ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
& (ἀπόσπασμα ἀπό τόν Λόγο γιά τόν ἄνθρωπο)
Κανένα κακό καί κανένα ἐλάττωμα δέν εἶχαν θέση στόν ἄνθρωπο. Μολονότι πεπερασμένος, ἦταν τέλειος· μολονότι πεπερασμένος, εἶχε τήν πληρότητα τῆς ὁμοιότητας μέ τόν Θεό, πληρότητα ἀπαραίτητη γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ προορισμοῦ του. Καί ποιός ἦταν ὁ προορισμός του; Νά γίνει ναός τοῦ ἄπειρου, ἀίδιου καί ὑπερτέλειου Θεοῦ. Νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νά εἶναι ὁ νοῦς τοῦ Θεοῦ, λόγος του νά εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τό πνεῦμα του νά εἶναι ἑνωμένο μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, οἱ ἰδιότητες τοῦ χαρακτήρα του νά εἶναι θεοειδεῖς. Ἡ κατοίκηση τοῦ Θεοῦ μέσα στόν ἄνθρωπο συνιστᾶ, μ᾿ ἄλλα λόγια, συνένωση τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος–πλάσμα γίνεται μέτοχος τῆς θείας φύσεως. Ὅποιος φτάνει σ᾿ αὐτή τήν κατάσταση, ὀνομάζεται ―καί γίνεται πραγματικά― θεός κατά χάρη! Σέ τέτοια κατάσταση κληθήκαμε ὅλοι μας ἀπό τόν Πλάστη κατά τήν πλάση τῶν προπατόρων μας.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Λόγος γιά τά πνεύματα, τόν παράδεισο καί τόν ἅδη…7
Α΄. Γιά τά πνεύματα…8
Β΄. Γιά τόν παράδεισο…196
Γ΄. Γιά τόν ἅδη…197
Λόγος πού ἐκφωνήθηκε στήν Ἱερά Σύνοδο ἀπό τόν ἅγιο Ἰγνάτιο κατά τήν ἀνάδειξή του σέ ἐπίσκοπο Καυκάσου καί Μαύρης Θάλασσας…208
Γράμμα σ᾿ ἕναν πνευματικό ἄνθρωπο γιά τά πνεύματα καί τήν ἀνθρώπινη ψυχή…212
Λόγος γιά τόν ἄνθρωπο…214
Εἰσαγωγή…214
Ὁρισμός τοῦ ἀνθρώπου…219
Ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου…231
Ἡ πλάση τοῦ ἀνθρώπου…237
Σῶμα καί ψυχή…240
Οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς…250
Εἰκόνα καί ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ…258
Ὁ παράδεισος…260
Ἡ εἴσοδος στόν παράδεισο καί ἡ τελειότητα τῶν πρωτοπλάστων…273
Ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων…275
Ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς…284
Ἡ ὑποταγή τοῦ ἀνθρώπου στόν διάβολο…287
Ἡ ἐπίγεια ζωή…290
Ὁ κόσμος…292
Ἡ εἰδωλολατρία…297
Ὁ θάνατος καί ὁ ἅδης…301
Ἡ πρόοδος τοῦ κακοῦ στή γῆ…304
