Μηπως η υγεια μας, η δουλεια μας, η φροντιδα μας, οι τροφες και οι τρυφες μας;
Oχι βεβαια. Αυτα ειναι τα επιφαινομενα.Και αλλοι τα εχουν αυτα, εως μια στιγμη που χανονται ολα μονομιας.
Θελει ο Θεος και ζουμε. Γιαυτο εχουμε ακομα καιρον μετανοιας.Παω στον καθρεπτη. Ριχνω νερο κατα προσωπο. Καθε μερα ειμαι ο ιδιος. Καθε μερα αλλαζω.
Ζω στον κοσμο. Ζω για τον κοσμο. Ζω για τον Χριστο. Ζω εν τω Χριστω.
Συνδυαζω αυτα που δεν συνδυαζονται. Ταιριαζω τα αταιριαστα.
Παταω επανω σε δυο βαρκες που δειχνουν να απομακρυνονται μεταξυ τους.
Αναρωτιεμαι ποιος ειμαι στ'αληθεια. Ποιον παριστανω και ποιον φοβαμαι.
Συνηθως δεν μιλαμε μπροστα στον καθρεπτη. Φοβομαστε την αποκριση του.
Ειναι Κυριακη του Τελωνου και του Φαρισαιου. Κανονικα γιορταζω και με τους δυο.
Ειμαι Φαρισαιος μια.
Εχω μια αυταρκεια, για την πιστη μου, την αρετη μου, την ορθοδοξια μου, την φιλανθρωπια μου, την.. την..
Ειμαι Φαρισαιος δυο.
Αυτα τα νιωθω κριτικα εσωτερικα αλλα για "μενα". Εαν μου τα πουν απ'εξω, επαναστατω. Θλιβομαι και αντιδρω.
Είμαι Τελωνης μια.
Αισθανομαι οτι αυτα τα οποια ταχα κανω, οχι μονο ειναι τα διατεταγμενα, και αυτονοητα, αλλα τα κανω και λειψα εως καθολου.
Ειμαι τελωνης δυο.
Αισθανομαι να ειμαι μηδεν. Νιωθω οτι δεν κανω τιποτα. Οτι δεν εχω τιποτα. Δεν εχω προοπτικη και οραση Θεου.
Ξερω οτι δεν εχω βαλει καν αρχη μετανοιας και πορεια ζωης κατα Θεον.
Μεσα στην πιστη μου, κρυβεται η ολιγοπιστια.
Μεσα στην ασκηση μου, φωλιαζει η τεμπελια.Μεσα στην αγαπη μου, συνωμοτει η κατακριση.Μεσα στην ανιδιοτελεια μου, σερνεται η ανταποδοση.
Εαν με ρωτησεις που μενω, θα σου πω Τελωνου και Φαρισαιου γωνια.
Ολοι μας, απεχθανομαστε τον Φαρισαιο,αλλα δεν τολμουμε και να κανουμε ολα αυτα που κανει ορθως κατα Νομον.
Ολοι μας, συμπαθουμε τον τελωνη, και την συντριβη του, αλλα εξακολουθουμε να κανουμε ομως τα ασχημα εργα του.
Ειμαστε Φαρισαιοι με τον Τελωνη, και Τελωνες με τον Φαρισαιο.Οπως μας βολευει.
Ο Χριστος εβαλε τα δυο παραδειγματα για να παρουμε το αριστο απο καθενα,
να κανουμε την συνθεση, και να χαραξουμε με αυτην, ορθο οδοδεικτη πορειας, προς την σωτηρια μας.
Την βασιλικη μεση οδο.
Τελωνες μεν, εν συντριβη και μετανοια, με τα αμαρτηματα μας, με τις αστοχιες μας, τα καθε λογης κακα μας,και Φαρισαιοι στην τηρηση των εντολων Του,
αλλα χωρις τον Φαρισαϊσμο της επαρσης και της αυταρκειας,που απορρεουν απο την πραξη της αρετης.
Λεει ο Αγιος Μαξιμος ο ομολογητης:
"Ου δια την αρετην η αληθεια, αλλα δια την αληθειαν η αρετη."
Οπου αληθεια, ο Χριστος. Εαν ολα δεν γινονται για τον Χριστο, πανε χαμενα.
Εμεις ομως, κανουμε μια αυταρεσκη και ιδιοτυπη συνθεση. Δικη μας. Μια ευσεβης πονηρια.
Ειμαστε Τελωνες, οταν ερθει η ωρα της πραξης. Δεν μπορω λεμε, δεν τα καταφερνω, στο ενα, στο αλλο, γιατι ειμαι.. αμαρτωλος και ραθυμος.
Ειμαστε Φαρισαιοι οταν ερθει η ωρα του ελεγχου και της κριτικης.
Μα, εγω πιστευω! ειμαι στην Εκκλησια! τι μου λετε; Μια χαρα ειμαι,προσπαθω, κοιταξτε την καμπουρα σας..
Η πνευματικη μας, λοιπον οικια, η μονη μας, ειναι Φαρισαιου και Τελωνου γωνια. Ακριβως γωνια.
Γιατι εαν μας πουν οτι ειναι περισσοτερο προς την οδο του Φαρισαιου, μας κακοφαινεται. Εαν παλι μας πουν οτι κλινει μαλλον προς του Τελωνου, μας απαξιωνει.
