Η παρούσα κρίση στα ελληνοτουρκικά έφερε ξανά στο προσκήνιο την συζήτηση περί συμμάχων. Μία συζήτηση εξίσου παλιά με το ίδιο το νεοελληνικό κράτος.
Τα αμερικανόδουλα ΜΜΕ προσπάθησαν πάλι να περάσουν στα ψιλά τα περί αμφισβητούμενων υδάτων του αμερικανικού ΥΠΕΞ, τα οποία εξόργισαν ακόμη και αμερικανούς γερουσιαστές. Η ΕΕ έβγαλε ως συνήθως τον σκασμό. Το Ισραήλ επίσης, η Αίγυπτος το ίδιο. Χλιαρή δήλωση υποστηρικτική μόνο από τον Μακρόν, παρότι δεν παίρνουμε τελικά τις γαλλικές φρεγάτες. Και βέβαια οι αμερικανοί πράκτορες και οι γερμανοί εισπράκτορες των ΜΜΕ βρήκαν πάλι ευκαιρία να τα βάλουν με την Ρωσία! Μέλος του ΝΑΤΟ είμαστε εμείς, του βασικού εχθρού της Ρωσίας δηλαδή, και τα πουλητάρια των ΜΜΕ (δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί και αναλυταράδες) κατηγορούν την Ρωσία ότι δεν μας υποστηρίζει!
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, στον δημόσιο λόγο που κυριαρχείται από τα ανθελληνικά ΜΜΕ ο όρος σύμμαχος έχει προσλάβει μία ιδιότυπη σημασία, όταν χρησιμοποιείται για την Ελλάδα. Σύμμαχος της Ελλάδος, όπως τον εννοούν οι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ, οι καθηγητάδες με μόνιμο στασίδι στην τηλεόραση και οι αναλυταράδες (ντίλερς συχνά οι δύο τελευταίοι εταιρειών που πωλούν οπλικά συστήματα) είναι μία χώρα ισχυρότερη ΠΑΝΤΑ από την Ελλάδα, η οποία θα καθαρίσει για αυτήν ή έστω θα την σώσει την κρίσιμη στιγμή με την παρέμβασή της. Δηλαδή, αυτό που ψάχνουν οι αμερικανόδουλοι και γερμανόδουλοι πράκτορες που μας κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες είναι στην πραγματικότητα προστάτιδα δύναμη και όχι σύμμαχος. Σαν, δηλαδή, να μην έχουμε γίνει ακόμη επίσημα ανεξάρτητο κράτος. Βέβαια, η διολίσθηση στη σημασία της λέξης σύμμαχος σε προστάτης στο στόμα των ανωτέρω υπαλλήλων των εχθρών της Ελλάδος, μόνο τυχαία δεν είναι. Προκύπτει από την δική τους εθελοδουλεία. Έχουν ανάγκη τον νταβατζή πάντοτε για να κάνουν οτιδήποτε στη ζωή τους και ως εκ τούτου έτσι βλέπουν και την πατρίδα. Και όταν λέω νταβατζή, δεν εννοώ μόνο κυριολεκτικά αλλά συμπεριλαμβάνω και κάθε ισχυρό πάτρωνα ή οργάνωση η οποία τους προωθεί και καθαρίζει για αυτούς.
Σύμμαχος, όμως, είναι κάτι ριζικά διαφορετικό. Πρώτα πρώτα οι σύμμαχοι πρέπει να έχουν κοινά χαρακτηριστικά, κοινά συμφέροντα και κοινούς εχθρούς. Στην συνέχεια, οι σύμμαχοι πρέπει να έχουν αμοιβαιότητα μεταξύ τους για αυτό και οι πραγματικοί σύμμαχοι είναι περίπου ισοδύναμοι. Τέλος, για να αναπτύξει πραγματικές συμμαχίες ένα κράτος πρέπει να έχει ηγεσία πατριωτική και ανεξάρτητη από κάθε μορφής επικυρίαρχους, ακόμη και αν αυτοί εμφανίζονται με τον τίτλο του συμμάχου.
Επειδή, λοιπόν, δεν ψάχνουμε συμμάχους αλλά προστάτες, δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ή για να είμαι ακριβέστερος έχουμε προστάτες-επικυρίαρχους, οι οποίοι μας έχουν τόσο δεδομένους και ελεγχόμενους, ώστε δεν μας εξασφαλίζουν ούτε μία τυπική προστασία από τους Τούρκους, μάλλον δε μας παζαρεύουν με τους Τούρκους για να μας παραδώσουν σε αυτούς. Η αμερικανική προπαγάνδα για μία Ελλάδα που ανήκει στην Δύση δεν εγγυάται πλέον μόνο την μόνιμη καχεξία και υπανάπτυξη της Ελλάδας, αλλά πλέον προβάλει ως ο πλέον σίγουρος και μάλλον σύντομος δρόμος επιστροφής στην Τουρκοκρατία, του 21ου αιώνα όμως. Εν κατακλείδι, συμμάχους θα αποκτήσουμε, ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΤΩΝ ΤΩΡΙΝΩΝ ΜΑΣ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΩΝ.
