπτες της.
Η ταπεινή μου άποψη είναι η εξής:
Το κέντρο της Πόλης, εντός των βυζαντινών τειχών, θα έπρεπε να γκρεμιστεί εντελώς (εκτός από κάποια διατηρητέα κτίρια), με μία προοπτική ανασκαφής, ανάπλασης και αρχαιολογικής ανάδειξής του, μέσα στα επόμενα 30-50 χρόνια. Τα τείχη θα μπορούσαν να ανασκαφούν και να αποκατασταθούν, όσο επιτρέπεται αρχαιολογικά και αισθητικά.
Η επέκταση της Πόλης θα μπορούσε να γίνει προς τα ανατολικά με τις αντίστοιχες αποζημιώσεις των ιδιοκτητών του κέντρου, έπειτα από το σχεδιασμό ενός νέου πολεοδομικού σχεδίου.
Το κέντρο της Πόλης θα έπρεπε να πάρει τον χαρακτήρα που έχει το αντίστοιχο της Ρώμης.
Το κέντρο θα μπορούσε να στεγάζει 4 – 5 μουσεία και η Πόλη να φιλοξενεί πάνω από 15.000.000 τουρίστες το χρόνο. Κάθε μουσείο θα μπορούσε να αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας της, αρχίζοντας από τα προχριστιανικά χρόνια. Ας μην ξεχνάμε, ότι η Πόλη έχει 6-7 διαφορετικά “ιστορικά στρώματα”, τα οποία αποκαλύφθηκαν εν μέρει με τα έργα του μετρό. Ένα έργο περιττό, πολυέξοδο και καταστρεπτικό για τις αρχαιότητες οι οποίες αναγκάζονται να μετακομίσουν από το φυσικό τους χώρο. Μέχρι πριν από 2 χρόνια, εάν θυμάμαι καλά, είχαν έρθει στην επιφάνεια περί τα 27.000 αντικείμενα αρχαιολογικής αξίας, μόνο στις εργασίες της Εγνατίας.
Η κυκλοφορία στο κέντρο θα μπορούσε να γίνεται με πιο ήπιες, υπέργειες μορφές μεταφοράς (π.χ. σύγχρονα τραμ) για τους επισκέπτες.
Για την κίνηση από ανατολικά προς τα δυτικά και αντίστροφα, θα ήταν αρκετή μια επέκταση της παραλίας προς τη μεριά της θάλασσας, όχι περισσότερο από εκατό μέτρα, αρκετή ωστόσο για να γίνει έναν άνετος χώρος περιπάτου, κάτω από τον οποίο θα μπορούσε να κατασκευαστεί ένας κλειστός και “αόρατος” αυτοκινητόδρομος διπλής κατεύθυνσης με κόστος σαφώς μικρότερο από αυτό μιας υποθαλάσσιας.
