Το μεγαλύτερο χρηματιστηριακό σκάνδαλο του 21ου αιώνα στην Ελλάδα

σχόλιο Γ.Θ : Διαβάστε το οπωσδήποτε. Ίσως το κορυφαίο άρθρο και ευκολότερο στην κατανόηση για το πως λειτουργούν τα χρηματιστήρια, οι χρηματοοικονομικές φούσκες, οι αγορές και το ψέμα του καπιταλισμού 

 

Το σκάνδαλο Folli Follie είναι πολύ διδακτικό για το πως λειτουργεί η οικονομία (βλέπε καπιταλισμός) σήμερα, και πως ξεκινάνε οι κρίσεις. 

Όλα στηρίζονται στις εντυπώσεις. Αν εγώ ο "επιχειρηματίας" καταφέρνω με δημιουργική λογιστική, δηλαδή με λοβιτούρες και κομπίνες να πείθω ότι έχω συνεχώς κέρδη, τότε η μετοχή μου ανεβαίνει στο χρηματιστήριο, παίρνω συνεχώς φτηνά δάνεια για να εξοφλώ τα προηγούμενα και χαράς ευαγγέλια. Περίοδος παχειών αγελάδων. Πουλάω υπάρχουσες μετοχές, ή και εκδίδω καινούργιες τις οποίες μπορεί και ο ίδιος εν πολλοίς να αγοράζω μέσω εταιριών "Holding" που δημιουργώ σε φορολογικούς παραδείσους, και τις οποίες επίσης πουλάω κατόπιν σε ψηλότερη τιμή αφού η εταιρία μου λόγων "καλών επιδόσεων" κερδίζει συνεχώς στο χρηματιστήριο, αυξάνοντας το χρηματικό μου κεφάλαιο. 

Δημιουργώ έτσι μια φούσκα η οποία όμως δεν σκάει όσο κατορθώνω και πείθω ότι "πάω καλά". Ότι "κάνω επενδύσεις στην καινοτομία", ότι ρίχνω το κόστος ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους που έχω, και ότι λόγω των προηγούμενων έχω εξασφαλισμένα κέρδη και στο μέλλον.
Και η φούσκα συνεχώς μεγαλώνει καθώς παίρνω όλο και μεγαλύτερα δάνεια, δηλαδή αέρα κοπανιστό που οι τράπεζες ονομάζουν "δάνεια" με τον οποίο πληρώνω τους προμηθευτές μου, που και αυτοί εταιρίες είναι που δουλεύουν με λογαριασμούς τραπεζών, τουτέστιν εγγραφές σε βάσεις δεδομένων, άρα αέρα κοπανιστό επίσης. Όσο δεν χρειάζεται ο αέρας ο κοπανιστός να μετατραπεί σε υλικό χρήμα, δηλαδή χαρτονόμισμα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Και δεν χρειάζεται να μετατραπεί όσο οι περιβόητες "αγορές" πιστεύουν τις μαλακίες που λέω ότι κερδίζω, κάνω τζίρο, κάνω επενδύσεις σε "καινοτόμα προϊόντα" κ.λπ., κ.λπ. 

 

Πότε στραβώνει το πράγμα; Όταν κάποιος, συνήθως σοβαρός μέτοχος της εταιρίας ή τράπεζα, αποφασίσει ότι τον συμφέρει να βγάλει στη φόρα ότι εγώ έχω βάλει φέσι σε όλον τον κόσμο. Ότι λέω φούμαρα ότι κάνω τζίρο και κέρδη και ότι αν γίνουν απαιτητά αυτά που χρωστάω οι δανειστές μου θα πάρουν απλούστατα πίσω τον αέρα τον κοπανιστό που μου δάνειζαν τόσον καιρό, γιατί στα ταμεία δεν υπάρχει μία από πραγματικό - υλικό χρήμα! Και εδώ γεννάται το ερώτημα, καλά δεν το ξέρανε; Φυσικά και το ξέρανε, αλλά όσο δούλευε το πράγμα δεν είχαν κανέναν λόγο να πούνε τίποτα! Κρατούσαν την "ομερτά". Όταν αυτή έσπασε γιατί κάποιος από τους αεριτζήδες που ονομάζονται "επενδυτές", αποφάσισε να την σπάσει γιατί έτσι τον συνέφερε, τότε αναποδογυρίζεται το σύμπαν.

