Μᾶς ἔλεγε ὁ γέροντας μιάν ἱστορία. Ἕνα Σάββατο ἀπόγευμα βρέθηκα σέ ἕνα μεγάλο ἑσπερινό. Τά ὀστᾶ δύο Ἁγίων εἶχαν τεθεῖ στή μέση τοῦ ναοῦ γιά προσκύνηση. Ἦταν τά ὀστᾶ τοῦ ἑορταζόμενου τή μέρα ἐκείνη Ἁγίου, καί δίπλα του τά ὀστᾶ ἑνός νεοφανοῦς Ἁγίου, τόν ὁποῖο πολύ ἀγαποῦσα. Ὁ λαός πού εἶχε ἔρθει νά προσκυνήσει ἦταν πολύς. Πολλοί καί οἱ Ἱερεῖς ἀλλά καί οἱ Ἀρχιερεῖς.
Κάποια στιγμή, συνέχισε ὁ γέροντας, σάν νά ἄνοιξαν τά μάτια τῆς καρδιᾶς μου καί εἶδα παντοῦ νά κυριαρχεῖ ἕνα ἀπόκοσμο φῶς σάν ἀπό χρυσό. Ὁ ὑλικός κόσμος δέν εἶχε χαθεῖ, ἀλλά παράλληλα μ’ αὐτόν ὑπῆρχε παντοῦ, ἀναδυόταν καλύτερα ἀπό παντοῦ, αὐτό τό ἰδιαίτερο φῶς. Στό βάθος εἶχα τήν αἴσθηση ὅτι ἦταν ὁ Χριστός ἀκίνητος, ἑδραῖος ἐπί θρόνου καί ἡ Παναγία. Ὁ νοῦς μου ὅμως ἔμεινε στούς δύο Ἁγίους. Ἀκίνητοι στή μέση τοῦ ναοῦ, στή θέση πού ἦταν τά ὀστᾶ τους. Τά πρόσωπά τους πρός τό λαό.
Ἰδιαίτερη ἐντύπωση μοῦ ἔκανε ὁ νεοφανής Ἅγιος γιά τόν ὁποῖο ψέλνονταν καί τά τροπάρια. Ἀκίνητος σάν ἄγαλμα, μέ σκυμμένο τό κεφάλι σέ μία συνεχῆ ἐσωτερική προσευχή. Ἀτάραχος, ἀπαθής, ἐν πλήρει ἡσυχίᾳ. Καμιά ἀντίδραση, καμιά κίνηση. Μόνο συνεχής ἐσωτερική προσευχή. Εἶχε μετουσιωθεῖ ὁλόκληρος σέ προσευχή. Εἶμαι ἀπολύτως σίγουρος ὅτι τά μάτια τῆς καρδιᾶς μου ἄνοιξαν λόγῳ τῶν προσευχῶν καί τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ. Ὅπως εἶμαι καί ἀπολύτως σίγουρος ὅτι καί πολλοί ἀπό τούς παρευρισκόμενους προσκυνητές δέχτηκαν ἐπίσης τά δῶρα τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου κατά τόν τρόπο πού ἀνέπαυε τόν κάθε ἕναν ἀπό αὐτούς.
Ὁ κόσμος εὐχαριστοῦσε ἐσωτερικά τόν Ἅγιο γιά τά πολλά του δῶρα, κι ὅμως ὁ Ἅγιος παρέμενε ἀκίνητος καί ἐν προσευχῇ. Ἦταν μπροστά στό Χριστό, κι ὅμως ἐκεῖ, ἀπολύτως ἀκίνητος καί ἐν συνεχεῖ προσευχῇ. Τά τροπάρια τόν ὑμνολογοῦσαν καί αὐτός ἐν πλήρει ἡσυχίᾳ. Ἐν πλήρει ἡσυχίᾳ καί προσευχῇ. Ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Χριστός πίσω του. Ἡσυχία καί προσευχή, καί ὅμως ταυτόχρονα τόσα πολλά νά λειτουργοῦνται γύρω καί παντοῦ μέ ἕναν τρόπο ἄφατο, ἀπερινόητο καί μυστικό.
Ὅση ὥρα αἰσθανόμουν τόν Ἅγιο στά μάτια τῆς καρδιᾶς μου, αὐτός παρέμεινε ἔτσι, στήν ἴδια στάση, στήν ἴδια ἡσυχία, χαρίζοντάς μου ἕνα μεγάλο δῶρο καί μιά εἰκόνα λυτρωτική γιά ὅλη μου τή ζωή. Αἰσθάνθηκα πώς ἡ ἡσυχία καί ἡ συνεχής προσευχή εἶναι ἡ ἀναπνοή, ἤ καλύτερα ἡ ζωή τοῦ κόσμου τοῦ φωτός. Τά ἄλλα ὅλα εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Συμπερίληψη τοῦ παντός καί λειτουργία μέ ἕνα τρόπο μυστικό.
Καί ὁ ἀγαπημένος μου Ἅγιος ὄντας ἐν πλήρει ἀκινησίᾳ καί μέ ἑδραῖο ἀνάστημα (sic) νά διευρύνεται συνεχῶς, κινούμενος ἀπό κορυφή σέ κορυφή καί ἀπό δόξης εἰς δόξαν.
https://www.facebook.com/groups/386408778100576/permalink/1611994862208622/
