σχόλιο Γ.Θ : Διαβάστε το οπωσδήποτε. Τα εγκλήματα του σιωνισμού, του γερμανισμού και της Αριστεράς πρέπει να γίνουν γνωστά και να τιμωρηθούν.
Οι φονιάδες ιδεολογικοί απογόνοί τους δεν θέλουν να διαβάζουμε τέτοια άρθρα. Δεν θέλουν να μάθουμε τι έγινε
Στη σημερινή αριστεροκρατούμενη κοινωνία τα πάντα παρερμηνεύονται. Όπως είχε γράψει κι ένας σοφός λόγιος, όταν δείχνεις ένα μήλο σε έναν αριστερό, εκείνος δε θα σου πει ότι είναι μήλο, αλλά κάτι άλλο... μία πίπα! Αυτό συμβαίνει και με το σημερινό θέμα μας! Μεγάλη σύγχυση!
"Άχρηστος, ανίκανος για δυτικού τύπου μεταρρυθμίσεις προς μία (έστω) συνταγματική μοναρχία, ηλίθιος, καλοπερασάκιας, τύραννος και αυταρχικός"!
Αυτά θα ακούσεις παντού για τον Τσάρο της Ρωσίας και ειδικότερα για τον τελευταίο Τσάρο Νικόλαο Β΄. Ισχύει όμως πράγματι;
Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Άγιος Μάρτυρας Τσάρος Νικόλαος Β΄ γεννήθηκε στις 19 Μαΐου 1868 στο Τσάρσκοϊε Σελό κοντά στην Αγία Πετρούπολη. Πατέρας του ήταν ο Τσάρος Αλέξανδρος Γ΄ Αλεξάντροβιτς της δυναστείας των Ρομανώφ, φυσικά, και μητέρα του η Τσαρίνα Μαρία Φυοντόροβνα (Πριγκίπισσα Ντάγκμαρ της Δανίας). Από μικρό παιδί επιδείκνυε μεγάλη ευσέβεια προς το Θεό και αγάπη προς όλους τους ανθρώπους. Του άρεσε ιδιαίτερα να παρακολουθεί τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και να διαβάζει τα ιερά κείμενα (Αγία Γραφή, Πατέρες της Εκκλησίας). Ακόμη πιο πολύ, τον ενθουσίαζαν οι ψαλμωδίες και επιθυμούσε πάντοτε να ψέλνει μαζί με τις χορωδίες στους ναούς. Επιδιδόταν συχνά στην μελέτη με μεγάλο ζήλο και ενθουσιασμό. Εξέπληττε τους δασκάλους του με την εξαιρετική μνήμη του. Γνώριζε πολύ καλά τη ρωσική γλώσσα, ιστορία και λογοτεχνία. Ήξερε, ακόμη, πέντε ξένες γλώσσες. Ο πατέρας του, Τσάρος Αλέξανδρος Γ΄, πίστευε ακράδαντα ότι η παιδεία του Νικολάου έπρεπε να συνάδει με το πνεύμα της Ορθοδοξίας και έδωσε ιδιαίτερη βάση σε αυτό.
Η Τσαρίνα Μαρία Φυοντόροβνα και ο "Νίκυ", όπως λέγαν χαϊδευτικά τον Τσάρο Νικόλαο Β΄.
Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής του εκπλήρωσε την στρατιωτική του θητεία σε πεζικό, ιππικό και ναυτικό. Κινδύνευσε δύο φορές να πεθάνει, την μία το 1888, όταν συνέβη ατύχημα στο τρένο που μετέφερε την τσαρική οικογένεια και την άλλη το 1891, όταν βρισκόταν σε διπλωματική αποστολή στην Ιαπωνία. Μάλιστα, στην πρώτη περίπτωση, μετά τον εκτροχιασμό του τρένου, το βαγόνι στο οποίο βρισκόταν η τσαρική οικογένεια το σήκωσε στους ώμους του ο ιδιαίτερα εύσωμος Τσάρος Αλέξανδρος Γ΄, για να απεγκλωβιστεί η οικογένειά του. Στην δεύτερη περίπτωση, ο άνθρωπος που έσωσε τον Νικόλαο από την δολοφονική επίθεση ήταν ο τότε πρίγκιπας της Ελλάδος Γεώργιος. Ο Νικόλαος γλύτωσε με ένα ελαφρύ τραύμα στο κεφάλι. "Με έσωσε η χάρη του Παντοδύναμου", έγραφε στο ημερολόγιό του.
Η Τσαρική Οικογένεια του Αλεξάνδρου Γ΄. Ο άνδρας στο βάθος, ανάμεσα στην Μαρία Φυοντόροβνα και το μικρό κορίτσι, είναι ο Νικόλαος.
Ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ στην Ιαπωνία το 1891 ως διάδοχος του θρόνου.
Ο Νικόλαος από μεγάλος δούκας (τον τίτλο αυτό κληρονομούσαν οι αδελφοί, οι γιοι και οι κόρες των τσάρων, καθώς και οι σύζυγοί τους) ορίστηκε διάδοχος του τσαρικού θρόνου της Ρωσίας. Έκανε και πολλά ταξίδια στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Γερμανία, όπου γνώρισε και αγάπησε ιδιαίτερα την Πριγκίπισσα του Hessen-Darmstadt (Έσσεν-Ντάρμσταντ) Αλίσα-Βικτορία-Έλενα-Λουίζα-Μπέατριξ του, γνωστή και ως Άλιξ.
Η Άλιξ ήταν το έκτο παιδί του Δούκα της Έσσης-Ντάρμσταντ Λουδοβίκου Δ΄ και της Πριγκίπισσας της Αγγλίας Αλίκης, η οποία ήταν κόρη της διάσημης Βασίλισσας της Αγγλίας, Βικτώρια, που ήταν φορέας της κληρονομικής ασθένειας της αιμορροφιλίας ή αιμοφιλίας (αυτό επηρέασε ένα μέλος της οικογένειας, όπως θα δούμε παρακάτω). Γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1872.
Η Πριγκίπισσα Αλίκη μαζί με το σύζυγό της, Λουδοβίκο Δ΄, και δυο κόρες τους, την Άλιξ (Τσαρίνα Αλεξάνδρα) και την Έλλα (Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ Φυοντόροβνα).
Έπειτα από τη συνδρομή της αδερφής της Άλιξ, Ελισάβετ, που είχε παντρευτεί ήδη τον Μεγάλο Δούκα Σέργιο Αλεξάντροβιτς (θα ασχοληθούμε και με αυτούς σε επόμενό μας άρθρο), οι γονείς του Νικολάου έδωσαν τη συγκατάθεση και την ευλογία τους για γάμο. Όμως, στις 2 Νοεμβρίου 1894 ο Τσάρος Αλέξανδρος Γ΄, έπειτα από βαριά ασθένεια, πέθανε. Ο Νικόλαος ανέλαβε τα ηνία της χώρας και έπρεπε να γίνει η στέψη του. Η Άλιξ δεν είχε αρκετό χρόνο να προετοιμαστεί. Κλήθηκε εσπευσμένα από το Ντάρμσταντ. Μάλιστα, ο αρχιθαλαμηπόλος της τσαρικής αυλής είχε τόσο συγκλονιστεί από την ασθένεια του κυρίου του, που ξέχασε να στείλει το τσαρικό τρένο, για να παραλάβει την πριγκίπισσα. Έτσι, εκείνη αναγκάστηκε να ταξιδέψει μέχρι τη Λεβάδεια, όπου βρισκόταν ο Αλέξανδρος Γ΄ και ο μέλλοντας σύζυγός, με ένα συνηθισμένο τρένο της γραμμής. Αφού χρίστηκε στην Ορθοδοξία, έπειτα από τελική απόφασή της, η Άλιξ παντρεύτηκε τον Νικόλαο μία εβδομάδα μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου Γ΄. Ιδιαίτερα σημαντικό ήταν για τον Νικόλαο η μεταστροφή της Άλιξ, που έλαβε πλέον το όνομα Αλεξάνδρα, στην Ορθοδοξία. Όπως έγραφε ο ίδιος στο ημερολόγιό του, περνούσε νύχτες ολόκληρες προσευχόμενος για αυτή την ημέρα. Δεν επτρεπόταν Τσάρος να παντρευτεί ετερόδοξη. Αυτή η αυστηρότητα, ωστόσο, δεν υπήρχε στις περιπτώσεις των μεγαλοδουκικών ζευγαριών, όπως θα δούμε στο επόμενο άρθρο μας.
