Όσιος αββάς Tιθόης της Θηβαΐδος Αιγύπτου, μαθητής του Αγίου Παχωμίου του Μεγάλου (4ος αιών)
Όσιος αββάς Ιβιστίων ασκητής και ομολογητής της Αιγύπτου
Οσία Μαρία του Ντιβέεβο (Fedina), η δια Χριστόν σαλή (†1931)
Εορτάζουν στις 26 Αυγούστου
Στίχος
Oυκ είχεν, οίμαι, σάρκα Tιθόης όλως,
Kαν είχε, τήξας ουκ εά βρώσιν τάφω.
(Δεν είχε, νομίζω, ο Τιθόης καθόλου σάρκα
και αν ακόμη είχε, την έλιωσε ώστε δεν έμεινε τίποτα για να φαγωθεί στον τάφο)
Κάποτε καθόταν ο αββάς Τιθόης και κοντά του ήταν ένας αδελφός, και μη γνωρίζοντας ότι κάποιος βρίσκονταν κοντά του, στέναξε, ήταν σε έκσταση· Όταν το κατάλαβε, έβαλε μετάνοια λέγοντας: «Συγχώρεσέ με, αββά, δεν έγινα ακόμα μοναχός, γιατί στέναξα μπροστά σου».
Είπε ακόμη: «Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».
Λένε για τον Αββά Τιθόη πως πολλές φορές ερχόταν σε έκστασι και αρπαζόταν ο νούς του στα ουράνια, όταν ύψωνε τα χέρια του στην προσευχή, αν δεν πρόφταινε να τα κατεβάζη εγκαίρως.
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη: «Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;» Κι ο Γέροντας του λέει: «Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοικτές η γλώσσα και η κοιλιά μας;»
Είπε ο ίδιος: «Το φίδι με όσα ψιθύρισε έβγαλε την Εύα από τον Παράδεισο (Γεν.3, 1-5). Μ’αυτό λοιπόν μοιάζει κι εκείνος που φλυαρεί κατά του πλησίον. Γιατί και την ψυχή αυτού που ακούει την οδηγεί στην καταστροφή και τη δική του τη διακινδυνεύει.»
Είπε πάλι: «Εκείνος που δεν κυριαρχεί στη γλώσσα του σε ώρα οργής, αυτός ούτε στα πάθη του θα κυριαρχήσει ποτέ».
Αληθινή ξενιτεία είναι να γνωρίζη να συγκρατή ο άνθρωπος τη γλώσσα του όπου κι αν βρίσκεται, έλεγε ο Αββάς Τιθόης.
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη: “Ποιός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση;”. Απαντά ο γέροντας “Ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση είναι αυτός: “εγκράτεια , προσευχή και να θεωρείς τον εαυτό σου έσχατο σ’ όλη τη δημιουργία”.
Τα ρήματα του οσίου είναι από το Γεροντικό και τον Ευεργετινό
***
Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στον Συναξαριστή του:
Περί του Aββά Tιθόη τούτου γράφεται στον Παράδεισον των Πατέρων, ότι ήταν φίλος άκρος της ησυχίας.
Όθεν εκ της άκρας ησυχίας εις τόσην τελειότητα έφθασεν ο αοίδιμος, ώστε οπού γράφεται εν τω αυτώ Παραδείσω των Πατέρων, ότι όταν επροσηύχετο, εάν δεν επρόφθανε να κατεβάση τας χείρας του, αρπάζετο ο νους του εις θείας αρπαγάς. Όθεν όταν ετύχαινε να προσεύχεται μαζί με άλλους αδελφούς, εσπούδαζε να κατεβάζη ογλίγωρα τας χείρας του, ίνα μη αρπαχθή ο νους του και αργοπορήση εις την προσευχήν, και ούτω γνωρισθή εις τους άλλους η αρετή του.
