Η Τατιάνα πάλευε με τον καρκίνο χρόνια αλλά ήταν πιστή Χριστιανή και -όπως φαίνεται- βίωνε το "πού σου θάνατε το νίκος;" και έτσι έβγαζε την γλώσσα στην αρρώστια που της άλλαζε χρώμα στο ωραίο πρόσωπο.
Εγώ δεν την είχα γνωρίσει αλλά είπα δυο λόγια προσευχής γιαυτήν την πνευματική μου αδελφή, για το κορίτσι στον δρόμο του ουρανού.
Σήμερα πήγα να την γνωρίσω στην κηδεία της!
Όμορφη, πολύ όμορφη σαν να είχε γράψει ο Αρχάγγελος των ψυχών " Χριστός ανέστη" στη μορφή της.
Τα μακριά μαύρα της μαλλιά ζωντανά, σαν να γλυστρούσαν πάνω τους αγγελούδια-συνοδοί σε πανηγύρι....
Ανακάλυψα εκεί πως τον Νίκο, τον σύζυγό της, τον γνώριζα. Είχαμε δουλέψει κάποτε μαζί, σε μια εφημερίδα.
Χαμογέλασε ένα χαμόγελο ελπίδας χρυσάνθεμο, όταν του είπα "καλές υπομονές και καλόν παράδεισο να έχει η Τατιάνα".
Βλέπεις ο Νίκος είχε περπατήσει μαζί της τους δρόμους του πόνου, της υπομονής και της πίστης και τώρα του έμεινε αποκούμπι Αυτός που δικαιολογεί -απόλυτα- την απόλυτη ελπίδα της Συνάντησης. Γιαυτό μπορούσε να χαμογελάει (στο ακρόχειλο ο πόνος και η έλλειψη, διέγραφαν την ελλειπτική τροχιά του πικρού χωρισμού...).
Αλλά και οι γονείς και όλοι οι στενοί συγγενείς, είχαν την ευπρέπεια και το αγόγγυστο των ανθρώπων που ξέρουν την Αλήθεια Του και μ'αυτή ντύνουν το δάκρυ, κάνοντάς το να μοιάζει πολύτιμος λίθος στο δαχτυλίδι της υποταγής (αλλιώς λέγεται "γεννηθήτω το θέλημά Σου")...
Η Τατιάνα έζησε εδώ 38 χρόνια και πρόλαβε να χαρεί ένα παιδάκι.
Τατιάνα, χαίρομαι που πρόλαβα να σε γνωρίσω και σε παρακαλώ πες του καλού Θεού και για μας...