Η Τσαρίνα Αλεξάνδρα με βασιλικά ενδύματα.
Ο γάμος του Νικολάου και της Αλεξάνδρας λίγες εβδομάδες πριν την ανάληψη της εξουσίας της Ρωσίας από τον Νικόλαο.
Ο πατέρας του Νικολάου, Τσάρος Αλέξανδρος Γ΄. Αξίζει να σημειωθεί κάτι πολύ χαρακτηριστικό (και διαχρονικό) από τα τελευταία λόγια του Αλεξάνδρου προς το γιο του: "Να θυμάσαι πως η Ρωσία δεν έχει φίλους!"
Η στέψη ορίστηκε για τις 26 Μαΐου 1896. Ο Νικόλαος και η Αλεξάνδρα πέρασαν τις προηγούμενες εβδομάδες με πολλή περισυλλογή και προσευχή. Στις 22 του μηνός, η αυτοκρατορική πομπή έφτασε στη Μόσχα. Η Μόσχα, αν και δεν ήταν η πρωτεύουσα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (η Αγία Πετρούπολη ήταν), στολισμένη και "λαμπροφορημένη" υποδέχτηκε τον ηγέτη της Ρωσίας.
Η πύλη στην οδό Τβέρσκαγια, από όπου έμπαινε ο Τσάρος με κατεύθυνση προς το Κρεμλίνο. Αριστερά, το λάβαρο γράφει: "Ο Θεός να σώζει τον Τσάρο"!
Δεξιά, το λάβαρο γράφει: "Δόξα για πάντα και πάντα"!
Το Κρεμλίνο φωταγωγημένο την νύχτα της στέψης του Τσάρου.
Η πομπή έφτασε νωρίς το πρωί και πέρασε κάτω από την πύλη στην οδό Τβέρσκαγια. Οι καμπάνες των εκκλησιών ηχούσαν χαρμόσυνα και όλοι κάθονταν στα περβάζια των παραθύρων των σπιτιών περιμένοντας με αγωνία να δουν τον τσάρο. H πομπή αποτελιόταν από τον Προσωπικό Συνοδό της Αυτού Αυτοκρατορικής Μεγαλειότητας, δραγόνους, ουσσάρους και κοζάκους ιππείς και συντάγματα πεζικού και ιππικού. Γενικότερα, όλη η ελίτ του ρωσικού στρατού με τις φανταχτερές στολές και τα επιβλητικά λάβαρα προσέδιδε μία ιδιαίτερη λαμπρότητα στην γιορτή. Στο παλάτι του Κρεμλίνου, στην καρδιά της Μόσχας τους περίμεναν τα τάγματα Σεμυονόβσκυ και τα συντάγματα Πρεομπραζένσκυ, τα οποία είχε ιδρύσει ο Τσάρος Πέτρος Α΄ ο Μέγας. Επικεφαλής αυτών τον μονάδων ήταν ο Μέγας Δούκας Βλαντίμιρ Αλεξάντροβιτς, αδελφός του Τσάρου Αλεξάνδρου Γ΄ και θείος του Νικολάου. Από τον πύργο Ταϊνίτσκαγια ο Βλαντίμιρ διέταξε τις μονάδες να πυροβολήσουν εννιά φορές στον ουρανό.
Ο πύργος Ταϊνίτσκαγια στα τείχη του Κρεμλίνου.
Ο Μέγας Δούκας Βλαντίμιρ Αλεξάντροβιτς.
Η τσαρική πομπή, με πρώτο τον Νικόλαο έφιππο, φτάνει στην Μόσχα. Το άλογο του Νικολάου, δεκατριών ετών, ήταν διασταύρωση βρετανικού αλόγου και φοράδας.
Η ενδυμασία της Τσαρίνας στη στέψη.
Προτού φτάσει στο Κρεμλίνο, η πομπή έκανε μία στάση στην πύλη της Αναστάσεως, στην είσοδο της σημερινής "Κόκκινης Πλατείας", όπου υπήρχε παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Παναγία Ιβέρσκαγια (δηλαδή, της Μονής των Ιβήρων). Πρόκειται για μία ιστορική εικόνα-αντίγραφο της Παναγίας της Πορταΐτισσας που ήρθε στη Ρωσία το 1648. Μετά από αυτό κατευθύνθηκαν προς τον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο, όπου επρόκειτο να γίνει η στέψη, για να προσευχηθούν στην επίσης ιστορική εικόνα της Παναγίας του Βλαντίμιρ. Έπειτα, πήραν το δρόμο για το παλάτι Πετρόφσκυ, όπου έμειναν μέχρι την ημέρα της στέψης. Στις 22 και 23 Μαΐου δέχτηκαν τους διπλωμάτες και τους εκπροσώπους των άλλων κρατών. Στις 24 Μαΐου, Κυριακή της Πεντηκοστής, καθαγιάστηκε στην εκκλησία το τσαρικό λάβαρο. Την επομένη, Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, η τσαρική ενδυμασία, η πορφύρα, η υδρόγειος σφαίρα της οικουμενικότητας, το σκήπτρο, το μικρό και το μεγάλο τσαρικό στέμμα, το εθνόσημο και το τσαρικό λάβαρο μεταφέρθηκαν από την αίθουσα του θρόνου στον Καθεδρικό της Κοιμήσεως.
Η ενδυμασία του Τσάρου στη στέψη του.
Η 26η Μαΐου ξημέρωσε με ηλιοφάνεια. Όλοι περίμεναν με ανυπομονησία την άφιξη του τσαρικού ζεύγους. Όλοι ζητωκραύγαζαν με το αντίκρυσμα της όψης του Νικολάου, ο οποίος φορούσε στολή Συνταγματάρχη. Η Αλεξάνδρα μία τουαλέτα ρωσικού από ασήμι μπροκάρ. Τριάντα δύο αξιωματικοί κρατούσαν έναν φορητό θόλο, το λεγόμενο "Κόκκινο Εξώστεγο", καθώς το ζεύγος βάδιζε προς τον Καθεδρικό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Η τσαρική πομπή κατευθύνεται προς τον Καθεδρικό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Διακρίνεται το κόκκινινο εξώστεγο.
Ο Ιερός Καθεδρικός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο, όπου παραδοσιακά γινόταν η στέψη του Τσάρου, ακόμη και μετά την μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από την Μόσχα στην Αγία Πετρούπολη από τον Τσάρο Πέτρο Α΄ τον Μέγα, το 1703.
Το ζεύγος μπήκε στον Ναό, προσκύνησε με ευλάβεια τις εικόνες, υποκλίθηκε μπροστά από το Ιερό Βήμα και πήρε τη θέση του στο θρονικό κιγκλίδωμα.
Το θρονικό κιγκλίδωμα όπου στέφθηκε ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ στον Καθεδρικό της Κοιμήσεως. Η φωτογραφία τραβήχτηκε την ημέρα τις στέψης.
Δύο μητροπολίτες εισήλθαν στο κιγκλίδωμα, ο Αγίας Πετρουπόλεως Παλλάδιος και ο Κιέβου Ιωαννίκιος. Ο Παλλάδιος ζήτησε, αρχικά, από τον Τσάρο να ομολογήσει δημόσια την πίστη του στο λαό και τη Ρωσία και, έπειτα, του έδωσε να διαβάσει μία ευχή, στο τέλος της οποίας εκφώνησε την ακόλουθη φράση ο Παλλάδιος: "Η ευλογία του Αγίου Πνεύματος είη μετά σου! Αμήν!"
