Η ελληνική πολιτεία επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε αλλοδαπό αξιωματούχο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη ώρα της περιοχής στην οποία επικρατεί πολιτική σταθερότητα...
... και θεωρείται ασφαλής. Είναι σωστό αυτό, συγκρινόμενη η χώρα μας με γειτονικές, αλλά φυσικά δεν αρκεί μόνον η διαπίστωση, απαιτείται και η αξιοποίηση του γεγονότος, που μάλλον δεν την επιτυγχάνουμε.Εδώ και 30 σχεδόν χρόνια συνέβησαν απρόσμενες αλλαγές στη γειτονιά μας, στις οποίες είχαμε συμμετοχή, αλλά για όφελος δεν υπήρξε ούτε το φιλοδώρημα του παιδιού που φέρνει τους καφέδες. Κι ακόμη χειρότερα. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με την υπογραφή του τότε υπουργού μας επί των εξωτερικών κ. Α. Σαμαρά, μας προσέθεσε και το πρόβλημα των Σκοπίων.
Για δε την επίτευξη εσωτερικής ειρήνης στην Αλβανία την ίδια εποχή, μας υποχρέωσαν να ανοίξουμε τα σύνορα για να υποδεχθούμε -όχι τους Έλληνες της Β. Ηπείρου, αλλά- 700.000 Αλβανούς, που θα ήσαν εστία αναταραχής στη χώρα τους, αν παρέμεναν σ’ αυτήν. Και ταυτόχρονα, μας επέβαλαν -επί κυβερνήσεως Σημίτη- να χρηματοδοτήσουμε, άμεσα και έμμεσα, τις οικονομίες των βαλκανικών χωρών Με το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Όλα αυτά έγιναν ακολουθώντας την πάγια τακτική μας να "είμαστε καλά παιδιά" με την ελπίδα ότι αυτό θα εκτιμηθεί. Ήταν ακριβώς η φράση που χρησιμοποίησε ένας πνευματικός μεν άνθρωπος, αλλά μέτριος πολιτικός, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, για να δικαιολογήσει τη μεγαλύτερη ανοησία που κάναμε μεταπολεμικά, συμμετέχοντας στη Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου το 1955, νομιμοποιώντας την ύπαρξη ενδιαφέροντος της Τουρκίας για την Κύπρο, που μέχρι τότε δεν ήξερε -ούτε την ενδιέφερε- πού βρισκόταν το νησί.
Κι επειδή μας έγινε συνήθεια, συμμετέχουμε με στρατιωτικές αποστολές σε 14 χώρες του κόσμου, με επιβάρυνση του αναιμικού προϋπολογισμού μας κατά ένα περίπου εκατομμύριο δολάρια την ημέρα. Το κέρδος μας είναι, ότι "είμαστε καλά παιδιά" και περιμένουμε να μας επιβραβεύσουν κάποτε. Ακόμη μια φορά, με τα τωρινά γεγονότα, μας δίνεται μοναδική ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τη γεωστρατηγική θέση μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ένας από τους στόχους των "εξεγέρσεων" -υπό μορφή ντόμινο- στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής, είναι και ο αποκλειστικός έλεγχος της πετρελαιοφόρου περιοχής από τους δυτικούς και η απομάκρυνση Ρώσων και Κινέζων (που αύξησαν τελευταία το ενδιαφέρον τους για την Αφρική). Και τούτο, προκειμένου να απεξαρτηθεί η Ευρώπη από τη ρωσική ενέργεια.
Ήδη, καθυστερεί η αμερικανική προέλαση στην Κεντρική Ασία. Εκτός του Αζερμπαϊτζάν που έχει δυτικό προσανατολισμό, οι κεντροασιατικές χώρες -και ως πρώην της Σοβιετικής Ένωσης- έχουν στενή συνεργασία με τη Ρωσία. Τα πλούσια πετρελαιοφόρα κοιτάσματα βρίσκονται υπό ρωσικό έλεγχο. Η Ευρώπη δεν έχει πολλές επιλογές, πλην εάν αξιοποιηθούν τα κοιτάσματα της Ανατ. Μεσογείου και του Αιγαίου, προστιθέμενα σ’ αυτά της Λιβύης, όταν και εάν υπάρξει εκεί κάποια κυβέρνηση προς συνεννόηση.
Αυτός είναι και ο λόγος που, τόσο η Ε.Ε. όσο και οι Η.Π.Α., χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό αναγνώρισαν την ΑΟΖ της Κύπρου, παρά τις απειλές της Τουρκίας για δυναμική επέμβαση (απειλές που έμειναν στο ράφι). Και αυτός είναι επίσης ο λόγος που το Ισραήλ καθόρισε για λογαριασμό μας (!) την δική μας ΑΟΖ, την οποία αναγνώρισε πριν την οριοθετήσουμε εμείς!
Οι δυτικοί επείγονται, διότι άλλαξαν οι συσχετισμοί. Και η Τουρκία υποχρεούται πλέον να αναδείξει αποκλειστικά το μουσουλμανικό πρόσωπό της, το οποίο πάντως δεν της προσέδωσε τα αναμενόμενα υπ’ αυτής οφέλη. Γνωρίζουν οι Τούρκοι στρατιωτικοί και πολιτικοί πως μόλις τελειώσει η υπόθεση με το Ιράν (είτε με την γνωστή και επιτυχημένο συνταγή της "εξέγερσης του λαού", είτε με πιο δραστικά μέσα) η Τουρκία χάνει τη γεωστρατηγική της αξία.
Η επιθυμία των Η.Π.Α. να κρατήσουν τη Ρωσία μακριά από τη θερμή θάλασσα της Μεσογείου, είναι δεδομένη και οφθαλμοφανής. Μόνο που η ανερμάτιστη πολιτική του Ομπάμα, αντί να απομακρύνει την Ρωσία την καθιέρωσε ως στρατηγικό παράγοντα ρύθμισης των εκκρεμοτήτων.
Είναι λοιπόν ευκαιρία, τώρα που μέσω ημών υπηρετείται η πολιτική της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. να εκμεταλλευθούμε το πλεονέκτημα της σταθερότητας αφενός, και της προσφοράς ενέργειας αφετέρου. Εδώ δεν χωρούν συναισθηματικοί παράγοντες. Ούτε "μαγκιές", όπως έγραψα σε προχθεσινό μου σημείωμα. Είναι δεδομένο ότι με την πρώτη ευκαιρία θα μας "πουλήσουν". Τώρα, θέλουν -όχι εμάς, αλλά- το οικόπεδό μας. Και χρειάζεται πολλή προσοχή. Διότι τους αρκεί και μόνον η Κρήτη στην ανάγκη. Και δεν θάρθει ο Μαδούρο να μας προστατέψει. (Ίσως ερχόταν ο γιος του αλλά αποφάσισε να καταλάβει τον Λευκό Οίκο, όπως δήλωσε).
Ένα μόνο εμπόδιο υπάρχει. Η έλλειψη στη χώρα μας πολιτικών, που δεν θα οδηγούνται, αλλά θα ηγούνται των γεγονότων, ούτε θα διαχειρίζονται απλώς τις καταστάσεις, αλλά θα τις διαμορφώνουν και θα στέκονται στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις. Εδώ είναι το έλλειμμά μας.
Ο Μακεδών