 Όλοι τότε, δανειστές, προμηθευτές, επενδυτές κοιτάνε να αρπάξουν, σε πραγματικό χρήμα τώρα όχι σε αέρα κοπανιστό, ότι μπορούν από την εταιρία που "οδηγείται σε εκκαθάριση". 

Οι πιο μεγάλοι από αυτούς κάτι παίρνουν οι άλλοι οι πιο μικροί δεν παίρνουν τίποτα, και βέβαια οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι εργαζόμενοι οι οποίοι χάνουν τις δουλειές τους και ότι τους χρώσταγε, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην τους χρώσταγε, ο επιχειρηματίας. 

Ο ίδιος δεν παθαίνει τίποτα, ιδιαίτερα αν είναι πολύ μεγάλος, διότι στην περίοδο των παχειών αγελάδων είχε φροντίσει να μετατρέψει ένα μεγάλο μέρος του αέρα του κοπανιστού που διαχειριζόταν σε πραγματικό χρήμα και να το έχει διοχετεύσει σε διάφορες ανά τον κόσμο offshore εταιρίες και τράπεζες με σκοπό να το ξαναεπενδύσει αλλού συνεχίζοντας την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Όλες ανεξαιρέτως οι εταιρίες έτσι λειτουργούν. Οι πολύ μεγάλες όμως οι "στρατηγικού χαρακτήρα" δεν εκκαθαρίζονται, αλλά μέσω των αντίστοιχων κρατών "εξυγιαίνονται", φορτώνοντας στους λαούς τα χρέη τους, τα οποία για τις ίδιες μηδενίζονται ώστε να μπορούν έτσι ανενόχλητες να αρχίσουν να δημιουργούν την καινούργια φούσκα!

Αν αλλάξουμε τώρα κλίμακα, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα κράτη. Όλα πάνε μια χαρά μέχρι να βρεθεί κάποιος Jeffrey ΓΑΠ Παπανδρέου (θυμάστε;) που να βγάλει στη φόρα την φούσκα, που εδώ μπορεί να είναι πραγματική ή και μούφα - φτιαχτή γιατί υπεισέρχονται και πολιτικές σκοπιμότητες. Υπάρχει και μια άλλη διαφορά με τα κράτη. Εννοείται ότι αυτά λόγω μεγέθους δεν οδηγούνται ακριβώς σε εκκαθάριση. Ή μάλλον εδώ η εκκαθάριση παίρνει άλλον χαρακτήρα. Εδώ επεμβαίνουν τα ευαγή ιδρύματα, ΔΝΤ κ.λπ., τα οποία ξεπουλάνε ότι δημόσια περιουσία υπάρχει, ανάλογα και με το πόσο πρόθυμο πολιτικό σύστημα θα συναντήσουν στην χώρα, απ' τη μια, ενώ απ' την άλλη προωθούν τις λεγόμενες "εξυγιαντικές μεταρρυθμίσεις", δηλαδή βάζουν χέρι και στην τσέπη του κόσμου που δεν έχει σχέση με όλα αυτά φτωχοποιώντας ή και εξαθλιώνοντάς τον ανάλογα με το πολιτικό σύστημα που συναντάνε όπως είπαμε, γιατί "όλοι μαζί τα φάγανε"...

Αυτός είναι ο τρόπος που κάποιοι φτωχαίνουν ενώ κάποιοι άλλοι ελάχιστοι γίνονται εξωφρενικά πλουσιότεροι σήμερα.. Έτσι λειτουργεί το σύστημα...

THEPRESSPROJECT.GR Thanasis Maramathas