Μετά, οι Μητροπολίτες τον έντυσαν με την πορφύρα και του φόρεσαν την αλυσίδα του Τάγματος του Αγίου Ανδρέα. Ο Αγίας Πετρουπόλεως Παλλάδιος του, αφού τον ευλόγησε με το σημείο του σταυρού του έδωσε να διαβάσει δύο ακόμα ευχές. Ύστερα, του έδωσε το τσαρικό στέμμα, το οποίο ο Νικόλαος τοποθέτησε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, σε αντίθεση με άλλους μονάρχες στην Ευρώπη, στο κεφάλι του. Συνεχίζοντας της ευχές της στέψης, ο Παλλάδιος του έδωσε το σκήπτρο και την υδρόγειο. Τότε, ο Νικόλαος κάθισε στον θρόνο του Τσάρου Μιχαήλ Φυοντόροβιτς, του πρώτου Τσάρου της δυναστείας των Ρομανώφ, ο οποίος τον Δεκέμβριο 1613 εκλέχτηκε από την παν-ρωσική συνέλευση στην ηγεσία της Ρωσίας. Έπειτα από λίγα λεπτά, σηκώθηκε και η Αλεξάνδρα, γονάτισε ενώπιον του Τσάρου και εκείνος της τοποθέτησε το δικό της μικρό στέμμα στο κεφάλι της. Στη συνέχεια, οι κυρίες επί των τιμών φόρεσαν στην Τσαρίνα έναν πορφυρό μανδύα. Η χορωδίες μαζί με τον Αρχιδιάκονο έψαλλαν το πολυχρόνιο στον Τσάρο και ρίχτηκαν 101 κανονιοβολισμοί σε όλη τη Μόσχα, αναγγέλλοντας ότι ο Νικόλαος είχε πλέον στεφθεί. Τότε, όλοι οι παρευρισκόμενοι στον Ναό γονάτισαν, για να τους ευλογήσει ο Τσάρος.
Η στιγμή της στέψης. Διακρίνονται ο Τσάρος Νικόλαος Β΄, δίπλα του, η Τσαρίνα Αλεξάνδρα Φυοντόροβνα, δίπλα της, η Βασιλομήτωρ Μαρία Φυοντόροβνα και οι δύο Μητροπολίτες γονατιστοί, μπροστά στον Τσάρο. Στο κάτω μέρος του πίνακα, διακρίνονται οι μεγάλες δούκισσες. Στο βάθος, οι καλεσμένοι αξιωματούχοι.
Ο Νικόλαος στέφει την Αλεξάνδρα.
Όλοι οι ιερείς, ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και ο γνωστός Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, ο μέλλοντας πνευματικός της Αγίας Τσαρικής Οικογένειας, με τα χρυσοποίκιλτα άμφιά τους και η μεγαλοπρέπεια της τελετής προσέδιδαν ένα απερίγραπτο κάλλος στο όλο σκηνικό.
Ο πνευματικός της Αγίας Τσαρικής Οικογένειας, o Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης.
Έπειτα, δόθηκε το χρίσμα και ο αγιασμός στο τσαρικό ζεύγος και άρχισε η Θεία Λειτουργία. Στη Θεία Κοινωνία ο Τσάρος εισήλθε μέσα στο Ιερό Βήμα και κοινώνησε, όπως και οι κληρικοί, μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Η Τσαρίνα μπροστά στην Ωραία Πύλη.
Ο Τσάρος Νικόλαος χρίεται μπροστά στην Ωραία Πύλη.
Ο Τσάρος Νικόλαος κοινωνεί μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Μία διαφορά ανάμεσα στο τυπικό της τσαρικής και της βυζαντινής αυλής (τα τυπικά αυτά έχουν πολλές ομοιότητες) ήταν ότι ο Τσάρος κοινωνούσε μπροστά στην Αγία Τράπεζα μόνο στη στέψη του, σε αντίθεση με τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα, ο οποίος κοινωνούσε με αυτό τον τρόπο σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Έτσι, τελείωσε η μεγαλοπρεπής στέψη του Τσάρου Νικολάου Β΄! Αξίζει να σημειωθεί ότι για τη στέψη του Νικολάου δαπανήθηκαν 965.925 ρούβλια, σε αντίθεση με τη στέψη του πατέρα του, Αλεξάνδρου Γ΄, η οποία κόστισε 2.715.704 ρούβλια. Το φόρεμα της Τσαρίνας κόστισε 4.920 ρούβλια και τα άλλα κοσμήματα που φορέθηκαν από αυτή 12.000 ρούβλια.
Η αφίσα που δημιουργήθηκε για την στέψη του Νικολάου και της Αλεξάνδρας γράφει: "Η Αυτού Αυτοκρατορική Μεγαλειότητα ο Υπέρτατος Αυτοκράτορας Νικολάι Αλεξάντροβιτς και η Υπέρτατη Αυτοκράτειρα Αλεξάντρα Θεοντόροβνα."
Το μονόγραμμα του Τσάρου Νικολάου Β΄.
Η στέψη, βέβαια, σημαδεύτηκε και από ένα θλιβερό γεγονός. Στην πεδιάδα Χοντίνσκοϊε (Χοντίνσκοϊε Πόλε) διανέμονταν αναμνηστικές κούπες με λαβή διακοσμημένες με τα μονογράμματα του Τσάρου και της Τσαρίνας, καθώς και με το εθνόσημο της Ρωσίας, τον ρωσικό δικέφαλο αετό. Ανάμεσα στο πλήθος, που συνωστιζόταν για να λάβει αυτό το αναμνηστικό, διαδόθηκε η φήμη ότι οι κούπες δεν θα έφταναν για όλους! Αυτό προκάλεσε τον πανικό των πολιτών, οι οποίοι άρχισαν να σπρώχνονται και να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν περίπου 1.300. Ο Τσάρος Νικόλαος αποζημίωσε τις οικογένειες των θυμάτων του Χοντίνσκοϊε δίνοντας συνολικά 90.000 ρούβλια από τον προσωπικό του λογαριασμό.
Ο Τσάρος Νικόλαος με παραδοσιακή στολή του Καυκάσου.
Από τις πρώτες μέρες της βασιλείας του, ο Τσάρος Νικόλαος επιδόθηκε σε έργα φιλανθρωπίας. Επισκεπτόταν συχνά τους ασθενείς στα νοσοκομεία και ενδιαφερόταν για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Χάρισε πολλά χρέη σε πολλούς οφειλέτες. Δώριζε χρηματικά ποσά σε νοσοκομεία και άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Περιοριζόταν σε λιτή ζωή. Αυτός και η οικογένειά του έτρωγαν πάντοτε λιτά, όπως μαρτυρούν, άλλωστε, και οι ποικίλες φωτογραφίες του, αφού ήταν ιδιαίτερα λεπτοκαμωμένος, πλένονταν με κρύο νερό και κοιμούνταν σε κρεβάτια τύπου στρατώνων. Το τσαρικό ζεύγος απέκτησε πέντε παιδιά: την Όλγα (15 Νοεμβρίου 1985), την Τατιάνα (10 Ιουνίου 1897), την Μαρία (26 Ιουνίου 1989), την Αναστασία (18 Ιουνίου 1901) και τον πολυπόθητο άρρενα διάδοχο Αλέξιο (12 Αυγούστου 1904).
Η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Νικολάεβνα Ρομάνοβα.
Η Μεγάλη Δούκισσα Τατιάνα Νικολάεβνα Ρομάνοβα.
Η Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Νικολάεβνα Ρομάνοβα.
Η Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία Νικολάεβνα Ρομάνοβα.
Ο διάδοχος του θρόνου Αλέξιος Νικολάεβιτς Ρομανώφ.
Ιδιαίτερη ήταν η φροντίδα του Νικολάου για τον γιο του, Αλέξιο. Έπρεπε να προετοιμαστεί για τη διαδοχή του θρόνου. Τον εκπαίδευε συχνά.
Σύσσωμη η τσαρική οικογένεια είχε πολλή μεγάλη θρησκευτική ευλάβεια. Ο Νικόλαος και η Αλεξάνδρα μεταλαμπάδευσαν τη χριστιανική ευσέβεια στα παιδιά τους. Τα παιδιά ήταν μεγαλωμένα με αυστηρότητα στο βίο τους.
Επί της βασιλείας του Νικολάου, έπειτα από σχετικές εισηγήσεις του, ανακηρύχτηκαν Άγιοι πολλά επιφανή πρόσωπα της Ρωσικής Εκκλησίας. Ενδεικτικά, να αναφέρουμε την αγιοκατάταξη του μεγάλου ασκητή και γέροντα της ερήμου του Σάρωφ, Σεραφείμ το 1903, προς επαλήθευσιν των προφητικών του λόγων: "Θα υπάρξει ένας Τσάρος που θα με δοξάσει"! Η ανακήρυξη του χαρισματικού γέροντα Σεραφείμ σε Άγιο συνοδεύτηκε από μεγάλους πανηγυρισμούς και ποικίλες εκδηλώσεις και ακολουθίες στην γυναικεία Μονή του Ντιβέγιεβο, στην έρημο του Σάρωφ, κοντά στο ερημητήριο του Οσίου Σεραφείμ, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα το σκήνωμά του.
Ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ στην Μονή του Ντιβέγιεβο κατά τους πανηγυρισμούς για την αγιοκατάταξη του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ.
Στις 12 Μαρτίου 1901, ο Τσάρος μαζί με την οικογένειά του επισκέφτηκαν το παλάτι Γκατσίνα, όπου διέμενε ο Τσάρος Παύλος Α΄ (1796-1801). Λίγο πριν τη δολοφονία του, ο Παύλος Α΄ έγραψε ένα γράμμα καθ' υπαγόρευσιν ενός αγίου μοναχού, που διέθετε το προορατικό χάρισμα, του Άμπελ. Σε αυτό συμπεριλαμβανόταν περιγραφή των γεγονότων που επρόκειτο να επακολουθούσαν: η εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία και η εκδίωξή του από τη χώρα, η κατάργηση της δουλείας από πλευράς Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄, η δολοφονία του Αλεξάνδρου Β΄, η ακμή της ρωσικής αυτοκρατορίας επί Αλεξάνδρου Γ΄, η πτώση του Τσάρου, η άνοδος και η πτώση του κομμουνισμού, η αποκατάσταση του χριστιανισμού στην μετα-κομμουνιστική Ρωσία καθώς και η άνοδος ενός πανίσχυρου τσάρου μετά την πτώση του κομμουνισμού.
Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον του Τσάρου για την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης. Με πρωτοβουλία του συγκλήθηκαν δύο σύνοδοι της ειρήνης στη Χάγη της Ολλανδίας. Η πρώτη συγκλήθηκε στις 18 Μαΐου 1899 "με αντικείμενο την αναζήτηση των πλέον αποτελεσματικών μέτρων, ώστε να μεταδοθούν στους λαούς τα ευεργετήματα μιας πραγματικής και διαρκούς ειρήνης και, κυρίως, του περιορισμού της σταδιακής ανάπτυξης των υπαρχόντων εξοπλισμών". Όπως αναφέρει και ο Άγιος Τύχων Αρχιεπίσκοπος στην Αμερική (και μετέπειτα Πατριάρχης Μόσχας) στο κήρυγμά του τα Χριστούγεννα του 1899: "Στις μέρες μας, μέρες που δεν μπορούν να περηφανεύονται πως είναι ειρηνικές, που τα ξίφη μοιάζουν να κρέμονται απειλητικά στον αέρα, που τα κράτη ανταγωνίζονται το ένα το άλλο στους πολεμικούς εξοπλισμούς-στις δικές μας μέρες, λοιπόν, αντηχεί μία μεγάλη φωνή για ειρήνη. Προς μεγάλη μας χαρά, ως συμπατριώτες, η φωνή αυτή αντήχησε αρχικά από το ύψος του ρωσικού θρόνου, από τον ευσεβή μας τσάρο Νικόλαο Β΄. Χαρήκαμε για το γεγονός ότι η πρόσκλησή του βρήκε ανταπόκριση κι αντιμετωπίστηκε με κατανόηση από όλα τα έθνη, ανάμεσα στα οποία ήταν κι η χώρα στην οποία ζούμε". Οι συνεδριάσεις της πρώτης συνόδου έκλεισαν στις 29 Ιουλίου 1899. Η δεύτερη σύνοδος συγκλήθηκε στις 15 Ιουνίου 1907 και τελείωσε στις 18 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Όμως, αυτές οι συνεδριάσεις (όπως και πολλές άλλες σήμερα...) αποδείχτηκαν άκαρπες και μάταιες, αφού οι αποφάσεις τους δεν επικυρώθηκαν από τα συμμετέχοντα κράτη.
Γρήγορα δεν άργησαν να φανούν και τα πρώτα σύννεφα στον ορίζοντα. Η ιαπωνική επεκτατικότητα άγγιξε και τη Ρωσία. Οι Ιάπωνες με την πρόφαση ότι οι Ρώσοι προσπαθούσαν να διεκδικήσουν δικαιώματα εκμετάλλευσης ξυλείας στον ποταμό Γιαλού, που βρισκόταν στα σύνορα της χερσονήσου της Μαντζουρίας και της Βόρειας Κορέας, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά, άνευ κηρύξεως πολέμου, σε ρωσική ναυτική μοίρα ναυλοχημένη στο Πορτ Άρθουρ το βράδυ της 8ης-9ης Φεβρουαρίου 1904.
Οι Ιάπωνες καταστρέφουν ρωσικά πλοία στο Πορτ Άρθουρ.
Ο πόλεμος αυτός βρήκε απροετοίμαστη τη Ρωσία και δη τον ρωσικό στρατό. Παρά τις αρχικές νίκες, που γέμισαν με ενθουσιασμό τον ρωσικό λαό, η κατάληξη του πολέμου ήταν τραγική. Η μεγάλη απόσταση μεταξύ του κέντρου συντονισμού των επιχειρήσεων και του τόπου των εχθροπραξιών (8.000 km) δυσχέραινε την κατάσταση. Οι Ρώσοι υποτίμησαν την δύναμη (ή μάλλον... την αγριάδα και επιθετικότητα!) των Ιαπώνων. Αποφάσισαν να στείλουν ναυτική βοήθεια από την πιο μακρά ναυτική οδό. Τα πλοία έπρεπε να διασχίσουν 29.000 km. Το Πορτ Άρθουρ, έπειτα, από την αρχική επίθεση των Ιαπώνων αποκλείστηκε από τα βόρεια. Παρά την ισχυρή αντίσταση των ρωσικών δυνάμεων, οι Ιάπωνες κατέλαβαν τις πόλεις στα βόρεια και νίκησαν τον εχθρικό στρατό στο Μουκτέν το Μάρτιο του 1905. Ο ρωσικός στόλος που έπλευσε για βοήθεια υπό τον ναύαρχο Ροζεστβένσκυ εξουδετερώθηκε και εκμηδενίσθηκε από το ιαπωνικό ναυτικό. Οι πολιορκημένοι Ρώσοι του Πορτ Άρθουρ παραδόθηκαν στις 5 Ιανουαρίου 1905. Τον Αύγουστο του 1905, οι Ρώσοι δέχτηκαν να αρχίσουν διαβουλεύσεις με τους Ιάπωνες. Στις 5 Σεπτεμβρίου, κατέληξαν σε συμφωνία. Οι Ρώσοι συμφώνησαν να αποδώσουν τα δικαιώματα που είχαν στους σιδηροδρόμους της Μαντζουρίας στους Ιάπωνες και αναγνώρισαν την ιαπωνική κυριαρχία στην Κορέα. Αυτός ο πόλεμος ήταν το πρώτο πλήγμα στο κύρος του Τσάρου, όπως έδειχνε χαρακτηριστικά ένα αντιπροσωπευτικό σκίτσο μιας βρετανικής εφημερίδας, που δημοσιεύθηκε μία ημέρα πριν την πτώση του Πορτ Άρθουρ.
Σκίτσο που δημοσιεύθηκε σε αγγλική εφημερίδα και δείχνει τον Τσάρο Νικόλαο απεγνωσμένο με μία κλεψύδρα, που γράφει στα Αγγλικά "ΚΥΡΟΣ". Δημοσιεύτηκε στις 4 Ιανουαρίου 1905.
