Δεν θέλω να σε συναντήσω όταν μεγαλώσεις.
Πώς να σου εξηγήσω, εσένα, ένα μικρό παιδί, ότι απέτυχα να είμαι εκεί για να σε προστατεύσω;
Πώς να το εξηγήσω στον εαυτό μου;
Πώς να σου εξηγήσω ότι θα έπρεπε να παίζεις ξένοιαστο κι ελεύθερο με άλλα παιδιά, ότι θα έπρεπε να είσαι καλυμμένο με ασφάλεια, όχι με αίμα; Πώς, όταν το μόνο που έχεις νιώσει στην μικρή σου ζωή μέχρι τώρα είναι πόνος;
Πώς να καταλάβεις τη διαφορά, όταν ποτέ δεν την γνώρισες;
Πώς να σου εξηγήσω ότι δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για να σταματήσω τις κυβερνήσεις μου από το να υποστηρίζουν αυτούς που σε σκοτώνουν;
Πώς να σου εξηγήσω ότι μας πρόδωσαν, και τους δυο μας; Εσένα επειδή σου στέρησαν την παιδική σου ηλικία, και εμένα επειδή με έπεισαν ότι πρέπει να την στερηθείς για το καλό του πολιτισμού μας.
Για το καλό της δημοκρατίας μας.
Πώς να μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις ότι η ζωή σου δεν άξιζε τίποτα μπροστά στα λεφτά τους;
Αλήθεια, πόσα κιλά είσαι κοριτσάκι; 15 κιλά; 15 λίτρα πετρέλαιο. Αυτό είσαι γι’ αυτούς. Έτσι σε βλέπουν. Αυτή είναι η αξία της ύπαρξής σου.
Πώς να σου εξηγήσω ότι τώρα θα έπρεπε να χαμογελάς και όχι να σφαδάζεις από τα θραύσματα κάποιας οβίδας που έχει πάνω της το λογότυπο της κόκα-κόλα; Εγώ; Εγώ είμαι μεγάλος. Δεν μπορώ να χαμογελάσω πια με αυτά που έχω δει. Εσύ όμως; Γιατί;
Πώς να σου εξηγήσω ότι οι ίδιοι που σε βομβαρδίζουν, είναι οι ίδιοι που θα ανοίξουν μετά τις “ανθρωπιστικές” τους αγκάλες; Θα σου πουν να έρθεις εδώ, θα μας βάλουν να μισήσουμε ο ένας τον άλλον, και μετά θα φέρουν καταπιεστικούς νόμους, στερώντας έτσι την πατρίδα κι απ’ τους δυο μας. “Παγκοσμιοποίηση”, έτσι το λένε.
Πώς να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω ότι δε βρήκα τρόπο να τους σταματήσω;
Πώς να παραδεχθώ μπροστά σου, ότι δεν έκανα ότι μπορούσα για να μην υποφέρεις κι άλλο; Πώς;
Γι’ αυτό, δεν θέλω να σε συναντήσω όταν μεγαλώσεις.
Γιατί αυτό το βάρος, δεν μπορώ να το αντέξω.
Για τα παιδιά της Συρίας, της Παλαιστίνης, του Ιράκ
http://offtherecord.net.gr/?p=8792
