Στο άρθρο του με τίτλο «Στην εποχή των ασύμμετρων απειλών» ο διευθυντής της Καθημερινής γράφει μεταξύ άλλων: «Έχουμε μείνει πίσω.
»Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης, της φαυλότητας του παρελθόντος και της πλήρους απαξίωσης των θεσμών και της έννοιας της πειθαρχίας επί ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει τεράστια ζημιά. Δυστυχώς, οι μηχανισμοί του κράτους θέλουν καιρό και χρήματα για να ξαναφτιαχτούν.
»Πώς θα στήσεις αρκετές εντατικές, θα εκπαιδεύσεις νοσηλευτικό προσωπικό στην απόλυτη πειθαρχία και στην τήρηση των πρωτοκόλλων αν –όπως φαίνεται– νοσήσει το 5% ή 10% ή 15% από τον ιό;».
«Ποιος θα μπορέσει, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, να στήσει τα κλειστά κέντρα που είναι απαραίτητα;
»Και πόσο γρήγορα μπορεί να θωρακιστεί η χώρα απέναντι σε μια νέα ασύμμετρη απειλή που έχει να κάνει με τις κυβερνοεπιθέσεις;» διερωτάται ο κ. Παπαχελάς.
«Η Ελλάδα δεν μπορεί να φοράει τον «ζουρλομανδύα» των πρωτογενών πλεονασμάτων και ταυτόχρονα να είναι η χώρα πρώτης γραμμής απέναντι σε μεγάλες απειλές.
»Λέτε αυτό, το τόσο αυτονόητο, να το καταλάβουν; Μακάρι», καταλήγει.
Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά
Φαντάζομαι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε σκεφθεί ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσει σε μια ελληνική εκδοχή της «τέλειας καταιγίδας».
Και όμως, η μοίρα και η εξέλιξη των γεγονότων τού έχουν αναθέσει την ευθύνη της διακυβέρνησης σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή.
Έδειξε αποφασιστικότητα και κέρδισε τις εντυπώσεις με τον έως τώρα χειρισμό του προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος.
Η κοινή γνώμη αναζητούσε μια αίσθηση ηγεσίας που έχει χαθεί σε μια χώρα που νιώθει ταπεινωμένη εδώ και περίπου δέκα χρόνια.
Η «τέλεια καταιγίδα» είναι όμως τέλεια γιατί συνδυάζει ταυτόχρονα πολλές και απρόβλεπτες απειλές.
Στην Ελλάδα, στα δύσκολα βγάζουμε ό,τι καλύτερο έχουμε μέσα μας: το φιλότιμο, τον πατριωτισμό, την αίσθηση προσφοράς, ακόμη και μια συλλογικότητα που δεν μας χαρακτηρίζει σε ήρεμες συνθήκες.
Αυτό φάνηκε αυτές τις μέρες στον Εβρο και ήταν η χορδή που άγγιξε ο πρωθυπουργός.
Ολα αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά μαζί, όμως, δεν φτάνουν για να τα βγάλεις πέρα με τον κορωνοϊό, το προσφυγικό – μεταναστευτικό και τη γενικότερη απειλή από την Τουρκία.
Χρειάζεσαι σύστημα, σχέδιο, ανθρώπους με «κρύο αίμα», που όταν όλοι φωνάζουν εκείνοι κάνουν τη δουλειά τους αθόρυβα.
Εκεί έχουμε μείνει πίσω. Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης, της φαυλότητας του παρελθόντος και της πλήρους απαξίωσης των θεσμών και της έννοιας της πειθαρχίας επί ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει τεράστια ζημιά.
Δυστυχώς, οι μηχανισμοί του κράτους θέλουν καιρό και χρήματα για να ξαναφτιαχτούν.
Πώς θα στήσεις αρκετές εντατικές, θα εκπαιδεύσεις νοσηλευτικό προσωπικό στην απόλυτη πειθαρχία και στην τήρηση των πρωτοκόλλων αν –όπως φαίνεται– νοσήσει το 5% ή 10% ή 15% από τον ιό;
Ποιος θα μπορέσει, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, να στήσει τα κλειστά κέντρα που είναι απαραίτητα;
Και πόσο γρήγορα μπορεί να θωρακιστεί η χώρα απέναντι σε μια νέα ασύμμετρη απειλή που έχει να κάνει με τις κυβερνοεπιθέσεις;
Προσωπικά πιστεύω ότι θα δοκιμαστούμε ως κοινωνία, αλλά θα τα καταφέρουμε.
Ο μεγάλος φόβος μου είναι ένα πισωγύρισμα στην οικονομία. Ο ιός έχει διαλύσει την παγκόσμια οικονομία και έχει παγώσει παντού τα επενδυτικά ενδιαφέροντα και σχέδια.
Την ίδια στιγμή, οι ξένοι επενδυτές προβληματίζονται για την τελική έκβαση της προσφυγικής – μεταναστευτικής κρίσης και της έντασης με την Τουρκία.
Ο τουρισμός θα πληγεί. Αν αυτοί οι παράγοντες επιβραδύνουν την ανάπτυξη, η ελληνική κοινωνία θα ταλαιπωρηθεί σε μια στιγμή που οι προσδοκίες ήταν ψηλά.
Ας ελπίσουμε ότι οι ισχυροί μας εταίροι θα αντιληφθούν πως πρέπει να βάλουν πλάτη.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να φοράει τον «ζουρλομανδύα» των πρωτογενών πλεονασμάτων και ταυτόχρονα να είναι η χώρα πρώτης γραμμής απέναντι σε μεγάλες απειλές. Λέτε αυτό, το τόσο αυτονόητο, να το καταλάβουν; Μακάρι.
πηγή
