Το θυμάμαι σαν να συνέβηκε μόλις χτες, όταν έβγαλε ένα κομποσχοινάκι από την τσέπη του, μου σταύρωσε το μέτωπο, μου έφερε μπρος από το πρόσωπο μου την εικονίτσα της μεταμορφώσεως του Κυρίου μας και μου ευχήθηκε:
« Δεσποινάκι μου, να είσαι δυνατή κορίτσι μου και να προσεύχεσαι! Καλόν παράδεισο να έχεις!»
Φιλησα το χέρι του μα ώσπου να φτάσει ως την έξοδο του σπιτιού μας, τα μάτια μου βούρκωσαν.
«Καλόν παράδεισο» κάτι περισσότερο ήξερε ο κύριος Πολύκαρπος! Νεοκόρος στο εκκλησάκι μας, μας έλεγε πολλές ιστορίες για τον Χριστό μας κάθε φορά στην αυλή της εκκλησίας μετά τη Θεία Λειτουργία!
Με τρεμάμενη φωνή μόλις που τον πρόλαβα πριν φύγει και τον φώναξα:
«Κύριε Πολύκαρπε...»
Ίσως να του πήρε τόσο χρόνο να γυρίσει το σώμα του ξανά προς εμένα όσο πήρε σε εμένα να επεξεργαστώ στο παιδικό μυαλό μου την ευχή του: «Καλόν παράδεισο»
Γύρισε και με είδε δακρυσμένη! Με βήματα ίδια όπως θα ´κανα και γω αργά κουτσαίνοντας με πλησίασε πάλι. Κάθισε πάλι δίπλα μου και μου πήρε το χέρι.
«Τι είναι κοριτσάκι μου; Γιατί δακρύζουν τα ματάκια σου;»
«Γνωρίζετε κάτι περισσότερο; Από τώρα θα φύγω; Αυτό ήταν; Από στραμπούληγμα στον αστράγαλο φεύγω; Γί´ αυτό μου ευχηθήκατε
« Καλόν Παράδεισο;»
Πήρε και τα δυο μου χέρια μέσα στα τρεμάμενα δικά του και με κοίταξε κατάματα!
« Ώσπου να φτάσεις στον Παράδεισο θα στραμπουλήξεις τον αστράγαλό σου πολλές φορές κόρη μου, σε πετραδάκια, σε πέτρες στην ανηφόρα της ζωής, θα γρατσουνούν τα γόνατά σου αλλά εσύ μ αυτά σου τα χεράκια να κανείς πρώτα το σταυρό σου, να δοξάζεις τον Θεό, να πλένεις τα γόνατα σου με νερό της βρύσης και να ανηφορίζεις πάλι.»
Κι ύστερα πήρε την εικόνα του Χρυσοσώτηρος, και είπε:
«Τω καιρώ εκείνο παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και αναφέρει αυτούς εις όρος υψηλόν κάτ´ιδιαν. Και εμεταμορφώθη έμπροσθεν αυτών και έλαμψεν το πρόσωπό του ως ο ήλιος! Τα δε ιμάτια αυτού εγένοντο λευκά ως το φως. Ήλθαν μαζί ο Μωησύς και ο Ηλίας. Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίαζαν αυτούς και ιδού εκ της νεφέλης λέγουσα:
« ούτος έστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ηυδόκησα, αυτού ακούεται»
Χαμογέλασα και φίλησα το γέρικο χέρι του κυρίου Πολυκάρπου ανακουφισμένη από μια ακόμα θαυματουργική παρουσία του Χριστού μας! Πήρα την εικόνα μες τα χέρια μου κι όπως την κράτησα τότε θησαυρό την κρατάω ακόμα διδακτικά και προστατευτικά στο εικονοστάσι μου.
Ακούμπησα πίσω στα μαξιλάρια μου κι άρχισα τις ερωτήσεις για τις δύσκολες λέξεις που δεν είχα καταλάβει.
«Αυτό το κατάλαβα ότι τα ρούχα του Χριστού μας έγιναν λευκά και ότι ακούστηκε ο Πατέρας Θεός και είπε: αυτός είναι ο Υιός μου ο αληθινός και αυτόν να ακούτε, αλλά τί σημαίνουν όλα τα αλλά;»
Όταν μετά από χρόνια ήλθε η στιγμή, να σταθώ ως δάσκαλα απέναντι από τα παιδιά στην τάξη και να τους εξηγήσω την ανάλυση της εικόνας του Σωτήρος Χριστού, άρχισα να λέω πάλι αυτή μου την εμπειρία με το σταμπούληγμά μου στον αστράγαλο! Την ευχή « Καλό Παράδεισο» που αν και ακούγοντας την με τρόμαξε τότε πιτσιρίκα εμένα πως έφευγα, κατανόησα πως αφορούσε όλο το ταξίδι μου σε όλη τη γη και όχι μόνο το ταξίδι μου από τη γη ως τον ουρανό!
