Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου……..
Ήχος δ . Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως ανεξάντλητος πηγή ευσπλαγχνίας, Θεοχαρίτωτε Αγνή Θεοτόκε, βλύσον υμίν το ύδωρ των χαρίτων σου· πίστει γαρ προσπίπτομεν, τη αγία Πηγή σου, νάματα σωτήρια, πηγαζούση τω κόσμω, ίνα ρυσθώμεν νόσων ψυχικών, και ιαμάτων, την χάριν αντλήσωμεν.
Δόξα, και νυν. Όμοιον.
Πάθη ποικίλα θεραπεύει Παρθένε, το θείον ύδωρ της αγίας Πηγής σου, πίστει θερμή εκ ταύτης λαμβανόμενον· όθεν τους προστρέχοντας, τω πανσέπτω ναώ σου, κρήνη ζωοδώρητε, Θεοτόκε Μαρία, των εν τω βίω ρύου πειρασμών, και δίδου πάσιν, ειρήνην και ίασιν.
Ψαλμός Ν (50).
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου……..
Ο κανών ου η ακροστοιχίς.
«Ύδωρ μοι βλύσον ζωής Παρθένε. Γερασίμου».
Ωδή α . Ήχος πλ. δ . Υγράν διοδεύσας.
Υδάτων αΰλων ζωοποιών, θεόβρυτε κρήνη, Παντευλόγητε Μαριάμ, του θείου ελέους σου τα ρείθρα, βλύσον ημίν τοις πιστώς σε δοξάζουσι.
Δροσίζει το ύδωρ της σης Πηγής, και άρδει Παρθένε, και εν πίστει ζωογονεί, ψυχάς κεκαυμένας πλείστοις πόνοις, τη ενεργεία της σης αγαθότητος.
Ως ήκουσε Κόρη της σης φωνής, ο Λέων εφεύρε, την Πηγήν σου την θαυμαστήν· η πίστει και πόθω προσιόντες, αγιασμού δωρεάς κομιζόμεθα.
Ρυπώσάν μου κάθαρον την ψυχήν, τοις ρείθροις Παρθένε, των πλουσίων σου οικτιρμών, και πλύνον τον νουν μου Θεοτόκε, τοις μυστικοίς των χαρίτων σου νάμασι.
Ωδή γ . Ουρανίας αψίδος.
Μέλι ώσπερ εκ πέτρας, κατά Δαβίδ Άχραντε, εν τω Βυζαντίω το ύδωρ, Πηγής σου έβλυσεν, όνπερ πινόμενον, των αγαθών σου παρέχει, γλυκασμόν σωτήριον, τοις σε δοξάζουσιν.
Οι διψώντες εφʼ ύδωρ, το της Πηγής σπεύσατε, της Αειπαρθένου Μαρίας, και Θεομήτορος, ίνα τον καύσωνα, της χαλεπής αμαρτίας, σβέσητε και λάβητε, χάριν και έλεος.
Ιλασμόν σωτηρίας, ως τον Χριστόν τέξασα, έβλυσας τω κόσμω Παρθένε· νυν δε την κρήνην σου, τοις πάσι δέδωκας, της αφθαρσίας το νέκταρ, τοις πιστώς προστρέχουσιν, αναπηγάζουσαν.
Βροτοκτόνου κακίας, νοΐ Αγνή άφρονι, πέπωκα ιόν κατά κόρον, και τεθανάτωμαι· αλλά τω ύδατι, της ζωηφόρου Πηγής σου, την ψυχήν εύφρανον και ζωοποίησον.
Διάσωσον ως ανεξάντλητος βρύσις θείου ελέους, Θεοτόκε επηρειών του αλάστορος, τους της Πηγής σου τα θαύματα ανυμνούντας.
Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β . Πρεσβεία θερμή.
Πηγή αγαθών, υπάρχεις Αειπάρθενε, τεκούσα Χριστόν, χρηστότητος την άβυσσον· διο τους καταφεύγοντας, ζωοδόχε Πηγή τη ση χάριτι, από παντοίων λύτρωσαι παθών, και δίδου ειρήνην ταις ψυχαίς ημών.
Ωδή δ . Εισακήκοα Κύριε.