Άρχισε να φαίνεται ιδιαίτερα η λαϊκή δυσαρέσκεια. Κάποιες ομάδες (και όχι η πλειοψηφία του ρωσικού λαού, όπως υπαγορεύει το δυτικό στερεότυπο) απαίτησαν από τον τσάρο τη συγκρότηση κοινοβουλίου (δούμα), στο οποίο η κυβέρνηση θα δίνει λόγο για τις κινήσεις της. Το 1905 ο Νικόλαος προχώρησε στη συγκρότηση της δούμας, καθώς και σε μία ιδιαίτερα περίεργη κίνηση, να διορίσει Πρωθυπουργό της Ρωσίας έναν εμπειρογνώμονα από τις τάξεις των "φιλελεύθερων", τον Πιότρ Αρκάντεβιτς Στολύπιν. Ο πρωθυπουργός προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις κυρίως στον αγροτικό τομέα, οι οποίες επέφεραν εντυπωσιακά θετικά αποτελέσματα. Μέχρι το 1913, η ρυθμοί βιομηχανικής ανάπτυξης στη Ρωσία ξεπέρασαν τους αντίστοιχους στις ΗΠΑ. Η παραγωγή δημητριακών στη Ρωσία ξεπέρασε αυτή των ΗΠΑ, Καναδά και Αργεντινής, μαζί, κατά ένα τρίτο. Ο πληθυσμός αυξήθηκε από 123 σε 175 εκατομμύρια κατοίκους. Τα κρατικά έσοδα είχαν ανέλθει στα 16,4 δισεκατομμύρια ρούβλια. Ο Γάλλος οικονομολόγος Εντμόντ Τυρί είχε αναφωνήσει ότι η Ρωσία μέχρι το 1950 θα είχε κυριαρχήσει στην Ευρώπη πολιτικά και οικονομικά! Επομένως, που είναι η αδυναμία των Τσάρων και δη του Νικολάου να φέρουν ανάπτυξη στη Ρωσία, όπως ισχυρίζονται οι αριστεροί; Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους...
Ο Πρωθυπουργός Στολύπιν.
Το περίεργο είναι ότι, ενώ, ο Στολύπιν, ιδεολογικά και θεωρητικά ανήκε στις τάξεις των φιλελεύθερων (και των σοσιαλιστών εν μέρει, από μία άποψη), εντούτοις, προκάλεσε τον φθόνο των ομοϊδεατών του (δείγμα του πόσο νοιάζονταν οι κομμουνιστές για το "καλό" της Ρωσίας!). Ήδη, το 1906 είχε γίνει μία έκρηξη στο σπίτι του. Στις 1 Σεπτεμβρίου 1911, τρομοκράτες πυροβόλησαν δύο φορές εξ επαφής τον Στολύπιν, ενώ παρακολουθούσε παράσταση όπερας στο Κίεβο. Υπέκυψε στα τραύματά του τέσσερις ημέρες αργότερα.
Τα αυστηρά μέτρα του Τσάρου Νικολάου απέτρεψαν μία βίαιη και αιματηρή επανάσταση κατά των Εβραίων, τη λεγόμενη "Πογκρόμ" (τυχαίο ήταν που η οργή ξεσπούσε πάντα στους Εβραίους; Α... μα όχι ντε! Αντισημίτης γίνεσαι!). Τέτοιες επαναστάσεις γίνονταν συχνά στην τσαρική Ρωσία (και οι οποίες έπαυσαν με την άνοδο των κομμουνιστών... τυχαίο; Δεν νομίζω!). Ο Νικόλαος προσπάθησε να περιορίσει την όλο και αυξανόμενη ισχύ τους, ποτέ, όμως, δεν χρησιμοποίησε βία κατά των κατώτερων εβραϊκών λαϊκών τάξεων (και το τονίζω αυτό, γιατί, γενικά μιλώντας, με την εβραϊκή ελίτ ισχύουν άλλα δεδομένα...).
Το 1905, επίσης, συνέβη και η λεγόμενη "αιματηρή Κυριακή". Οργανώθηκε από έναν ψευδο-ιερέα, ονόματι Γκεόργκι Γκάπον, ο οποίος ανακαλύφθηκε ότι ήταν μυστικός πράκτορας και κρεμάστηκε ένα χρόνο αργότερα. Τρομοκράτες εξοπλισμένοι έκαναν προβοκάτσιες σε όλη την Αγία Πετρούπολη (και όχι ειρηνική διαμαρτυρία, όπως θέλει το δυτικό στερεότυπο). Η τσαρική αστυνομία, για να προστατέψει τους πολίτες, άνοιξε πυρ κατά των τρομοκρατών και σκότωσε 92 (και όχι χιλιάδες, όπως θέλει το δυτικό στερεότυπο).
Ήδη το 1911, οι τρομοκράτες σοσιαλιστές οργανώθηκαν σε ένοπλη μυστική οργάνωση, που στόχο είχε την διάπραξη αλλεπάλληλων πολιτικών δολοφονιών για την αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία, όπως θα δούμε αναλυτικότερα και στο επόμενό μας άρθρο.
Το 1913, όμως, σημαδεύτηκε από την ανάμνηση ενός ευχάριστου γεγονότος. Εκείνη τη χρονιά, συμπληρώθηκαν 300 χρόνια από την άνοδο στον θρόνο της Ρωσίας της δυναστείας των Ρομανώφ, όταν ο Μιχαήλ Φυοντόροβιτς εκλέχτηκε από την παν-ρωσική σύνοδο Τσάρος πασών των Ρωσιών τον Δεκέμβριο του 1613. Το γεγονός γιορτάστηκε με λαμπρές εκδηλώσεις στην πόλη του Νίζνυ-Νόβγκοροντ και κόπηκαν αναμνηστικά νομίσματα.
Αναμνηστική καρτ ποστάλ για τα 300 χρόνια της δυναστείας των Ρομανώφ (1613-1913). Δεξιά, διακρίνεται ο Μιχαήλ Φυοντόροβιτς και αριστερά, ο Νικόλαος Β΄
Ο Τσάρος Νικόλαος φτάνει με την οικογένειά του στην Μητρόπολη του Νίζνυ Νόβγκοροντ για δοξολογία για τον εορτασμό των 300 χρόνων από τη στέψη του πρώτου τσάρου των Ρομανώφ.
Οι πανηγυρισμοί των 300 χρόνων από την άνοδο των Ρομανώφ αποτυπωμένοι και στα κτίρια.
Το τελειωτικό χτύπημα, όμως, για αυτή την δυναστεία ήρθε με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 1 Αυγούστου του 1914 κηρύχτηκε ο πόλεμος ανάμεσα στη Γερμανία και τη Ρωσία. Ο Μεγάλος Δούκας Αλεξάντρ Μιχαήλοβιτς γράφει χαρακτηριστικά στα απομνημονεύματά του: "Ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, για να αποτρέψει τη σύρραξη, αλλά δεν μπορούσε να βρει καμία υποστήριξη στις ειρηνευτικές του προσπάθειες από τους στενούς του συνεργάτες".
Ο Μεγάλος Δούκας Αλεξάντρ Μιχαήλοβιτς.
Σαφώς, με τον πόλεμο βρέθηκε η ευκαιρία για τη Ρωσία να επιδείξει το ρόλο της ως ηγετική δύναμη και προστάτιδα του σλαβικού κόσμου. "Η Ρωσία θα στηρίξει τον αδελφό σερβικό λαό", έγραφε ο Νικόλαος στο ημερολόγιό του. Δεν επιδίωκε, όμως, σε καμία περίπτωση, πόλεμο.
Τα πλήθη εμπνεόμενα από ενθουσιασμό και πατριωτικό ζήλο επευφημούσαν τον Τσάρο που στεκόταν στον εξώστη των χειμερινών ανακτόρων της Αγίας Πετρούπολης. Όπως πολύ σωστά γράφει ο Γάλλος πρεσβευτής και ιστορικός Μορίς Παλαιολόγκ: "Η ψυχολογία του ρωσικού λαού είναι η πλέον ασταθή και η πλέον αινιγματική σε ολόκληρο τον κόσμο". Και πράγματι δεν είχε άδικο. Από τη μια, οι Ρώσοι ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για τον τσάρο τους και από την άλλη, ήταν διψασμένοι για αίμα, καταστροφή και χάος εν ονόματι της "επανάστασης".
Ο Γάλλος διπλωμάτης και ιστορικός Μορίς Παλαιολόγκ.
Ο Νικόλαος πήρε την απόφαση να συμμαχήσει με τον Βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο Ε΄ και να αντιταχθεί στον Γερμανό Κάιζερ Γουλιέλμο Β΄. Άλλωστε, ο πατέρας του είχε διαλύσει την συμμαχία με την Γερμανία.
Ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ (αριστερά) & ο Βασιλιάς της Αγγλίας Γεώργιος Ε΄.
Οι Ρώσοι αρχικά προέλασαν ταχύτατα στην Πρωσία και στην Πολωνία, μέχρι και το Λβωφ. Όμως σύντομα η κατάσταση άλλαξε. Η Γερμανοί αναδιοργανώθηκαν και σύντομα κατέλαβαν τη Βαρσοβία και συνέτριψαν τις ρωσικές δυνάμεις στο Τάννενμπεργκ στα τέλη Αυγούστου του 1914.