Ο Χριστος ηρθε, σαρκωθηκε ως Υιος και Λογος, περπατησε εν τω μεσω ημων,
προσλαμβανοντας την Φαρισαϊκη μας, και συναμα Τελωνικη μας υποσταση,
Αναμαρτητος Ων, ο ιδιος ως Κυριος και Θεος, αλλα και ως Ανθρωπος, γεννημενος εκ Θεοτοκου και Πνευματος Αγιου, ασπορως και εν χρονω,χωρις ομως την κληρονομια της αμαρτιας, της φθορας και του θανατου, ανελαβε να θεραπευσει την πεσμενη μας προαιρεση, τις διεστραμμενες δυναμεις της ψυχης μας, το αρρωστο θελημα μας,και την αυταρκη, φιλαυτη, αλαζονικη μας, σταση ζωης,
και να τα θεωσει, μεταβαλλοντας τα σε Χριστοποιημενο νεο ανθρωπο,
εν καινοτητι ζωης περιπατουντα, κατα Απ.Παυλο.
Και εμεις 20 αιωνες μετα, με τον Χριστο ελθοντα, παροντα, και ερχομενο,
με τον Χριστο μεταλαμβανομενο, σωματι και αιματι, εις γενεαν και γενεαν,
που στεκομαστε και που βαδιζουμε;
Στην δικη των αιωνων, ρωτησε ο Πιλατος. Ποια ειναι η αληθεια;
Ο Χριστος δεν απαντησε. Γιατι η ερωτηση ηταν εξ'ορισμου λαθος.
Ο Πιλατος, επρεπε, αλλα δεν γνωριζε, να ρωτησει: "Ποιος, Ειναι η Αληθεια;"
Γιατι η Αληθεια ειναι οχι, μια ιδεα, η μια εννοια, αλλα Ενυποστατη, και ειναι Προσωπο, ειναι ο Χριστος.
Ομως το ερωτημα, του Πιλατου, μπορει εστω και λειψο, να μας βοηθησει.
Ειναι καιρος για τον καθενα, να αναρωτηθει, ποια ειναι η "αληθεια" του.
Ειναι το αυτοειδωλο μας, η ευσεβεια μας, οι μελετες μας, η χριστιανικη μας απολογητικη,η λειτουργικη μας, επιφαινομενη παρουσια, τα προσκυνηματα μας, οι συζητησεις μας,ολα αυτα που μας καθιστουν, ειτε εν γνωση, ειτε εν αγνοια αυταρκεις, δηλαδη Φαρισαιους;
H μηπως η αληθεια μας, ειναι η αστοχια μας, η οπισθοδρομη μαλλον πνευματικη μας, "προοδος", η επαναφορα μας παλι και παλι στα παθη, στις πτωσεις, στις δικαιολογιες, οι κατακρισεις μας,τα χαϊδεματα του εαυτου μας, η κρυφη βεβαιοτητα οτι εμεις σωζομαστε ενω οι αλλοι...
Δυσκολη η αυτοκριτικη. Η αληθινη οχι αυτη που ειναι στα χειλη. Αυτη που πονα βαθεια, υποστατικα.
Μπορω να παραδεχτω, ανετα και ακοπα για μενα, και μαζι οποιος εχει αληθινη νομιζω σχεση με τον εαυτο του,οτι πραγματικα μενουμε Φαρισαιου και Τελωνου γωνια.
Και στα χρονια που μας χαριζει η φιλανθρωπη του Θεου Χαρις,
πρεπει, οχι με την εννοια του "καθηκοντος", αλλα με αυτην του φιλοτιμου,
να συγυρισουμε λιγο το σπιτακι μας, το καλοβαλμενο.
Πρωτα να πεταξουμε την σαβουρα του Τελωνη, και να κρατησουμε την συντριβη, την μετανοια του,την ειλικρινη σταση του, και την αγια προσμονη του ελεους που κρατησε ενωπιον του Κυριου.
Επειτα να κρατησουμε την πραξη, την επιμονη, και την εφαρμογη των εντολων, της φιλανθρωπιας, των αρετων,του Φαρισαιου, και να πεταξουμε, την αυταρκεια του, την αλαζονεια, και την υποκρισια του.
Και ετσι, οταν ερθει η Ημερα Κυριου, και γκρεμιστουν ολα, συνθεμελα, εν τω πυρι του Ακτιστου Φωτος,ωστε και να ανακαινιστουν σε καινη Κτιση και Βασιλεια Του, εις τον αιωνα των αιωνων,και μαζι και το γωνιακο σπιτακι μας, να μας μεινει εστω μια ελαχιστη γωνια, ενα οικοπεδακι, μια αξια αντιπαροχη, για το εκ νεου κτισιμο, της αφθαρτης εν τη οικια του Πατρος, μονης μας, και αιωνιου διαμονης μας, στην ουρανια πατριδα μας.
Και ο Φαρισαιος λοιπον, και ο Τελωνης, εχουν κατι να μας δωσουν.
Παραδειγμα, και τυπο ζωης και πορειας,αλλα και θεματα προς αποφυγην,
και ας μην βιαστουμε ευκολα να καταδικασουμε, η να σωσουμε κανεναν, απο τους δυο.
Γιατι μεσα και στους δυο, ενυπαρχει ο εαυτος μας.
Και μονον ο Παναγιος Θεος ξερει, κρινει και μονος Αυτος σωζει και δικαιωνει.
Ας θυμομαστε την οδο μας. Φαρισαιου και Τελωνου γωνια.
Αλλιως ειναι εξαιρετικα θολη η σωτηρια.
