Είναι κάποια μέρη, που ο χρόνος μοιάζει να τα έχει ξεχάσει. Είναι κάποιοι άνθρωποι, που αρνούνται πεισματικά να δεχτούν όλα αυτά που η «εξέλιξη» επιτάσσει.
Δίπλα στο γερο-πλάτανο, στη πλατεία του Κατσαρού, βρίσκεις ένα τέτοιο μέρος κι ένα τέτοιο άνθρωπο.
Είναι ένα μικρό, ασβεστωμένο πέτρινο μαγαζάκι. Είναι το παντοπωλείο – μπακάλικο του κυρ -Κώστα Σταυρόπουλου. Το ρολόι του χρόνου έχει σταματήσει εδώ.
Περνώντας κανείς από τη πόρτα του παντοπωλείου του, έχει ήδη μεταφερθεί σε μια άλλη εποχή, πολλές δεκαετίες πίσω στο χρόνο.
Οι τοίχοι, τα ράφια, οι ζυγαριές, το ψυγείο, τα είδη των προϊόντων, η εστία θέρμανσης, αλλά και η ψυχή του κυρ-Κώστα, είναι από μια άλλη, ξεχασμένη, όμορφη εποχή.
Πίσω από τον πάγκο με τις ρέγγες, τις παστωμένες σαρδέλες τα χύμα όσπρια και τα λουκούμια, ο κυρ-Κώστας μας εξυπηρετούσε ευγενικά και λιγομίλητα.
Έλαμψαν τα μάτια του από ενθουσιασμό όταν του εκφράσαμε το θαυμασμό μας, που διατηρεί σε πείσμα των καιρών το παντοπωλείο αυτό!
-«Η διατήρηση και η διάσωση από τον αφανισμό των τοπικών λαογραφικών μας θησαυρών πρέπει να είναι το πρώτο μας βήμα» μας είπε.
«Το δεύτερο και ποιο δύσκολο είναι το ζωντάνεμα τους από εμάς. Μπορούμε να μαζέψουμε τα παλιά έπιπλα μας και σκεύη να φτιάξουμε ένα μικρό μουσείο να δώσουμε στα παιδιά μας, μια εικόνα της ζωής των προγόνων μας, αυτό επείγει γιατί κάθε ημέρα που περνά πολύτιμα στοιχεία της παράδοσης μας θυσιάζονται στο βωμό του εκσυγχρονισμού.
Καταστρέψαμε κομμάτια της ιστορίας του φυσικού μας χώρου, ας διαφυλάξουμε τουλάχιστον τα ήθη και εθιμά μας, το χρωστάμε στις επόμενες γενιές. Εγώ έλειπα στην Αμερική, όμως είμαι ξανά εδώ και διατηρώ το παντοπωλείο αυτό, όπως ακριβώς ήταν πριν μισό αιώνα».
Γνωρίζουμε ότι αλλού – π.χ. στη Νεάπολη Κρήτης – υπάρχουν λαογραφικά μουσεία με αναπαράσταση όπως του κουρείου, του καφενείου, του παλιού μπακάλικου και μανάβικου.
Αυτό όμως εδώ, δεν είναι αναπαράσταση, είναι παράσταση ζωντανή, απευθείας από τα παλιά. Όμως για πόσο ακόμα..;
Αναφέραμε στον κυρ – Κώστα ότι θα προβάλουμε στο διαδίκτυο το παντοπωλείο του. Χαμογέλασε χαρούμενος αλλά και αμήχανα υποδηλώνοντας την άγνοιά του.
Φύγαμε κρατώντας στο μυαλό μας την εικόνα του παντοπωλείου και στη ψυχή μας, τα λόγια που μας χαιρέτισε και που ήταν πολύ πιο γλυκά, από τα γλυκά που μας φίλεψε.
Πηγή: Meropitopik – Ο ιστότοπος της Οιχαλίας
