...στον ουράνιο χώρο της Χάρης, οποιαδήποτε επιχειρήματα του
τύπου "δεν ήξερα", "ήταν μακριά", "μα τι μπορούσα να κάνω" δεν θα έχουν
θέση.
του Ισαάκ
Η συμμετοχή, και προπαντός η επιμονή μας
στη συμμετοχή, στην εωσφορική ευρωπαϊκή ένωση και το εωσφορικό και
ανθωποκτόνο ΝΑΤΟ και ΣΙα, δεν έχει μόνον πολιτική ή οικονομική διάσταση.
Η
επιμονή μας να "σώσουμε" - με οικονομικούς όρους - τα δικά μας
"τομάρια", θυσιάζοντας τις επόμενες γενιές ελληνοπαίδων αλλά και το ίδιο
το έθνος μας, καθιστά άκυρο, και κυρίως υποκριτικό τον οποιοδήποτε
πνευματικό αγώνα διεξάγουμε. Πολύ περισσότερο, επειδή αυτός δεν
παρουσιάζει έναν χωρίς σύνορα ομολογιακό χαρακτήρα.
Επί πλέον,
ακυρώνει τη μυστηριακή μας ζωή και την υποβιβάζει σε αγώνα δρόμου για
την άνοδο μας προς έναν θεό, που νομίζουμε ότι θα ανεχθεί την υποκρισία
μας.
Η θέση μας ως ορθόδοξοι χριστιανοί - φυσικά μιλώ γι αυτούς
που κάνουν κάποιο πνευματικό αγώνα ή τουλάχιστον νομίζουμε πως κάνουμε -
στο σημερινό κόσμο της υλικής αλλά και "επαρκώς ερμηνευόμενης"
θεολογικής γνώσης, χαρακτηρίζεται από την επιμονή μας να διαβούμε ΜΟΝΟΙ
τον Ρουβίκωνα, λες και ο Κύριος μας, μας περιμένει απέναντι μόνους!
Χωρίς τις παρέες μας, χωρίς τους φίλους μας, χωρίς τους εχθρούς μας.
Η
σύγχρονη, αλλά προσωρινή, σαρωτική επέλαση της αμαρτίας η οποία
αποκεικονίζεται διαπλανητικά σε πραγματικό χρόνο σε όλους μας, απαιτεί
ταυτόχρονα με τη μυστηριακή ζωή και ανάλογη "διαπλανητική ομολογία". Η
αμαρτία, οπουδήποτε κι αν διαπράτεται, απαιτεί την ομολογιακή στάση μας,
από τη στιγμή που φτάνει μπροστά μας έστω και μέσω μιας οθόνης. Αλλιώς
μας καθιστικά συνεργούς, έστω και μικροκοσμικά. Όπως η ενέργεια της
Χάρης δεν υπόκειται σε συμπαντικούς περιοσμούς, έτσι και η ενέργεια της
εν Χριστώ ομολογίας δεν πρέπει να περιορίζεται σε σύνορα.
Είναι πολύ
πιθανό ότι στον ουράνιο χώρο της Χάρης, οποιαδήποτε επιχειρήματα του
τύπου "δεν ήξερα", "ήταν μακριά", "μα τι μπορούσα να κάνω" δεν θα έχουν
θέση. Κι αν αισθανόμαστε άβολα μόνο που το σκεφτόμαστε, τότε σημαίνει
πως μάλλον δεν είμαστε για εκεί...
Εάν οι ορθόδοξοι έλληνες,
είμαστε - κατ' ομολογία Χριστού πάντοτε - οι προοριζόμενοι να
συμβάλλουμε καθοριστικά στη δόξα του Δεσπότη Χριστού, τότε μάλλον θα
πρέπει να είμαστε το επίκεντρο του πλανήτη, κατ' επέκταση,
συμπερασματικά, και το επίκεντρο αυτού του φθαρτού σύμπαντος κόσμου. Εάν
ο Κύριος περιμένει μετάνοια από του άλλους λαούς, τότε από εμάς
περιμένει ομολογία και αγιότητα.
Η συμμετοχή μας στις
εωσφορικές συμμαχίες της ευρωπαϊκής ένωσης, του ΝΑΤΟ και σε κάθε είδους
συμφωνίες που αναδύουν τον εθνικό συμφεροντολογισμό εις βάρος άλλων
αθώων, κατ΄εικόνα και καθ΄ ομοίωση πλασμάτων, καθιστά την φύση μας
πτωτική και το ελάχιστο ...απογοητευτική στα "μάτια¨ του Δημιουργού μας.
Εάν πάλι μας κυρεύει ο φόβος για το τι θα απογίνουμε στα
υπόλοιπα αβέβαια γήϊνα χρόνια μας, χωρίς "πατρόνες και προστάτες" τότε
"παίξαμε και χάσαμε" αφού ξεχάσαμε ότι όταν συνταχθήμακε με το Χριστό
περάσαμε ήδη από τη μεριά του νικητή.