Κι ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει στον 29 λόγο του, Περι απαθείας :
Αυτή λοιπόν η απάθεια, «η τελεία των τελείων ατέλεστος τελειότης», καθώς μου εξήγησε κάποιος πού την είχε δοκιμάσει, τόσο πολύ αγιάζει τον νου και τον αρπάζει από τα υλικά, ώστε το περισσότερο μέρος της επιγείου ζωής του, μετά την άφιξι βεβαίως στο ουράνιο λιμάνι της ησυχίας, το ζή κανείς σαν να ευρίσκεται στον ουρανό, και ανυψώνεται εκστατικός σε ουράνιες θεωρίες∙ πράγμα για το οποίο ομιλεί κάπου επιτυχώς και ο Ψαλμωδός πού το είχε γευθή: «Ότι του Θεού οι κραταιοί, της γης σφόδρα επήρθησαν» (Ψαλμ. μς΄ 10). Ως τέτοιον γνωρίζομεν και τον Αιγύπτιον εκείνον (ασκητή), ο οποίος δεν άφηνε επί πολύ τα χέρια του απλωμένα στην προσευχή όταν προσευχόταν μαζί με άλλους*.
*Εννοεί τον αββά Τιθόη, για τον οποίον το «Γεροντικόν» γράφει: «Ει μη ταχέως κατέφερε τας χείρας αυτού, ότε ίστατο εις προσευχήν, ηρπάζετο ο νους αυτού άνω» – Η αρπαγή του νοός στην προσευχή υποδηλοί ύψιστο σημείο πνευματικής προόδου – («Γεροντικόν» εκδ. Π. Πάσχου, σελ. 122).
Ήλθε κάποτε αδελφός προς τον αββά Ποιμένα και του λέει. Τι να κάνω πάτερ που θλίβομαι από τον λογισμό της πορνείας; Πήγα στον αββά Ιβιστίωνα και μου λέει δεν πρέπει να την αφήσεις να χρονίσει πάνω σου.
Του λέει ο αββάς Ποιμήν. Ο αββάς Ιβιστίωνα έχει πράξεις που τον ανεβάζουν πάνω με τους αγγέλους και του ξεφεύγει ότι εγώ και συ είμαστε μέσα στην πορνεία. Εάν κρατήσει ο μοναχός την κοιλιά και την γλώσσα, έχε θάρρος, δεν αποθνήσκει.
Απολυτίκιον Oσίου Tιθόη, Ήχος πλ. δ’
Εν σοι Πάτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβών γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Τιθόη το πνεύμα σου.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/25/31314/
Όσιος αββάς Ιβιστίων ασκητής και ομολογητής της Αιγύπτου
Οσία Μαρία του Ντιβέεβο (Fedina), η δια Χριστόν σαλή (†1931)
Εορτάζουν στις 26 Αυγούστου
Στίχος
Oυκ είχεν, οίμαι, σάρκα Tιθόης όλως,
Kαν είχε, τήξας ουκ εά βρώσιν τάφω.
(Δεν είχε, νομίζω, ο Τιθόης καθόλου σάρκα
και αν ακόμη είχε, την έλιωσε ώστε δεν έμεινε τίποτα για να φαγωθεί στον τάφο)
Κάποτε καθόταν ο αββάς Τιθόης και κοντά του ήταν ένας αδελφός, και μη γνωρίζοντας ότι κάποιος βρίσκονταν κοντά του, στέναξε, ήταν σε έκσταση· Όταν το κατάλαβε, έβαλε μετάνοια λέγοντας: «Συγχώρεσέ με, αββά, δεν έγινα ακόμα μοναχός, γιατί στέναξα μπροστά σου».
Είπε ακόμη: «Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».
Λένε για τον Αββά Τιθόη πως πολλές φορές ερχόταν σε έκστασι και αρπαζόταν ο νούς του στα ουράνια, όταν ύψωνε τα χέρια του στην προσευχή, αν δεν πρόφταινε να τα κατεβάζη εγκαίρως.
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη: «Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;» Κι ο Γέροντας του λέει: «Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοικτές η γλώσσα και η κοιλιά μας;»
Είπε ο ίδιος: «Το φίδι με όσα ψιθύρισε έβγαλε την Εύα από τον Παράδεισο (Γεν.3, 1-5). Μ’αυτό λοιπόν μοιάζει κι εκείνος που φλυαρεί κατά του πλησίον. Γιατί και την ψυχή αυτού που ακούει την οδηγεί στην καταστροφή και τη δική του τη διακινδυνεύει.»