Σκίτσο σε γερμανική εφημερίδα απεικονίζει την συντριβή των Ρώσων στο Τάννενμπεργκ.
Ο Νικόλαος το 1915 ανέλαβε προσωπικά ο ίδιος την διοίκηση των στρατευμάτων. Η κατάσταση, όμως, ήταν ανεξέλεγκτη. Η Δούμα μηχανορραφούσε στο εσωτερικό κατά του Τσάρου, εντείνοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς το πρόσωπό του. Τα φορτηγά και τα τρένα με τα είδη πρώτης ανάγκης και τους εξοπλισμούς για τους στρατιώτες στέλνονταν προς την αντίθετη. Όμως, τα πράγματα, από το 1916 άρχισαν να καλυτερεύουν. Δειλά, δειλά, οι Ρώσοι άρχισαν να σημειώνουν κάποιες μικρές νίκες. Το γράμμα του Μεγάλου Δούκα Σεργκέι Μιχαήλοβιτς, του Γενικού Επιθεωρητή του Πυροβολικού, προς τον αδερφό του είναι αποκαλυπτικό: "Προσευχήσου να μην ξεσπάσει επανάσταση αυτή τη χρονιά. Ο στρατός είναι σε άψογη κατάσταση. Το πυροβολικό, τα εφόδια, τα στρατεύματα μηχανικού, τα πάντα βρίσκονται σε ετοιμότητα για αποφασιστική επίθεση την άνοιξη του 1917. Αυτή τη φορά θα νικήσουμε τους Γερμανούς και τους Αυστριακούς, με τον όρο, βεβαίως, ότι τα μετόπισθεν δεν θα μας στερήσουν την ελευθερία δράσης μας. Οι Γερμανοί μπορούν να σωθούν μόνο αν καταφέρουν να προκαλέσουν επανάσταση από τα μετόπισθεν..."
Ο Μεγάλος Δούκας Σεργκέι Μιχαήλοβιτς.
Ένας Σουηδός υπουργός επισκεπτόμενος το Μοναστήρι που είχε ιδρύσει η Μεγάλη Δούκισσα Οσία Ελισάβετ Φυοντόροβνα, για να την πείσει να φύγει από τη Ρωσία, αφού ήταν Γερμανίδα, της εκμυστηρεύθηκε ότι ο Κάιζερ Γουλιέλμος επρόκειτο να στείλει τον Λένιν και τους συνεργάτες του, για καταλύσουν τη Ρωσία, ώστε να σταματήσει ο πόλεμος στο ανατολικό μέτωπο!
Το 1914, ενώ ο Τσάρος ήταν απασχολημένος στο μέτωπο, πλησίασε την τσαρική οικογένεια ένας περίεργος μοναχός (με ή χωρίς εισαγωγικά), ο Γκριγκόριι Ρασπούτιν από τη Σιβηρία. Αυτός υποσχέθηκε ότι θα με τις προσευχές θα γιατρέψει την ασθένεια του αρρώστου γιου, Αλεξέι.
Ο (μάλλον) σατανιστής "μοναχός" Γκριγκόριι Ρασπούτιν. Έντονη ήταν η φημολογία ότι έκανε μαγικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι όποτε προσπαθούσαν να τον πάρουν κρυφά φωτογραφία, καίγονταν τα φιλμ. Πάντως, η όψη του δεν φαίνεται να είναι και η αγιότερη...
Ο Αλεξέι έπασχε από αιμοφιλία. Η γιαγιά της Αλεξάνδρας, όπως είχαμε τονίσει παραπάνω, ήταν η Βασίλισσα της Αγγλίας Βικτώρια. Αυτή ήταν φορέας της κληρονομικής ασθένειας της αιμοφιλίας, με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί σε όλους τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης (ως γνωστόν, η Βικτώρια έκανε πολλά παιδιά, τα οποία παντρεύτηκαν αργότερα πολλούς Ευρωπαίους πρίγκιπες). Ο Αλέξιος, μια φορά, όταν έπαιζε στο πάρκο, κόπηκε και η αιμορραγία δεν σταματούσε. Τότε διαπιστώθηκε ότι έπασχε από αυτή την ανίατη ασθένεια. Θα μπορούσε να πεθάνει ανά πάσα στιγμή.
Ο Ρασπούτιν κέρδισε την εμπιστοσύνη της Αλεξάνδρας. Γενικά, ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Άλλη λέγανε ότι ήταν άγιος άνθρωπος. Άλλοι ότι ήταν μηχανορράφος, ύπουλος και ανήθικος. Το πιο πιθανό είναι το δεύτερο. Είχε διατυπωθεί, μάλιστα, και η (ακραία) άποψη ότι έκανε όργια με την Τσαρίνα (καθώς και ότι η ίδια ήταν μάγισσα). Αυτό, ωστόσο, κινείται στη σφαίρα του μύθου. Δεν υπάρχει καμία ιστορική γραπτή πηγή που να μας μαρτυρεί κάτι τέτοιο. Ο πρωθιερέας πατήρ Μιχαήλ Πόλσκυ, στο έργο του, "Νεομάρτυρες της Ρωσίας", αναφέρει: "Ο Τσάρεβιτς (δηλαδή ο διάδοχος Αλέξιος) ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, βογκώντας λυπητερά, με το κεφάλι του σφιγμένο στην αγκαλιά της μητέρας του. Το χλωμό του πρόσωπο με τα λεπτά χαρακτηριστικά ήταν αγνώριστο... Που και που τα βογγητά του διακόπτονταν από τη λέξη "Μαμά" που ακουγόταν σαν ψίθυρος και περιείχε όλο του το μαρτύριο και την απελπισία. Η μητέρα του φιλούσε τα μαλλιά του, το μέτωπό του και τα μάτια του, λες και αυτή η στοργή θα ελάττωνε τους πόνους του και θα του χάριζε λίγη ζωή-μια ζωή που τώρα φαινόταν να υποχωρεί." Υπό αυτές της συνθήκες, μία μάνα προκειμένου να ανακουφίσει τον πόνο του παιδιού της, δε θα προσέτρεχε σε οποιαδήποτε βοήθεια, είτε αυτή λέγεται ιατρική επιστήμη, είτε λέγεται πίστη στο Θεό, είτε ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που θα το γιάτρευε; Αυτή, λοιπόν, ήταν η σχέση Τσαρίνας-Ρασπούτιν. Πάντως, γεγονός είναι ότι ο Ρασπούτιν απέκτησε μεγάλη επιρροή στην τσαρική οικογένεια, ακόμη και στα πολιτικά πράγματα. Ο Νικόλαος, απελπισμένος, του έδειχνε κι αυτός εμπιστοσύνη και τον ανεχόταν. Ο Ρασπούτιν, όμως, δολοφονήθηκε από έναν, ονόματι Πουρίσκεβιτς, αντίπαλό του.
Η Τσαρίνα συνέχιζε το φιλανθρωπικό της έργο. Είχε πολλές γνώσεις νοσηλευτικής κι εργαζόταν ακατάπαυστα στα νοσοκομεία, καθώς και στις αίθουσες του Κρεμλίνου, οι οποίες είχαν μετατραπεί σε εργαστήρια παραγωγής εφοδίων για τον πόλεμο.
Η Τσαρίνα Αλεξάνδρα (αριστερά) εργαζόμενη ως νοσοκόμα.
Στις 23 Φεβρουαρίου (8 Μαρτίου με το νέο ημερολόγιο) μαζοποιημένα πλήθη ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης ζητώντας την πτώση του Τσάρου. Ο Τσάρος προτίμησε να μην συνεχίσει τη διαμάχη και τις έριδες μεταξύ οπαδών και εχθρών του Τσαρισμού. Στις 2 Μαρτίου (12 Μαρτίου με το νέο ημερολόγιο) ο Τσάρος έπειτα από αλλεπάλληλα τηλεγραφήματα κρατικών αξιωματούχων υπέγραψε την παραίτησή του μέσα στο τρένο που τον μετέφερε για το Τσάρσκοϊε Σέλο, "για το καλό της Ρωσίας", όπως ο ίδιος είπε. Η δυναστεία των Ρομανώφ έπεσε. Για 304 χρόνια, η δυναστεία αυτή σημάδεψε αποφασιστικά και καθοριστικά την ιστορία της Ρωσίας.
