Οι μεγάλοι ιεράρχες, οι στύλοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας γνώριζαν πώς να συνδυάζουν το πράο με το αυστηρό του χαρακτήρα τους:
πραότητα εξέφραζαν προς τούς δικαίους και τούς μετανοημένους και αυστηρότητα προς τούς αμετανόητους εγκληματίες.
Κάποια Κυριακή, μετά την Θεία Λειτουργία, ό τσάρος Ιβάν ό Τρομερός πλησίασε τον μητροπολίτη Φίλιππο για να λάβει την ευλογία του. Ό μητροπολίτης έκανε σαν να μην τον είδε και συνέχισε να ατενίζει την εικόνα του Σωτήρος Χρίστου. Αμέσως ό υπασπιστής του τσάρου πλησίασε τον μητροπολίτη και του είπε: «Σεβασμιότατε, ό Αρχηγός είναι ενώπιον σας, ευλογείστε τον». Ό μητροπολίτης κοίταξε κατάματα τον τσάρο και είπε: «’Ώ! τσάρε, να φοβάσαι την κρίση του Θεού! Έδώ προσφέρουμε την Αναίμακτη Θυσία στον Θεό και έξω από το ιερό χύνεται το αίμα των χριστιανών. Πόσοι αναρίθμητοι αθώοι άνθρωποι υποφέρουν; Εσύ στέκεσαι σε θρόνο επηρμένο, άλλα εντούτοις είσαι άνθρωπος!».
Έξω φρενών ό τσάρος πρόσταξε τον μητροπολίτη να παύσει να μιλά, αλλά εκείνος συνέχισε απτόητος λέγοντας: «Ποιά είναι ή πίστη μου, αν παραμείνω σιωπηλός;». 'Ύστερα ό τσάρος άρχισε να απειλεί τον μητροπολίτη κι εκείνος με πραότητα του απάντησε: «Εγώ πάροικος είμαι και παρεπίδημος στη γη και είμαι έτοιμος να μαρτυρήσω γιά την Αλήθεια!»
Μετά από λίγο ό θηριώδης τσάρος έβαλε ανθρώπους να θανατώσουν με ασφυξία τον μητροπολίτη• όμως δεν μπορούσε να πνίξει με ασφυξία τον άγιο.
70. Ότι πάροικος εγώ ειμί παρά σοι και παρεπίδημος καθώς πάντες οι πατέρες μου (Ψαλμός 38,13), βλ. και Έβρ. 13,14.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