Πόσο ευλογημένα διδακτική η εικόνα του Σωτήρος! Σωτήρος του Σωτήρα της ψυχής μας!
Το όρος Θαβώρ με τις τρεις κορφές του! Στην υψηλότερη κορυφή στέκεται ο Κύριος, μέσα σε φωτεινή Δόξα με φωτοειδή κύκλο μέσα στον οποίο υπάρχει ένα τετράγωνο τα δυο αλλά πρόσωπα της Αγίας Τριάδος:
1. Ο πατέρας ο οποίος ακούγεται να ονομάζει τον Κύριο Υιό Του αγαπητό,
2. Ο Θεάνθρωπος Κύριος ο οποίος μεταμορφώνεται! Τα ιμάτια του είναι κατάλευκα! Με το δεξί του χέρι μας
ευλογεί ενώ στο αριστερό του χέρι κρατάει το ειλητάριο. Εμφανίζεται με ταπεινότητα ακόμα και αν λαμπρύνεται από το Φως της Θεϊκής εξουσίας Του.
3. Το Άγιο Πνεύμα το οποίο λάμπει γύρω από τον Κύριο σαν νεφέλη φωτεινή!
Οι ακτίνες της Αγίας Τριάδος εκτείνονται σε κάθε έναν από τους τρεις μαθητές φωτίζοντας και ενισχύοντας τους την βαθιά τους πίστη!
Δεξιά από τον Χριστό, εικονίζεται ο προφήτης Ηλίας να συνομιλεί με τον Χριστό, ενώ στα αριστερά του εικονίζεται ο προφήτης Μωυσής να κρατά την πλάκα με τους Νόμους, κλίνοντας τα σώματα τους με σεβασμό και οι δυο προς τον Κύριο.
Κάτω από αυτούς κατάκοιτοι στους βράχους και αιφνιδιασμένοι από το υπέρλαμπρον Φως βρίσκονται οι τρεις μαθητές του Χριστού. Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Στα προσώπα τους είναι αποτυπωμένη η έκσταση και ο θαυμασμός!
Όπως κάθε βυζαντινή εικόνα έτσι και η εικόνα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, σκοπό έχει να διαβαστεί από εμάς τους πιστούς.
Διαβάζουμε ένα από τα θαύματα του Κυρίου μας όπου φανέρωσε την Αγία Τριάδα και την κρυμμένη Θεότητά του! Επέλεξε να την φανερώσει σε τρεις από τους μαθητές Του οι οποίοι ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους στην πίστη, στην αφοσίωση και στην αγάπη τους προς τον Κύριο!
Οι τρεις αυτοί μαθητές είμαστε εμείς οι υπόλοιποι πιστοί , ο Πέτρος αν και αρνήθηκε το Δάσκαλό του τρεις φορές εντούτοις επανέρχεται στον Σωτήρα του Χριστό! Όπως εμείς στην ρουτίνα της καθημερινότητάς μας, περνάμε αδιάφορα δίπλα από τον Χριστό ή τον αρνούμαστε από το φόβο μην πεινάσουμε , μα Τον προσκυνούμε πάλι στην επίγνωση ότι είναι ο Σωτήρας μας! Ο Ιωάννης ο οποίος τον αγάπησε ως αδελφό του, και ο Ιάκωβος.
Οι δυο προφήτες, προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης, συνομίλησαν με τον Χριστό για όσα πρόκειται να Του συμβούν! Ο Μωυσής αντιπροσωπεύει τους νεκρούς, ενώ ο Ηλίας ο οποίος αναλήφθηκε στον ουρανό πάνω σε πύρινο άρμα αντιπροσωπεύει τους
ζωντανούς.
« Ίνα μάθωσιν, ότι και θανάτου και ζωής εξουσίαν έχει και των άνω και κάτω κρατεί»
Οι δυο προφήτες επιπλέον συμβολίζουν την ενότητα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.
Ο σκοπός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Χριστού πολύ σημαντικός! Έπρεπε να φανερώσει την θεότητά Του στους μαθητές Του, ώστε να μην κλονιστεί η πίστη τους όταν θα τον έβλεπαν να υπομένει τα Αγία Πάθη Του, ώστε να βροντοφωνάξουν μετά με ενισχυμένη την πίστη τους σε όλο τον κόσμο την Θεότητά του.
Ας φωτιστεί η πίστη μας!
Ας έχουμε λοιπόν καλό παράδεισο, καλόν αγώνα ώσπου να διανύσουμε το ταξίδι μας προς την αιωνιότητα! Να αναρρώνει κάθε στραμπούληγμα στους αστραγάλους μας και εμείς να κάνουμε το Σταύρο μας τρεις φορές και τρεις φορές να δοξάζουμε τον Κύριο:
«Δόξα Σοι ο Θεός!
«Δόξα Σοι ο Θεός!
«Δόξα Σοι ο Θεός!»
να σηκωνόμαστε πάλι όρθιοι και να προχωράμε ώσπου να φτάσουμε στην αιώνια ζωή του παραδείσου!
Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη
