κάθε φορά που ερχόμουν να σε βρω.
Σου ζήταγα...όλο σου ζήταγα...
κι εσύ,άλλα μου έδινες και άλλα όχι.
Σου θύμωνα κάποιες φορές...
Τότε δεν ήξερα πως ό,τι έκανες,
το 'κανες για καλό.
Τώρα που της μεγάλης εκκλησιάς σου οι καμπάνες,
χαρμόσυνα θα ηχούν,
την ιερή εικόνα σου οι πιστοί θα προσκυνούν
κι απ' τ' άγιο μύρο σου η πόλη θα ευωδιάζει,
μη με ξεχάσεις...δε σου ζητάω πια πολλά...μικραίνουν τα όνειρα με τον καιρό...
έμαθα πλέον πως τα πιο σημαντικά
είναι εκείνα που νομίζουμε μικρά και που αφελώς τα θεωρούμε δεδομένα.
Πλάι στο φως του καντηλιού,για όσα έγιναν και για όσα όχι,
θα πω ευχαριστώ
κι έπειτα θ' αφεθώ στο έλεός σου...
Τώρα το ξέρω...μόνο εσύ γνωρίζεις τι είναι για καλό,
Άγιε Δημήτρη μου,Μεγάλε Στρατηλάτη!
Μαρία Γασπαράτου
