Σχετικά με αὐτό, βρίσκονται σε πλάνη πολλοί, ὅσοι νομίζουν για ἀρετή την ὀλιγοψυχία και την ὑπερβολική λύπη που τους συνοδεύει ὕστερα ἀπό την ἁμαρτία, μη γνωρίζοντας ὅτι αὐτή προέρχεται ἀπό κρυφή ὑπερηφάνεια
και πρόληψι, ποὺ ἔχουν κάνει θεμέλια πάνω στην ἐλπίδα και στο θάρρος που ἔχουν στο ἑαυτό τους και στις δυνάμεις τους. Γιατί αὐτοί, ὑπολογίζοντας τον ἑαυτό τους ὅτι εἶναι κάτι, κατά κάποιον τρόπο, ξεθάρρεψαν πολύ, και βλέποντας μὲ την δοκιμή τῆς πτώσεως, ὅτι δεν ἔχουν καμμία δύναμι, ταράζονται και ἀποροῦν, σαν για κανένα πρᾶγμα καινούργιο και ὀλιγοψυχοῦν βλέποντας πεσμένο στη γῆ ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο βασίσθηκαν (δηλαδή τον ἑαυτόν τους), πάνω στον ὁποῖο εἶχαν ἀποθέσει το θάρρος και την ἐλπίδα τους.
Αὐτό ὅμως δεν γίνεται και στον ταπεινό, ὁ ὁποῖος μόνο στο Θεό ἔχει την ἐλπίδα και το θάρρος του, χωρίς να ἔχῃ καμία ἐλπίδα στον ἑαυτό του. Γι᾿ αὐτό, ὅταν πέσῃ σε κάθε εἴδους σφάλμα, ἂν και αἰσθάνεται πόνο και λύπη, με ὅλο τοῦτο δεν ταράσσεται, οὔτε ἀπορεῖ.
Γιατί ξέρει ὅτι αὐτό τοῦ συνέβη ἀπό την ἀθλιότητα και την ἀδυναμία τοῦ ἑαυτοῦ του, ἡ ὁποία γνωρίζεται πολύ καλά με το φῶς τῆς ἀλήθειας.
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου-Aόρατος Πόλεμος
