Αν το πει η καρδιά σου δυνατά, δεν είναι ανάγκη να το πουν τα χείλη. Αλλά το θέμα είναι να καταλάβει ο νους αυτά τα λόγια. Ο νους. Αυτός ο νους ο ασθενικός, που πιστεύει χίλια άλλα πράγματα, ταραγμένα και μπερδεμένα. Αυτός ο νους που έπειτα γεμίζει σύγχυση και πανικό, και είναι φοβισμένος. Αυτός ο νους είναι ανάγκη να ποτιστεί με τέτοιες έννοιες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Ζεις στον πανικό και ξαφνικά ακούς τη λέξη «έλεος». Μέσα στο άγχος και στον φόβο σου ακούς «ελέησόν με». Που θα πει: «Δείξε μου αγάπη, ευσπλαχνία. Δώσ' μου την καλοσύνη Σου, δώσ' μου τη χάρη Σου». Το ακούς και λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Αυτό θα πει πως Κάποιος μ' αγαπά! Είμαι αγαπημένος άνθρωπος του Θεού. Ο,τι και αν είμαι, όπως και αν είμαι, μ' αγαπά. Σ' αγαπάει ο Θεός. Και έτσι σταδιακά θεραπεύεται ο νους. Ο νους, αυτός που έμαθε απ' τη μαμά σου όταν ήσουν παιδί: «Α, δεν έγραψες καλά! Δεν αγαπάει η μαμά τώρα το παιδάκι της. Δεν έφαγες το φαΐ σου! Δεν σ' αγαπούν τώρα ο Θεός και η μαμά». Ολες αυτές οι καταγραφές τώρα σιγά σιγά σβήνουν! Σ' αγαπάει ο Θεός, ό,τι κι αν κάνεις, όπως κι αν είσαι. Παλεύεις, πέφτεις, σηκώνεσαι! Κι ο Θεός σε κοιτάει και σου λέει: «Σ' αγαπάω. Ασχέτως τι κάνεις».
Το άκουσες μία φορά. Και το πίστεψες. Μα πάλι το ξεχνάς. Γι' αυτό το ξαναλές, το ξαναλές, το ξαναλές: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ο νους θέλει μετεκπαίδευση. Ο νους θέλει αποδόμηση και ξαναχτίσιμο. Θέλει αλλαγή, ώστε να γίνει πάλι καινούργιος. Ο νους θέλει μετάνοια. Αυτό θα πει μετάνοια. Αυτό που θα σου εξηγήσω τώρα είναι ακόμα μία διάσταση της μετάνοιας. Μετάνοια δεν σημαίνει μόνο κλαίω για τις αμαρτίες και τα λάθη μου. Εκτός απ' αυτό, σημαίνει επίσης -και κυρίως!- ότι αλλάζω τρόπο του σκέπτεσθαι. Βλέπω αλλιώς τη ζωή και τα πράγματα.
Οταν, λοιπόν, λέω «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» μία φορά, δύο φορές -οι μοναχοί λένε αυτά τα λόγια τρεις με πέντε χιλιάδες φορές τη μέρα, συνέχεια κι αδιάλειπτα-, στο τέλος αυτά τα λόγια σε διαποτίζουν. Κι όταν γίνει αυτή η αλλαγή μέσα σου, καταλαβαίνεις ότι είσαι αγαπημένος και αγαπημένη του Θεού. Κι ότι έχεις μια προστασία και κάποιον που σε φροντίζει. Και πιάνεις τον σφυγμό της καρδιάς σου και λες: «Ομορφα! Η καρδιά μου χτυπάει καλά. Ηρέμησε, ψυχή μου. Εφυγε ο πανικός. Εφυγε αυτό το έντονο χτυποκάρδι, που ανέβαζε την πίεση και το ζάχαρο, και με τρέλαινε». Πήγαινα παλιότερα στον γιατρό και μου 'λεγε: «Μα τι έχετε πάθει; Τι σκέφτεστε; Γιατί είστε έτσι και δηλητηριάζετε και την ψυχή σας και το σώμα σας;»
Τώρα, με την προσευχή, όλα είναι αλλιώς. Αλλάζει ο νους, γίνεται καινούργιος κι όλα αυτά τα δυσάρεστα φεύγουν. Ο άρρωστος νους είναι που δηλητηριάζει και το σώμα. Αν έχω συνέχεια λογισμούς απελπισίας κι απογοήτευσης, αποθάρρυνσης κι ανικανότητας, και πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρω στη ζωή, δηλητηριάζομαι και σωματικά. Πέφτει το ηθικό μου, χάνω το κουράγιο μου, δεν μπορώ να σηκωθώ. Κάθομαι και σκέφτομαι, βουλιάζοντας στον καναπέ. Δεν κάθεσαι πλέον στον καναπέ. Μα βουλιάζεις. Κάθεσαι και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, χωρίς τελειωμό. Και έχεις για οδηγό σ' αυτό το βούλιαγμα τον νου σου. Εναν νου τόσο σκοτεινό. Και δεν περνά καν απ' το μυαλό σου η σκέψη να τραβήξεις την κουρτίνα, να μπει λίγο φως και στο σπίτι μα και στην ψυχή σου.
Από τον π. ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΝΑΝΟ και την Ορθόδοξη Αλήθεια
http://www.dimokratianews.gr/content/68817/o-taragmenos-noys-thelei-metekpaideysi