Είπε πάλι: «Εκείνος που δεν κυριαρχεί στη γλώσσα του σε ώρα οργής, αυτός ούτε στα πάθη του θα κυριαρχήσει ποτέ».
Αληθινή ξενιτεία είναι να γνωρίζη να συγκρατή ο άνθρωπος τη γλώσσα του όπου κι αν βρίσκεται, έλεγε ο Αββάς Τιθόης.
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη: “Ποιός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση;”. Απαντά ο γέροντας “Ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση είναι αυτός: “εγκράτεια , προσευχή και να θεωρείς τον εαυτό σου έσχατο σ’ όλη τη δημιουργία”.
Τα ρήματα του οσίου είναι από το Γεροντικό και τον Ευεργετινό
***
Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στον Συναξαριστή του:Περί του Aββά Tιθόη τούτου γράφεται στον Παράδεισον των Πατέρων, ότι ήταν φίλος άκρος της ησυχίας.
Όθεν εκ της άκρας ησυχίας εις τόσην τελειότητα έφθασεν ο αοίδιμος, ώστε οπού γράφεται εν τω αυτώ Παραδείσω των Πατέρων, ότι όταν επροσηύχετο, εάν δεν επρόφθανε να κατεβάση τας χείρας του, αρπάζετο ο νους του εις θείας αρπαγάς. Όθεν όταν ετύχαινε να προσεύχεται μαζί με άλλους αδελφούς, εσπούδαζε να κατεβάζη ογλίγωρα τας χείρας του, ίνα μη αρπαχθή ο νους του και αργοπορήση εις την προσευχήν, και ούτω γνωρισθή εις τους άλλους η αρετή του.
Κι ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει στον 29 λόγο του, Περι απαθείας :
Αυτή λοιπόν η απάθεια, «η τελεία των τελείων ατέλεστος τελειότης», καθώς μου εξήγησε κάποιος πού την είχε δοκιμάσει, τόσο πολύ αγιάζει τον νου και τον αρπάζει από τα υλικά, ώστε το περισσότερο μέρος της επιγείου ζωής του, μετά την άφιξι βεβαίως στο ουράνιο λιμάνι της ησυχίας, το ζή κανείς σαν να ευρίσκεται στον ουρανό, και ανυψώνεται εκστατικός σε ουράνιες θεωρίες∙ πράγμα για το οποίο ομιλεί κάπου επιτυχώς και ο Ψαλμωδός πού το είχε γευθή: «Ότι του Θεού οι κραταιοί, της γης σφόδρα επήρθησαν» (Ψαλμ. μς΄ 10). Ως τέτοιον γνωρίζομεν και τον Αιγύπτιον εκείνον (ασκητή), ο οποίος δεν άφηνε επί πολύ τα χέρια του απλωμένα στην προσευχή όταν προσευχόταν μαζί με άλλους*.
*Εννοεί τον αββά Τιθόη, για τον οποίον το «Γεροντικόν» γράφει: «Ει μη ταχέως κατέφερε τας χείρας αυτού, ότε ίστατο εις προσευχήν, ηρπάζετο ο νους αυτού άνω» – Η αρπαγή του νοός στην προσευχή υποδηλοί ύψιστο σημείο πνευματικής προόδου – («Γεροντικόν» εκδ. Π. Πάσχου, σελ. 122).
Ήλθε κάποτε αδελφός προς τον αββά Ποιμένα και του λέει. Τι να κάνω πάτερ που θλίβομαι από τον λογισμό της πορνείας; Πήγα στον αββά Ιβιστίωνα και μου λέει δεν πρέπει να την αφήσεις να χρονίσει πάνω σου.
Του λέει ο αββάς Ποιμήν. Ο αββάς Ιβιστίωνα έχει πράξεις που τον ανεβάζουν πάνω με τους αγγέλους και του ξεφεύγει ότι εγώ και συ είμαστε μέσα στην πορνεία. Εάν κρατήσει ο μοναχός την κοιλιά και την γλώσσα, έχε θάρρος, δεν αποθνήσκει.
Απολυτίκιον Oσίου Tιθόη, Ήχος πλ. δ’
Εν σοι Πάτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβών γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Τιθόη το πνεύμα σου.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/25/31314/
