Η ανείπωτη τραγωδία με την σύγκρουση τρένων στα Τέμπη, έπνιξε την Ελλάδα στο αίμα, την θλίψη και την βουβή οργή. Γι’ αυτή την φρίκη, σε ανθρώπινο επίπεδο δεν υπάρχουν λόγια. Είναι ασύλληπτο και μόνο να σκεφτείς πως το (υποτίθεται) ασφαλέστερο μέσο κυκλοφορίας έγινε καρμανιόλα για δεκάδες νέα παιδιά, μόνο και μόνο επειδή αυτή η χώρα λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο.
Να αφήνεις αμέριμνος το παιδί σου να ταξιδέψει με το τρένο και λίγες ώρες μετά να σε καλούν να το νεκροφιλήσεις ή ακόμα χειρότερα να μην υπάρχει καν η δυνατότητα να αναγνωριστεί. Φρίκη. Φρίκη ανείπωτη!
Βουβή οργή για ένα εγκληματικό κράτος του «πάμε και όπου βγει», αυτό δηλαδή που άκουσε ένας επιβάτης στον ασύρματο, σε μια συνομιλία μεταξύ του οδηγού του μοιραίου τρένου και του υπεύθυνου εισιτηρίων. Ολόκληρη η χώρα είναι ένας χαοτικός συρφετός του «πάμε και όπου βγει». Κάνε το κορόιδο και ό,τι γίνει. Ασ’ το να περάσει και ας αναλάβει τα σπασμένα ο επόμενος. Η ίδια ιστορία δεκαετίες τώρα.
Λίγο – λίγο ξεπουλήθηκαν όλες οι μεγάλες υποδομές της χώρας και αφέθηκαν στο έλεος των εργολαβικών συμφερόντων. Η ασφάλεια των πολιτών έγινε θυσία στον βωμό της ρεμούλας, της λαμογιάς, της μίζας και των επενδυτικών συμποσίων στις σάρκες του λαού.
Στη διαφθορά πρώτοι – Στην ασφάλεια των πολιτών τελευταίοι
Ζούμε σε μια χώρα που διαθέτει ένα απαρχαιωμένο, σχεδόν παλαιολιθικό σιδηροδρομικό δίκτυο και ο ΟΣΕ παραμένει για δεκαετίες μια ανοιχτή πληγή. Κρατικές επιχειρήσεις βαφτίζονται ως «προβληματικές» αφού αφεθούν να γίνουν τέτοιες, πωλούνται για ένα κομμάτι ψωμί και στην συνέχεια μετατρέπονται σε ένα τριτοκοσμικό ρημάδι που «κόβει» από παντού τα λειτουργικά κόστη για να θησαυρίζουν οι «επενδυτές». Σήμερα υπάρχουν σταθμοί του οργανισμού που δεν υπάρχει ούτε ένας υπάλληλος του ΟΣΕ για την επιτήρηση τους, ενώ δίνεται μόνο το 1/10 των απαιτούμενων πόρων για την ετήσια συντήρηση του δικτύου.
Ζούμε σε μία χώρα στην οποία ο Άρειος Πάγος βγάζει απόφαση – express μέσα σε μερικές βδομάδες για να πλειστηριάζονται ελεύθερα οι πρώτες κατοικίες, άλλα τα προβλεπόμενα συστήματα ασφαλείας για το σιδηροδρομικό δίκτυο μπορούν να παραμένουν στα αζήτητα για παραπάνω από δύο δεκαετίες. Και καμία κυβέρνηση, κανένα υπουργείο, κανένας εισαγγελέας, κανένας υπεύθυνος φορέας δεν ασχολήθηκε με τις εκκλήσεις των εργαζομένων που προειδοποιούσαν για επερχόμενο δυστύχημα, επειδή βίωναν καθημερινά το μπάχαλο στην λειτουργία του δικτύου.
Όλα είναι θέμα προτεραιότητας, και σε αυτήν την μπανανία των Βαλκανίων η ευημερία των funds και των επενδυτών έχει μεγαλύτερη αξία από τις ζωές των πολιτών, είτε αυτές χάνονται σε μια κατοικία που εκπλειστηριάζεται, είτε σε ένα τρένο που μετατρέπεται σε ένα φέρετρο από παλιοσίδερα.
