Θα τα βρουν Ρωσία - ΗΠΑ σε βάρος του Ερντογάν… ή μήπως πραξικόπημα;
Σε ένα σχόλιο – φωτιά για το Asia Times, ο Ντέιβιντ Γκόλντμαν του βρετανικού Chatham House, σχολιάζει τη βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα ως ακολούθως:
Το υπόβαθρο για τη βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα περιλαμβάνει:
1) μετατόπιση της Ουάσινγκτον από την υποστήριξη ανίσχυρων ή ανύπαρκτων «μετριοπαθών σουνιτών» στο να υποστηρίζουν τους Κούρδους,
2) το τέλος της τουρκικής αεροπορικής κάλυψης για το ISIS και άλλους σουνίτες αντιπάλους του καθεστώτος Άσαντ, χάρη στη ρωσική ανάμιξη, καθώς και
3) την επικείμενη εκλογική ταπείνωση του ΑΚΡ, τον Νοέμβριο. Η Τουρκία έπρεπε να είναι ένας πυλώνας σταθερότητας στην περιοχή. Είναι τώρα η κύρια πηγή αστάθειας.
Πούτιν και Ομπάμα κατά πάσα πιθανότητα θα κινηθούν προς την κατεύθυνση μιας πολιτικής λύσης στη Συρία, αλλά σε βάρος της Τουρκίας. Χρησιμοποιώντας αυτό που ευρέως θεωρείται ως κρατική τρομοκρατία εναντίον των Κούρδων, ο Ερντογάν απειλεί να εξαπλώσει τον εμφύλιο πόλεμο στην ίδια την Ανατολία. Υποθέτω ότι κανείς δεν πιστεύει το επιχείρημα του Ερντογάν ότι οι Κούρδοι ίδιοι βομβάρδισαν στην Άγκυρα το Σάββατο (τύπου… «φωτιά στο Ράιχσταγκ»).
Η Τουρκία είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Τα Κράτη του Κόλπου φαίνονται έτοιμα να διαπραγματευτούν με τον Πούτιν, ο οποίος συναντήθηκε με τον βασιλέα του Αμπού Ντάμπι στο Σότσι και σύμφωνα με πληροφορίες, θα συναντηθεί με τον υπουργό Άμυνας της Σαουδικής Αραβίας [σ.σ. ήταν προγραμματισμένο να τον συνάντησε χθες].
Η απάντηση στο ερώτημα που έθεσα [σ.σ. σε πρότερη δημοσίευση] στις 20 Σεπτέμβρη, αν «είναι ο Πούτιν ηγέτης ή καταστροφέας», δείχνει να είναι το πρώτο. Η στροφή των ΗΠΑ προς τους Κούρδους και μακριά από τους ανυπαρκτους «Σουνίτες μετριοπαθείς», ανοίγει τον δρόμο για μια συμφωνία με τη Ρωσία.
Ο
πιο… φωνακλάς αντιρρησίας είναι η Τουρκία. Φυσικά, αν τα κράτη του
Κόλπου αποφασίσουν ότι ο Ερντογάν έχει ξεφύγει από τα όρια, απλά μπορούν
να σταματήσουν τη χρηματοδότηση των 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων του
ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών το χρόνο και την αναχρηματοδότηση των
300 δισεκατομμυρίων δολαρίων εξωτερικού χρέους του σε συνάλλαγμα. Αυτό
θα τραβήξει την προσοχή του πολύ γρήγορα.
Στην ανάπτυξη του σκεπτικού του Γκόλντμαν συνεισφέρει με τη σειρά του και ο Νόρμαν Μπέιλι ο οποίος προσυπογράφει την άποψη ότι τα εξωτερικά προβλήματα του Ερντογάν αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς, ενώ τα εγχώρια ακόμη πιο γρήγορα και πιθανό να αποδειχθούν ακόμη πιο επιζήμια.
Αναφέρει, ότι ο Ερντογάν με την πολιτική του, έχει αποξενώσει συστηματικά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της Τουρκίας: Κεμαλιστές, Κούρδοι, Αλεβί και οπαδοί του ιμάμη Γκιουλέν, που μπορεί να αντιπροσωπεύουν και το 60% του πληθυσμού της χώρας.
Σε αντίθεση με τους περισσότερους αναλυτές, ο Μπέιλι δηλώνει ότι δε βλέπει ούτε μια Τουρκία – αποτυχημένο κράτος (failed state) δεν βλέπω το πιο πιθανό αποτέλεσμα είτε ως ένα αποτυχημένο κράτος ή την αύξηση του αυταρχικού ελέγχου από το κυβερνών κόμμα.
Κατά τη γνώμη του, το πιο πιθανό σενάριο είναι η παρέμβαση του Στρατού, ναι, πραξικόπημα, όταν τα πράγματα φτάσουν στην κατάλληλη στιγμή προ της επικείμενης διάλυσης όπως εξηγεί.
Στην περίπτωση αυτή, υποστηρίζει πως οι Κεμαλιστές θα το υποστηρίξουν με ενθουσιασμό ένα τέτοιο πραξικόπημα και προσθέτει, ότι εάν ο Στρατός είναι αρκετά ευφυής, θα κατευνάσει τους Αλεβίτες και τους οπαδούς του Γκιουλέν, κάτι το οποίο δεν εκτιμά ως δύσκολο.
Το πρόβλημα θα είναι με τους Κούρδους, οι οποίοι θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να επωφεληθούν ανακηρύσσοντας την απόσχισή τους από την υπόλοιπη Τουρκία, η οποία δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να αντιταχθεί βίαια.
Αν όμως οι Κούρδοι «αντισταθούν σε αυτό τον πειρασμό», ο αναλυτής αναφέρει ότι δεν βλέπει τον λόγο γιατί ο Στρατός να μην κάνει μια συμφωνία με τον Οτζαλάν, τον αφήσει ελεύθερο προσφέροντας εκτενή αυτονομία για τον λαό του, σε αντάλλαγμα της παραμονής εντός των τουρκικών συνόρων.
Η κυβέρνηση Ομπάμα κατά πάσα πιθανότητα θα χάσει για μια ακόμη την ευκαιρία να κάνει το σωστό, καταδικάζοντας το πραξικόπημα ως «αντιδημοκρατικό» όπως έκανε με την Αίγυπτο και αυτό που θα κάνει θα είναι να καλωσορίσει την εξέλιξη, όπως όλοι οι άλλοι, με την εξαίρεση ενδεχομένως του Ιράν.