Ο θρόνος, αρχικά, προτάθηκε να παραχωρηθεί στον νεότερο αδελφό του Νικολάου, Μεγάλο Δούκα Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς, ο οποίος αρνήθηκε, αφού, όπως έλεγε στο μανιφέστο του, ήθελε "μία καινούρια συνέλευση του λαού, η οποία θα αποφάσιζε για το νέο πολίτευμα της χώρας". Μόνο τότε θα αναλάμβανε την ηγεσία της Ρωσίας. Ωστόσο, αυτές οι προτάσεις του δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, αφού στις 25 Οκτωβρίου 1917 (7 Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο), ξέσπασε η Οκτωβριανή Επανάσταση των μπολσεβίκων. Ο ίδιος δολοφονήθηκε από τους αναρχικούς της Τσεκά στις 12 Ιουλίου 1918 κοντά στο Περμ της Σιβηρίας.
Ο Μεγάλος Δούκας Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς.
Την ηγεσία της Ρωσίας από την πτώση του Τσάρου μέχρι και την Οκτωβριανή Επανάσταση ανέλαβε η λεγόμενη προσωρινή κυβέρνηση. Από εδώ και πέρα, αρχίζει ο Γολγοθάς της Αγίας Τσαρικής Οικογένειας. Οι επαναστάτες την μετέφεραν στο παλάτι Αλεξάντρ, στο Τσάρσκοϊε Σέλο, στα προάστια της Αγίας Πετρούπολης, όπου παρέμειναν μέχρι και τον Αύγουστο του 1917.
Ο Νικόλαος στο Τσάρσκοϊε Σελό τον Μάρτιο του 1917. Είναι εμφανές το πόσο αδυνάτισε και γέρασε από την στενοχώρια του για την ασθένεια του γιου του.
Μετά τους εξόρισαν στην σιβηρική πόλη του Τομπόλσκ. Εκεί, όταν ο έκπτωτος, πλέον, Νικόλαος ρώτησε έναν επαναστάτη τι γίνεται στη Ρωσία, εκείνος απάντησε: "Χύνονται ποτάμια αίματος". Οι κοινωνικές "ισότητες" που υποσχόταν η προσωρινή κυβέρνηση και δη οι μπολσεβίκοι... πήγαν περίπατο... αυτό που έφεραν οι επαναστάτες ήταν χάος! Όλοι οι βαρυποινίτες και ψυχασθενείς βγήκαν από τις φυλακές και επιδίδονταν σε πλιάτσικα και ανελέητες λεηλασίες. Ήταν πολύ επικίνδυνο να έβγαινε κανείς το βράδυ στους δρόμους, καθώς θα μπορούσε να... έμενε στον τόπο από τους "δικαιωματιστές" επαναστάτες.
Με το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης οι Μπολσεβίκοι, στα τέλη του Απριλίου του 1918 τους μεταφέρουν στην οικία Ιπάτιεφ, στο Αικατερίμπουργκ. Οι μπολσεβίκοι επέτρεψαν να πάρουν μαζί τους μόνο 4 υπηρέτες, σε αντίθεση με τους επαναστάτες της "Προσωρινής Κυβέρνησης", οι οποίοι τους άφησαν να πάρουν όλους τους υπηρέτες τους (45 στο σύνολο). Εκεί, οι κομμουνιστές τους συμπεριφέρονται απάνθρωπα. Τους εξευτελίζουν, συχνά πυκνά τους βασανίζουν και τους δίνουν ελάχιστη τροφή. Μοναδική τους παρηγοριά η Αγία Γραφή. Παράλληλα, τους απαγορεύουν να τελέσουν και τη Θεία Λειτουργία. Τελικά, το αίτημά τους θα εισακουσθεί 3 μέρες πριν το μαρτύριό τους, την Κυριακή 14 Ιουλίου 1918. Ένας ιερέας μαζί με έναν διάκονο τέλεσαν τη Θεία Λειτουργία. Η τσαρική οικογένεια ήταν σιωπηλή. Κανείς δεν έψελνε. Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη για τα μέλη της τσαρικής οικογένειας, σαν να ήξεραν, πράγματι, ότι πλησιάζει η ώρα του μαρτυρίου τους. Το βράδυ της 17ης Ιουλίου, οι Μπολσεβίκοι ξυπνάνε την τσαρική οικογένεια και τους 4 υπηρέτες. Πλησιάζει ο Λευκός Στρατός (Ρωσικός Εμφύλιος Πόλεμος μεταξύ του Τσαρικού ή Λευκού Στρατού και του Κόκκινου ή Κομμουνιστικού Στρατού, 1918-1921).
Τους λένε ότι θα τους μεταφέρουν σε ένα τάχα "ασφαλέστερο" μέρος. Ο διάδοχος Αλέξιος είναι άρρωστος και δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Ο πατέρας του τον μεταφέρει κρατώντας τον στην αγκαλιά. Τους υπαγορεύουν να μεταβούν στο υπόγειο. Τους έφεραν καρέκλες για να καθίσουν. Ξαφνικά, στο δωμάτιο εισέρχονται δώδεκα Μπολσεβίκοι με επικεφαλή τον Εβραίο Γιούρι Γιουρόφσκι. Τους λένε με θράσος: "Οι συγγενείς σας προσπάθησαν να σας σώσουν, αλλά απέτυχαν. Τώρα εμείς θα σας σκοτώσουμε". Ο Τσάρος ψιθύρισε έκπληκτος: "Τι; Τι";! Βγήκαν τα πιστόλια. Έπεσαν οι πυροβολισμοί. Τσάρος τέλος. Αποστολή εξετελέσθη...
Η Τσαρίνα πρόλαβε κι έκανε τον σταυρό της. Ο διάδοχος πληγώθηκε και συνεχώς βογκούσε. Ο Γιουρόφσκυ τον αποτέλειωσε με επιπρόσθετους πυροβολισμούς στο κεφάλι. Η πριγκίπισσα Αναστασία και η κυρία Ντεμίντοβα αποτελειώθηκαν με ξιφολόγχες.
Το μαρτύριο της Αγίας Τσαρικής Οικογένειας από τους μπολσεβίκους.
Τσάρος πασών των Ρωσιών Νικόλαος Β΄ Αλεξάντροβιτς Ρομανώφ: ετών 50
Τσαρίνα Αλεξάνδρα Φυοντόροβνα: ετών 46
Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Νικολάεβνα Ρομάνοβα: ετών 23
Μεγάλη Δούκισσα Τατιάνα Νικολάεβνα Ρομάνοβα: ετών 21
Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Νικολάεβνα Ρομάνοβα: ετών 19
Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία Νικολάεβνα Ρομάνοβα: ετών 17
Διάδοχος του Θρόνου Αλεξέι Νικολάεβιτς Ρομανώφ: ετών 14
Γιατρός Μποτκίν
Χαρίτωνωφ
Θαλαμηπόλος Τρουπ
Μαγείρισσα κυρία Ντεμίντοβα
Οι εκτελεσθέντες της οικίας Ιπάτιεφ.
Την άνοιξη του 1918 η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα έγραψε στο ημερολόγίο της: "Ο πατέρας μου είπε σε αυτούς που είναι ακόμη αφοσιωμένοι ακόμη σε αυτόν, να μην ζητήσουν εις βάρος του εχθρού. Τους έχει συγχωρήσει όλους και προσεύχεται για αυτούς".
Κατά τη νύχτα του μαρτυρίου τους η Οσία Μαρία του Ντιβέγιεβο μαινόταν και φώναζε: "Οι πριγκίπισσες με ξιφολόγχες! Καταραμένοι Εβραίοι"!
Το έγκλημα αυτό αποκρύπτεται μέχρι σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες. Συκοφαντίες κατά του "αυταρχικού" τσάρου διαδίδονται παντού. Ας διαβάσουν οι υβριστές τους αυτό το άρθρο. Έχουμε και στοιχεία για τις πηγές εδώ πέρα, να δουν από που τα βρήκαμε αυτά.