Ζούμε σε μια χώρα που εν έτει 2023 μπορούμε να βλέπουμε μέσω GPS το που βρίσκεται η παραγγελία με τα… σουβλάκια μας, άλλα δεν έχουμε εξασφαλίσει τα μέσα ώστε να εντοπίζουμε την ακριβή θέση μιας επιβατικής αμαξοστοιχίας 352 ατόμων. Γιατί «πάμε και όπου βγει».
Ζούμε σε μια εποχή που παρακολουθείται από τελευταίας τεχνολογίας κακόβουλα λογισμικά η μισή Ελλάδα, μέχρι και οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, άλλα δεν έχουμε τα απαραίτητα ηλεκτρονικά συστήματα κυκλοφορίας για να μας προειδοποιούν ότι δύο αμαξοστοιχίες κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση πάνω στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή.
Σε αυτή τη χώρα ζούμε, ας το πάρουμε είδηση πως τα συντρίμμια του κρατικού μηχανισμού μεταφράζονται σε συντρίμμια πραγματικά, που μέσα τους χάνονται ανθρώπινες ζωές.
Θα κρυφτούν πάλι πίσω από το δάχτυλο τους
Με επικοινωνιακά μαγειρέματα και κροκοδείλια δάκρυα από τους ανευθυνοϋπεύθυνους, πάνε να ρίξουν όλες τις ευθύνες σε έναν σταθμάρχη, ενώ αν είχαν εγκατασταθεί τα συστήματα ασφαλείας θα επέτρεπαν στον υπεύθυνο κάθε σταθμού να παρακολουθεί σε ζωντανό χρόνο ποια τρένα υπάρχουν πάνω στην γραμμή και προς τα πού κινούνται.
Ένας υπάλληλος, ένα «ανθρώπινο λάθος», μια «αμέλεια», ένας αποδιοπομπαίος τράγος θα επωμιστεί όλες τις ευθύνες για αυτήν την ανείπωτη τραγωδία και οι – πολιτικά – υπεύθυνοι θα κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, γι’ αυτό το χάλι που παρέδωσαν στην υπηρεσία των πολιτών. Το είδαμε στην Ηλεία, στο Μάτι, στην Μάνδρα, το βλέπουμε να γίνεται και τώρα.
Ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής είχε αρχικά την εντύπωση πως μερικά σφιγμένα δάκρυα είναι αρκετά για να καμουφλάρουν τις τραγικές ευθύνες του. Είναι ο ίδιος πολιτικός που πριν από μία εβδομάδα παρουσιαζόταν ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας ως εγγυητής της ασφάλειας των επιβατών στα τρένα και δήλωνε ότι «δεν παίζουμε με την ασφάλεια των επιβατών στα τρένα».
Στη συνέχεια, υπό το βάρος των καταιγιστικών εξελίξεων, ο κ. Καραμανλής υπέβαλε την παραίτηση του μιλώντας για… «πολιτική ευθύνη», και μένει να δούμε πως θα χειριστεί αυτό το θέμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γιατί στο κάτω – κάτω έρχονται και… εκλογές, οπότε δεν είναι ώρα για επικοινωνιακές απώλειες που θα μας χαλάσουν την… συσπείρωση, ε;
Στην Μάνδρα και στο Μάτι έφταιγε η… άναρχη δόμηση. Στην Ηλεία έφταιγε ο στρατηγός άνεμος. Στα Τέμπη θα φταίει κάποιος σταθμάρχης ή – ποιος ξέρει – τι άλλο θα σκαρφιστούν για αυτό το διαχρονικό έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού;
Και αν έφυγαν δεκάδες ψυχές τόσο άδικα, τίποτε δεν αλλάζει γι’ αυτούς. Θα προβάρουν το ύφος της συντριβής για λίγες μέρες και μετά πάλι θα αντιμετωπίζουν την ασφάλεια των πολιτών ως «κόστος». Στα σιδηροδρομικά δίκτυα, στα νοσοκομεία, στα αστικά ΜΜΜ, στις φυσικές καταστροφές, στην εγκληματικότητα, σε δημόσια έργα, παντού υπάρχει «κόστος» που πρέπει να περιοριστεί.
Ένα διαρκές έγκλημα χωρίς τιμωρία…
