«Ο άνθρωπος καλλιεργώντας την αρετή συνειδητοποιεί το βάθος της αμαρτίας, και όχι το ανάποδο». Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Ο ταπεινός καταλαβαίνει την βλάβη της υπερηφανείας.
Ο ανεξίκακος καταλαβαινει την αστοχία της μνησικακίας.
Ο εγκρατείς καταλαβαίνει την ρυπαρότητα της πορνείας.
Ο ελεήμων καταλαβαίνει την αιχμαλωσία της φιλαργυρίας.
Αυτός που γεύεται την θεία παρηγορία καταλαβαίνει την δυστυχία που φέρνει η ελπίδα μονάχα στην ανθρώπινη παρηγοριά.
Η αρετή φωτίζει τον άνθρωπο να εννοήσει το μέγεθος της αμαρτίας.
Το φως σε κάνει να συνειδητοποιείς τί είναι το σκοτάδι.
Το να ορθοτομείς τον λόγο της Αληθείας με την ζωή σου, σε κάνει να βλέπεις την πλάνη και να την χαστουκίζεις όπως έκανε ο Άγιος Νικόλαος.
Χαστούκισε τον Άρειο από αγάπη στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο. Δεν τον χάιδεψε, δεν είπε «δεν πειράζει ας λέγει τις πλάνες του».
Τον χαστούκισε βλέποντας το πλάσμα του Θεού να παρασύρεται απο την οξύτητα του νού του, από τις γνώσεις του, από τον εγωισμό του σε δρόμους ψεύδους και αυτοκαταστροφής, φιλαυτίας και πλάνης. Χαστούκισε τον Άρειο διότι είδε να κινδυνεύει το ποίμνιο, ο πιστός λαός του Θεού.
Όποιος αγαπά δεν είναι μόνο χάδια. Η πραγματική αγάπη θέλει την ένωση με τον Θεό, ακριβώς ότι θέλει και ο Κύριος· «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». (Α’ Τιμόθεον 2,4)
Η αγάπη για να είναι αληθινή θα πρέπει να ορθοτομεί -με την παρουσία της- την αλήθεια, αλλιώς είναι μάταια, πονηρή, εμπαθείς, ανάπηρη.