Τα σώματα των δολοφονηθέντων μεταφέρθηκαν στα μεταλλεία σιδήρου του εργοστασίου Άνω Ίσετσκ με φορτηγό, σε ένα σημείο με την ονομασία "Τέσσερις Αδελφοί". Εκεί, στο πηγάδι "Τρύπα του Γκανίν", τα έλουσαν και τα έκαψαν. Τα σώματα, όμως, ως εκ θαύματος βρέθηκαν μετά την πτώση του κομμουνισμού και ταυτοποιήθηκαν ως τα αυθεντικά σώματα της τσαρικής οικογένειας. Τα λείψανά τους βρίσκονται στον Ιερό Ναό του Φρουρίου των Αποστόλων Πέτρου & Παύλου, όπου θάβονταν τα σώματα των Τσάρων μετά τον θάνατο του Μεγάλου Πέτρου.
Ο Ιερός Ναός των Αγίων Πάντων στο Αικατερίμπουργκ, που χτίστηκε στο σημείο που βρισκόταν η οικεία Ιπάτιεφ, όπου μαρτύρησε η Αγία Τσαρική Οικογένεια. Ονομάζεται και "Ναός του αίματος".
Ο Ιερός Καθεδρικός Ναός του Φρουρίου των Αποστόλων Πέτρου & Παύλου στην Αγία Πετρούπολη, όπου είναι θαμμένα τα λείψανα της Αγίας Τσαρικής Οικογένειας.
Το μέρος όπου βρίσκονται τα λείψανα της Αγίας Τσαρικής Οικογένειας σε παρεκκλήσι στον Καθεδρικό των Αποστόλων Πέτρου & Παύλου, στην Αγία Πετρούπολη.
Ακόμη ένα ενδιαφέρον και άκρως σημαντικό στοιχείο είναι ότι στον τόπο του μαρτυρίου τους βρέθηκαν επιγραφές, γραμμένες από τους δολοφόνους, μία εκ των οποίων περιείχε καβαλιστικά σύμβολα. Αυτή έγραφε: "Εδώ, κατά διαταγή των σατανικών δυνάμεων, ο Τσάρος θυσιάστηκε για να καταστραφεί το έθνος! Ας το μάθει αυτό όλος ο κόσμος"!
Για τους πιστούς χριστιανούς οι δολοφονηθέντες του Ιπάτιεφ ήταν Άγιοι. Ανέκδοτες επίσημα ακολουθίες των Νεομαρτύρων αυτών τελούνταν στις ρωσικές εκκλησίες πολύ πριν την αγιοκατάταξή τους.
Όταν η Τσαρίνα Αλεξάνδρα, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου επισκέφθηκε ένα Μοναστήρι στην μεσαιωνική πόλη του Νόβγκοροντ η ηγουμένη Μαρία είπε: "Να! Έρχεται η Τσαρίνα Μάρτυς"! Και την καταφιλούσε αγκαλιάζοντάς την.
Το 1915, λίγο πριν την κοίμησή της, η Οσία Πάσα του Σάρωφ έκανε συνεχώς μετάνοιες μπροστά στα πορτρέτα του Τσάρου Νικολάου και της Τσαρικής Οικογένειας προσκυνώντας τους σαν ήδη ανακηρυγμένους Αγίους λέγοντας: "Αυτός ο Τσάρος θα ανέβει πιο ψηλά από όλους τους άλλους"! Επίσης, έλεγε: "Ω Άγιοι Βασιλομάρτυρες, πρεσβεύσατε υπέρ ημών, των αμαρτωλών"!
Ο Άγιος Μακάριος Β΄ Μητροπολίτης Μόσχας (+2 Μαρτίου 1926) είπε: "Ο Τσάρος έλαβε επάνω του την ενοχή του ρωσικού λαού! Ο λαός συγχωρέθηκε"!
Ο Άγιος Μακάριος Β΄ Μητροπολίτης Μόσχας.
Ο Αρχιεπίσκοπος της Σανγκάης και (αργότερα) Σαν Φρανσίσκο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (+2 Ιουλίου 1966) αναφέρει: "Ο Τσάρος Νικόλαος δολοφονήθηκε, επειδή ήθελε την ενότητα των ορθοδόξων πιστών της Ρωσίας"!
Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς Αρχιεπίσκοπος Σανγκάης & Σαν Φρανσίσκο.
Ο Πατριάρχης Μόσχας Άγιος Τύχων, ο οποίος, βέβαια, δεν ήταν και τόσο φιλο-τσαρικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στρεφόταν κατά του θεσμού του Τσάρου, τονίζει ξεκάθαρα: "Πρέπει να καταδικάσουμε το ειδεχθές έγκλημα της δολοφονίας του Τσάρου Νικολάου και της οικογένειάς του, αλλιώς το κρίμα τους θα πέσει επάνω μας"!
Ο Άγιος Τύχων Πατριάρχης Μόσχας.
Ο Άγιος Φιλάρετος Μητροπολίτης Νέας Υορκής και Ανατολικής Αμερικής (+8 Νοεμβρίου 1985) αναφέρει: "Ο τελευταίος των Τσάρων δολοφονήθηκε με την οικογένειά του ακριβώς διότι στέφθηκε αντιπρόσωπος και φορέας των υψηλών ιδανικών του ορθοδόξου τρόπου ζωής. Σκοτώθηκε ακριβώς γιατί ήταν ένας ορθόδοξος Τσάρος, εξαιτίας της Ορθοδοξίας του"!
Ο Άγιος Φιλάρετος Μητροπολίτης Νέας Υόρκης & Ανατολικής Αμερικής.
Η απόφαση για την αγιοκατάταξή τους πάρθηκε από τον ίδιο τον Φιλάρετο, επικεφαλή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Διασποράς, γνωστής και ως ROCOR (Russian Orthodox Church Outside Russia), ο οποίος όρισε το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου-1ης Νοεμβρίου να τελεστεί ολονύκτια αγρυπνία για την αγιοκατάταξη όλων των Ρώσων Νεομαρτύρων επί Κομμουνισμού στον Συνοδικό Ναό της Παναγίας του Σημείου στη Νέα Υόρκη.
Η τοπική αυτή Εκκλησία δεν διατηρούσε κοινωνία με το Πατριαρχείο, το οποίο εκείνη την εποχή βρισκόταν υπό την άμεση επιρροή των κομμουνιστών. Όπως αναφέρει ο Άγιος Φιλάρετος: "Ακούει κανείς συχνά τους ανθρώπους να λένε ότι η Εκκλησία της Διασποράς δεν έχει κανένα δικαίωμα να αγιοκατατάξει, ότι αυτό θα πρέπει να γίνει από την Ρωσική Εκκλησία στη Ρωσία. Αλλά γνωρίζουμε καλά ότι το τμήμα της Ρωσικής Εκκλησίας που δεν αναγνώρισε την κομμουνιστική "εξουσία" ως την νόμιμη εξουσία της Ρωσίας και δεν υπέκυψε σε αυτήν μπήκε στις κατακόμβες και δεν μπορεί ελεύθερα να εκφράσει τις απόψεις της, ενώ η "επίσημη" ιεραρχία, που υπέκυψε στους εξουσιαστές που τρέφουν μίσος κατά του Θεού, ενεργεί με εντολές που λαμβάνει από αυτούς. [...] Γι' αυτό, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Διασποράς θεωρεί καθήκον της να κάνει εκείνο το οποίο δεν μπορεί να γίνει τώρα στη Ρωσία".
Στις 14 Αυγούστου 2000 το Πατριαρχείο Μόσχας, στην ελεύθερη Ρωσία, προέβη και αυτό στην αγιοκατάταξη της Τσαρικής Οικογένειας και όλων των Νεομαρτύρων. Η Τσαρική Οικογένεια, λοιπόν, δίκαια είναι Αγία!
Φορητή Εκκλησιαστική Εικόνα της Αγίας Τσαρικής Οικογένειας.
Εκκλησιαστική Εικόνα του Αγίου Μάρτυρα Τσάρου Νικολάου Β΄ Ρομανώφ. Ο Άγιος Νικόλαος κρατάει εικονίτσα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, αφού με πρωτοβουλίες του ανακηρύχτηκε Άγιος ο γέροντας της ερήμου του Σάρωφ.
Οι μονάρχες της δυναστείας των Ρομανώφ (1613-1917).
http://istologiogiahistoria.blogspot.gr/2015/06/20.html
