Ο π. Δαμασκηνός Κατρακούλης (1921 - 2001) ήταν ο κτίτωρ της (γυναικείας)
Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Μακρινού Μεγάρων. Στο απόσπασμα που
ακολουθεί εκφράζει τον ανόθευτο πατριωτισμό του και την αγάπη του για τον Χριστό,
κατά τις δύσκολες στιγμές του Εμφυλίου στον οποίο συμμετείχε:
κατά τις δύσκολες στιγμές του Εμφυλίου στον οποίο συμμετείχε:
Έλεγε ο γέροντας Δαμασκηνός Κατρακούλης:
«Αυτή ήταν η πίστης του Σπυρίδωνος. Ακράδαντη, όπως την ζητούσε από τον Θεό, αλλά και απλή, φυσική. Σαν παιδί είχε εγκαταλειφθεί στον Πατέρα του και τολμούσε να ζητεί από Αυτόν τα υπέρ λόγο και δύναμιν. Και δεν διεψεύδετο- διότι ό Θεός ακούει τις προσευχές αυτών που υπακούουν στο θέλημα Του.»
Από την φλογερή αγάπη του προς τον Θεό τρεφόταν και ή αγάπη του προς την πατρίδα. Ώς αληθινός δε πατριώτης αγαπούσε και θαύμαζε και τον ελληνικό στρατό, όπως φαίνεται σε επιστολή του από τον Γράμμο:
«Πρέπει να καμαρώνουμε τον γενναίο στρατό μας, διότι από αυτόν εξαρτάται ή ζωή του έθνους μας και γενικά της φυλής μας».
Πονούσε, όμως, αφάνταστα, διότι ό πόλεμος ήταν εμφύλιος. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι Έλληνες πολεμούν εναντίον της πατρίδος. Γράφει (12-10-48) από την Αγία Κυριακή Καστοριάς: «Τέτοια στενοχώρια δεν είχα ξαναδοκιμάσει. Την ώρα που έλαβα την επιστολή σου, εάν με κάρφωνε κάποιος με μαχαίρι, αίμα δεν θα έβγαζα... Δεν σου λέγω τίποτε, παρά μόνον προσευχή για την Ελλάδα μας... Εδώ εμείς βλέπομε πάρα πολλά φοβερά εγκλήματα και πάρα πολλά αδικήματα εναντίον της πατρίδος μας και βουρκώνουν τα μάτια μας κάθε τόσο. Αλλά δόξα τω Θεώ, που δεν θα εγκατάλειψη την Ελλάδα, γιατί είναι αδικία αυτό που γίνεται... Εδώ έχομε άγριες μάχες με τους αντάρτες. Αλλά, τί αντάρτες; Με ολόκληρη Αλβανία και Σερβία έχομε να παλέψουμε και πίσω κρύβεται ολόκληρη η Ρωσία. Αμάν, βρε αδελφές! Προσευχή!.. Πέστε τίποτε στον Ιησού και σεις...».
Άλλοτε έγραφε από τα Ελληνοαλβανικά σύνορα (17-6-48): «Χθες το βράδυ, επάνω στο ηλιοβασίλεμα, εδίδετο ή μεγαλύτερη μάχη κατά των αναρχικών, οι όποιοι σκοπό έχουν να βγάλουν μέσα από την καρδιά μας ότι χριστιανικό αίσθημα έχομε κλείσει. Δεν φαντάζεσαι πόσο ευχαριστημένος είμαι, που ή Θεία Πρόνοια με έφερε εδώ στα αγαπητά σύνορα της πατρίδος μας, για να υπερασπισθώ την πίστη του Χριστού και την ελευθερία. Μου φούντωσε ή καρδιά και ήθελα να φωνάξω: "Ναι! Γι' αυτό δεν θα πεθάνει η Ελλάς διότι πιστεύει εις τον Ιησού! Ήθελα να φωνάξω δυνατά: Γνωρίστε όλοι τον Χριστόν! Ή Ελλάδα, για να ζήση, έχει ανάγκη από πατριώτες χριστιανούς!».
«Αυτή ήταν η πίστης του Σπυρίδωνος. Ακράδαντη, όπως την ζητούσε από τον Θεό, αλλά και απλή, φυσική. Σαν παιδί είχε εγκαταλειφθεί στον Πατέρα του και τολμούσε να ζητεί από Αυτόν τα υπέρ λόγο και δύναμιν. Και δεν διεψεύδετο- διότι ό Θεός ακούει τις προσευχές αυτών που υπακούουν στο θέλημα Του.»
Από την φλογερή αγάπη του προς τον Θεό τρεφόταν και ή αγάπη του προς την πατρίδα. Ώς αληθινός δε πατριώτης αγαπούσε και θαύμαζε και τον ελληνικό στρατό, όπως φαίνεται σε επιστολή του από τον Γράμμο:
«Πρέπει να καμαρώνουμε τον γενναίο στρατό μας, διότι από αυτόν εξαρτάται ή ζωή του έθνους μας και γενικά της φυλής μας».
Πονούσε, όμως, αφάνταστα, διότι ό πόλεμος ήταν εμφύλιος. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι Έλληνες πολεμούν εναντίον της πατρίδος. Γράφει (12-10-48) από την Αγία Κυριακή Καστοριάς: «Τέτοια στενοχώρια δεν είχα ξαναδοκιμάσει. Την ώρα που έλαβα την επιστολή σου, εάν με κάρφωνε κάποιος με μαχαίρι, αίμα δεν θα έβγαζα... Δεν σου λέγω τίποτε, παρά μόνον προσευχή για την Ελλάδα μας... Εδώ εμείς βλέπομε πάρα πολλά φοβερά εγκλήματα και πάρα πολλά αδικήματα εναντίον της πατρίδος μας και βουρκώνουν τα μάτια μας κάθε τόσο. Αλλά δόξα τω Θεώ, που δεν θα εγκατάλειψη την Ελλάδα, γιατί είναι αδικία αυτό που γίνεται... Εδώ έχομε άγριες μάχες με τους αντάρτες. Αλλά, τί αντάρτες; Με ολόκληρη Αλβανία και Σερβία έχομε να παλέψουμε και πίσω κρύβεται ολόκληρη η Ρωσία. Αμάν, βρε αδελφές! Προσευχή!.. Πέστε τίποτε στον Ιησού και σεις...».
Άλλοτε έγραφε από τα Ελληνοαλβανικά σύνορα (17-6-48): «Χθες το βράδυ, επάνω στο ηλιοβασίλεμα, εδίδετο ή μεγαλύτερη μάχη κατά των αναρχικών, οι όποιοι σκοπό έχουν να βγάλουν μέσα από την καρδιά μας ότι χριστιανικό αίσθημα έχομε κλείσει. Δεν φαντάζεσαι πόσο ευχαριστημένος είμαι, που ή Θεία Πρόνοια με έφερε εδώ στα αγαπητά σύνορα της πατρίδος μας, για να υπερασπισθώ την πίστη του Χριστού και την ελευθερία. Μου φούντωσε ή καρδιά και ήθελα να φωνάξω: "Ναι! Γι' αυτό δεν θα πεθάνει η Ελλάς διότι πιστεύει εις τον Ιησού! Ήθελα να φωνάξω δυνατά: Γνωρίστε όλοι τον Χριστόν! Ή Ελλάδα, για να ζήση, έχει ανάγκη από πατριώτες χριστιανούς!».
ΠΗΓΗ: ΒΙΒΛΙΟ «Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ», ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ.
