Οι πρώτες Μοναχές μετά την επανίδρυσαν, ήκουσαν πολλάκις υμνωδίες αγγελικές κατά τις νυκτερινές άκολουθίες (τότε έγείροντο είς τις 2 μετά τό μεσονύκτιον). Κάποτε δε, ήκουσαν τό «Χαίρε Ιερόθεε, άρχιεράρχα Αθηνών».
Τούτο έδιηγούντο μέ δέος είς τις έπόμενες Μοναχές διά να γίνουν καί εκείνες μέτοχοι της υπερκόσμιου χαράς, πού έλαβον τότε.
Θα ήτο ίσως άδικον να παραλειφθή τό μέγα τούτο θαύμα, της ανευρέσεως ύδατος είς την αυλήν της Μονής. Μη έχουσαι οι πρώτες Μοναχές νερό εντός της Μονής, κουβαλούσαν αυτό διά τά χρειώδη κοπιωδώς εκ της πηγής, ή όποια εύρίσκετο είς τις «Λεύκες», εντός της ρεματιάς. Ή ανάγκη της υδρεύσεως ήτο επιτακτική. Ό αείμνηστος Γέροντας καί έπανιδρυτής της Μονής, Άρχιμ. Πέτρος (Γ), κατά τό έτος 1934 έδωσεν εντολή να σκάψουν είς τό μέσον της αυλής, είς την θέσιν μιας παλαιάς μουριάς, διότι, ως γνωστόν, τά δένδρα αυτά επιζούν πλησίον υδάτων. Σκάπτοντες έφθασαν είς τά τριάκοντα τρία (33) μέτρα, άλλ’ είς μάτην. Άρχισαν οι εργάτες να δυσανασχετούν καί να σκέπτωνται να παραιτηθούν της προσπάθειας.
Τότε ό μακαριστός Γέρων έπροσευχήθη θερμώς καί αφού έδεσε την 'Αγία Κάρα τού Αγίου Ιεροθέου μέ σχοινιά, την κατέβασε καί την άκούμπησε στό σημείων εκείνον, πού είχον φθάσει σκάπτοντες οι έργάτες. Μετά μικράν δέησιν ανέβλυσε τό ύδωρ, τό όποιο παραμένει μέχρι σήμερον αστείρευτων, παρά τις προβλέψεις τών ειδικών, ότι είς καιρόν θέρους θα στερεύη. Λιγοστεύει ολίγον περί τον Αύγουστον μήνα, άλλ’ ουδέποτε μέχρι σήμερον έστέρεψε. Έχει δε, καί ιδιαιτέραν ευλογία καί γεύσιν, ώστε πολλοί έρχονται να τό λάβουν, ως τού Αγίου την ευλογημένη δωρεάν, τό «άγιασμα» όπως τό αποκαλούν καί τη αλήθεια είναι ευλογίας πηγή.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΟΝ Ι.Μ. ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΩΤΙΣΣΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ. 2008
http://apantaortodoxias.blogspot.gr
