Με τα παιδιά να παίζουν στα χωράφια και στις αλάνες, με μια μπάλα όλη κι όλη, τα μήλα και το κορόιδο κι έπειτα τους κλέφτες κι αστυνόμους, κρυφτό, κυνηγητό και αποκαμωμένα από το παιχνίδι τα βράδια του καλοκαιριού να μαζεύονται και να λένε ιστορίες και τραγούδια....
Με τα σπίτια ορθάνοιχτα να μοσχομυρίζουν ζυμωτό ψωμί, κουλουράκια κανέλας, το μπριάμ της μάνας και τα ασπρόρουχα απλωμένα στα σύρματα, να ευωδιάζουν από το λουλάκι. Άναβαν το καζάνι κι έβραζαν νερό κι έπειτα έπλεναν στη σκάφη, με βούρτσα και πράσινο σαπούνι. Μετά νερόπλεναν στα πηγάδια, με "κρύο κρούσταλλο νερό , τα ηλιοφρυμένα χείλια θα ογράνει" και τα ρούχα μπορεί να ήταν φτωχικά, μα ήταν καθαρά. Λες και καμάρωναν από υπερηφάνεια έπειτα στον ήλιο!
Κι εμείς τα παιδιά τρέχαμε ανάμεσά τους και κρυβόμασταν και τυλιγόμασταν και μετά μας κυνηγούσε η γιαγιά φωνάζοντας ότι θα μας κοπανήσει με το γουδοχέρι! Ποτέ δεν το΄κανε!
Μεγάλωσα σε γειτονιές με τις γειτόνισσες να κάθονται μετά τις δουλειές στις αυλές, πίνοντας το καφεδάκι τους, σε μικρούτσικα λευκά φλιτζανάκια, ανταλλάσσοντας συνταγές, ξεσηκώνοντας σταυροβελονιές και τοις μετρητοίς κεντήματα. πλέξιμο με το βελονάκι....
Στις αρχές του καλοκαιριού οι νοικοκυρές έφτιαχναν τις χυλοπίτες του χειμώνα κι όλες οι γειτόνισσες πήγαιναν άλλη με τον πλάστη της, άλλη με το μαχαίρι της (μόνο το δικό της εμπιστευόταν η κάθε μια) από σπίτι σε σπίτι να βοηθήσουν και να "αυγατίσει" η δουλειά!
Έτρωγαν κι έπιναν τα μεσημέρια στο διάλειμμά τους το κρασάκι τους κι εμείς τα παιδιά κρυφογελούσαμε, γιατί πιάναμε τις θέσεις τους και κάναμε πώς κόβαμε κι εμείς! Πόσα δάχτυλα είχα πετσοκόψει! Στο τέλος της ημέρας δίναμε ραντεβού στην επόμενη γειτόνισσα και έφευγαν όλες με το χαμόγελο της προσφοράς ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους!
Μεγάλωσα σε γειτονιές ζωγραφισμένες με τα χρώματα του ήλιου και της φύσης.
Με πρόσωπα χαμογελαστά, ανέμελα, παρά τον αγώνα της βιοπάλης.
Με τραγούδια και χορούς που στήναμε στις μεγάλες αυλές με κάθε ευκαιρία.
Με τα πανηγύρια στις κοντινές εκκλησιές, στη γιορτή του Αγίου.
Μεγάλωσα σε γειτονιές με λίγα υλικά αγαθά, μα με περίσσια αγάπη και χαρά.
Τα σημερινά παιδιά δεν θα μάθουν ποτέ τι σήμαινε να εξερευνάς με τα ποδήλατα τους βάλτους, να τρως τα γόνατα και να σηκώνεσαι να συνεχίσεις το παιχνίδι, να φωνάζεις της φιλενάδας σου από το μπαλκόνι τι ώρα θα συναντηθείτε να παίξετε!
Δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα, ίντερνετ, mail, καλά καλά δεν είχαμε τηλεόραση!
Μεγαλώσαμε σε γειτονιές !
Έφτανε για όλα!
@ριστεα
