Για τον Πούτιν, οι επιλογές που πρέπει να γίνουν είναι ορθολογικές και ανήκουν στις βάσεις της στρατηγικής: επιτάχυνση της προσέγγισης με την Κίνα, ανάπτυξη μιας στρατηγικής ανταπάντησης σε περίπτωση μιας επανάστασης τεχνολογικού είδους στον τομέα των εξοπλισμών που θα μπορούσε να δώσει στον αντίπαλό ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα ή τουλάχιστον το πλεονέκτημα της έκπληξης, να σπάσει την περικύκλωση της Ρωσίας και, πάνω απ 'όλα, να μην αφήνει το Λεβάντε.
Τα πράγματα φαίνονται λιγότερο καθαρά για τον Τραμπ, ο οποίος αγωνίζεται όχι χωρίς κάποια ειρωνεία και καλή δόση σαρκασμού κατά πολύ επικίνδυνων παράσιτων του λεγόμενου βαθέως κράτους των ΗΠΑ και των πολλών υποστηρικτών του σε όλο τον κόσμο.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατάφερε ένα κτύπημα μαιτρ με τη μετάβαση του, πρώτη επίσημη επίσκεψή, στη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, στις εστίες των πολεμοκάπηλων και του παγκόσμιου χάους. Το γεγονός ότι η γυναίκα και η κόρη του κυκλοφορήσαν με τα μαλλιά τους στον αέρα στο Ριάντ και ότι ο ίδιος ακόμη εμπόδισε τον πολύ άτολμο Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου να πάει μαζί του στο Τείχος των Δακρύων στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ λέει πολύ περισσότερο από χίλιες ομιλίες σχετικά με τη βούληση του Τραμπ (και των μυστικών συμβούλων του, από τους οποίους ο ιδιοφυής Στηβ Μπάνον που δείχνει χαμηλό προφίλ αυτή τη στιγμή) να παίξει με τα σύμβολα και το απρόβλεπτο.
Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε σε μια παράδοξη κατάσταση, ανήκουστη όσο και πρωτοφανής, όπου οι ηγέτες των δύο μεγαλύτερων στρατιωτικών δυνάμεων στον κόσμο αντιμετωπίζουν, ξεχωριστά ο καθένας σε ένα ιδιαίτερο πλαίσιο, ένα παγκόσμιο σύστημα θήρευσης που βασίζεται στην κερδοσκοπία, την υφαρπαγή και την καταστροφή των ανθρώπινων αξιών.
Τον 13ο αιώνα, ο Γερμανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β’ Χοενστάουφεν είχε διεξαγάγει ένα μπρα-ντε-φερ με τον παπισμό, ο οποίος εκείνη την εποχή δεν είχε τίποτα να κάνει με το Βατικανό της σύγχρονης εποχής και ενσάρκωνε μάλλον μια παρόμοια οικονομική δύναμη με το σημερινό δυτικό βιομηχανοστρατιωτικό σύμπλεγμα.
Ήταν μια ιδιοφυΐα πολύ μπροστά από την εποχή του και κατάφερε να πάρει ένα χώρο ελιγμού σε έναν κόσμο κλειδωμένο, πηγαίνοντας μέχρι το σημείο να συνάψει συνεργασίες με τους μουσουλμάνους ηγεμόνες για να χλευάσει ολόκληρο το σύστημα.
Και αν η επίσημη ιστοριογραφία αφιερώνει ένα μεγάλο μύθο για την αποτυχία του ενώπιον του συστήματος και εκείνη, αποδεδειγμένη των προκατόχων του, μεταξύ των άλλων στη Κανόσα (Canosa), που παρουσιάζεται ως η απόλυτη ταπείνωση για τους ανυπότακτους αυτοκράτορες στο υφιστάμενο διεθνές σύστημα (τα χειραγωγημένα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας θα είχαν κάνει το ίδιο, αν όχι μαύρη προπαγάνδα).
Ο Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν, ωστόσο, εισήλθε στην Ιστορία ως ένας άτυπος γίγαντας τον οποίον οι χειρότεροι αντίπαλοι του δεν μπορούσαν να νικήσουν.
Περισσότερα τετριμμένα, ο Τραμπ «γράφει τους αντιπάλους του», χρησιμοποιώντας τεχνικές της reality τηλεόρασης και τον εντυπωσιασμό, ή ακόμη και το σαρκασμό. Ο τρόπος με τον οποίο εξαπέλυσε επίθεση με πυραύλους κρουζ Tomahawk εναντίον μιας συριακής βάσης χωρίς να περάσει ούτε από το Κογκρέσο ούτε από τον ΟΗΕ αντικατοπτρίζει μια πραγματική επιθυμία να ταπεινώσει το σύστημα των ΗΠΑ και πάνω απ 'όλα να εκθέσει το σύστημα σε όλη τη γύμνια του στον κόσμο. Ωστόσο, παρά την κατάφωρη παραβίαση όλων των αρχών του διεθνούς δικαίου, οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον χειροκρότησαν σαν ρομπότ εκθέτοντας τον εαυτό τους για αυτό που πραγματικά είναι: σκλάβοι χωρίς καμία αυτονομία σκέψης ή δράσης.
Ο Πούτιν γράφεται σε μια διαφορετική δυναμική. Εκείνη του παιχνιδιού των Εθνών, του Μεγάλου Παιγνιδιού, και του διακυβεύματος της εξουσίας μεταξύ των Εθνών.
Οι ιδέες του είναι αρκετά σαφείς και οι απόψεις του, είναι εκείνες που θα δήλωναν αντιιμπεριαλιστές επαναστάτες τη δεκαετία του '70. Μπορεί ο καθείς να τον κριτικάρει από όλες τις πιθανές γωνίες, αλλά παραμένει αναμφισβήτητα σταθερός σε ένα γεγονός: υπερασπίζεται τη χώρα του κατά μιας ορδής πάντα πεινασμένων όρνιων και γνωρίζει ποιοι είναι οι πραγματικοί διεθνείς τρομοκράτες.
Σε αυτό τον αγώνα που υπερβαίνει τη διχοτομία της μακραίωνης μάχης ανάμεσα στο καλό και το κακό, το διακύβευμα της αντίληψης καθίσταται υψίστης σημασίας. Αυτό διαφεύγει από την παραδοσιακή ανάλυση, διότι η εξαπάτηση, όπως χρησιμοποιούταν από τις λαθραίες υπηρεσίες του παρελθόντος έγινε ένας μηχανισμός ρουτίνας σε διεθνές επίπεδο. Δεν είναι πλέον το γιαπωνέζικο Καμπούκι , αλλά μάλλον μια νέα μορφή κινεζικού θεάτρου σκιών.
Το ενδιαφέρον μιας τέτοιας αναστάτωσης είναι η οριστική απογύμνωση του συστήματος θήρευσης που χρησιμοποιεί την τρομοκρατία σε διάφορα επίπεδα για να διαιωνίσει τα συμφέροντά του, καθώς η διαίρεση δεν είναι πλέον εγγύηση για την επιβίωση.
Ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός. Οι πιστωτές του είναι. Είναι μια πραγματική σαιξπηρική αναστάτωση.
Είναι μια επανάσταση!
strategika51
