Τι ξέραμε τότε για Αναφιώτικα ....
Έμενε μια φιλική οικογένεια και πηγαίναμε συνήθως Κυριακή μεσημέρι.
Χωριό λέγαμε την περιοχή οι μικροί...έτσι την βλέπαμε.
Το ένα σπιτάκι κολλητά στο άλλο κοινή αυλή μπερδεύαμε και τις πόρτες.
Η ιστορία λέει ότι κάτοικοι της Ανάφης έφυγαν από το νησί τότε που είχε
αρχίσει η ανοικοδόμηση της νέας πρωτεύουσας της Ελλάδας...της Αθήνας.
Μαρμαράδες οι Αναφιώτες ή καλύτερα πετράδες έκαναν την πέτρα ότι
ήθελαν.
Στην αρχή έμειναν στα Εξάρχεια...
Το σύνθημα έδωσαν μερικοί από αυτούς που έχτισαν παράνομα τα σπίτια τους
κάτω από την Ακρόπολη.
Βράχος η περιοχή αλλά παιχνίδι γι αυτούς που γνώριζαν την πέτρα.
Οι Αρχές της εποχής και τα μάτια έκλεισαν και δεν έδωσαν σημασία
άσε που οι Αναφιώτες τεχνίτες έφιαξαν πολλά σπίτια επωνύμων
της Αθήνας οπότε δεν τους άγγιζε κανείς.
Γυρίζοντας πίσω στις επισκέψεις στο χωριό της Πλάκας μόνον υπέροχες
αναμνήσεις έχω.
Τρέχαμε τα παιδιά στην ανηφοριά να φτάσουμε πρώτοι στο φιλικό
σπίτι.
Μπαίναμε και από την πόρτα των γειτόνων....
Επικοινωνούσαν μεταξύ τους και μας έκανε εντύπωση.
Κανένας δεν δυσανασχετούσε μόνο αν κοιμότανε κανένας παππούς
μας έκαναν νεύμα να κάνουμε ησυχία.
Είχε ένα μικρό ξέφωτο ακριβώς κάτω από τον Ιερό Βράχο όπου καθόμαστε
και βλέπαμε την Αθήνα ψάχνοντας για την ονειρική μας αυλή στον Βούθουλα.