Λύσιν πάσης κακώσεως, δρέπονται οι σπεύδοντες τω σω ύδατι· δια τούτο Μητροπάρθενε, τα πολλά σου θαύματα κηρύττομεν.
Ύδωρ θείον αθάνατον, στάξον ως νεφέλη ημίν θεόδροσος, τοις προστρέχουσι Πανάχραντε, τω σεπτώ ναώ σου μετά πίστεως.
Συντριβέντας τοις πάθεσιν, ως της ευσπλαγχνίας πηγή ακένωτος, Θεοτόκε επανόρθωσον, τους θερμώς προστρέχοντας τη σκέπη σου.
Οι δεινοίς συνεχόμενοι, τω σεπτώ ναώ σου σπεύδοντες Δέσποινα, απαλλάττονται των θλίψεων, και τα μεγαλείά σου δοξάζουσι.
Ωδή ε . Φώτισον ημάς.
Νέκρωσον ημών το γεώδες Κόρη φρόνημα, ενεργεία θαυμαστή ζωοποιώ, προϊούση εκ του νάματος της κρήνης σου.
Ζώωσον αγνή, νεκρωθείσαν την καρδίαν μου, η ζωώσασα νεκρούς υπερφυώς, τω ραντίσματι του ύδατος της κρήνης σου.
Ώφθη αληθώς, ιατρείον πάσης θλίψεως, Θεοτόκε ο τιμώμενος ναός, της Πηγής σου θεία κλήσει ως ηυδόκησας.
Ήρθη μυστικώς, και διέδραμε τα πέρατα, Θεοτόκε της αγίας σου Πηγής, η ενέργεια και χάρις η σωτήριος.
Ωδή στ . Την δέησιν.
Σωμάτων τας καχεξίας ιάται, και δαιμόνων απελαύνει τα σμήνη, της ζωηφόρου Πηγής σου το ύδωρ, ως πεπλησμένον της θείας σου χάριτος· διο θεράπευσον ημών, τας ψυχάς και τα σώματα Άχραντε.
Πηγάζον, αψοφητί εν τη πόλει, τη του Βύζαντος Πηγής σου το ύδωρ, καθαγιάζει πιστών τας χορείας, πίστει θερμή λαμβανόμενον Άχραντε· και νυν τω θείω σου ναώ, τους πιστώς προσιόντας αγίασον.
Ανάκτων, πιστών δυσίατον πάθος, ως ιάτρευσας Πηγή ζωηφόρε, ούτω καμού την νοσούσαν καρδίαν, και τους του σώματος πόνους θεράπευσον, και χαλεπών δυσχερειών, Θεοτόκε απήμαντον τήρει με.
Ρημάτων, της κατωδύνου ψυχής μου, ενωτίζου συμπαθώς Θεοτόκε, και την προσούσαν εν ταύτη κακίαν, τη συνεργεία του δράκοντος νέκρωσον, και ίθυνόν με προς ζωήν, μετανοίας και σώσόν με δέομαι.
Διάσωσον ως ανεξάντλητος βρύσις θείου ελέους, Θεοτόκε επηρειών του αλάστορος, τους της Πηγής σου τα θαύματα ανυμνούντας.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επʼ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β . Τοις των αιμάτων σου
Ως ζωηφόρος πηγή θείας χάριτος, Παντοβασίλισσα Κόρη Πανύμνητε, το νάμα της θείας χρηστότητος, βλύσον ημίν εις πταισμάτων συγχώρησιν· συ γαρ ημών μέγα προσφύγιον.
Προκείμενον.
Ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος. (Τρις).
Στιχ. Του ποταμού τα ορμήματα ευφραίνουσι την πόλιν του Θεού.
Ευαγγέλιον εκ του κατά Λουκάν.
Εν ταις ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής, εις πόλιν Ιούδα, και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου, και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο, ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής· και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ, και ανεφώνησε φωνή μεγάλη, και είπεν· Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τούτο, ίνα έλθη η Μήτηρ του Κυρίου μου προς με; Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτά μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου. Και μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Και είπε Μαριάμ· Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασε το πνεύμά μου επί τω Θεώ τω σωτήρί μου, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού γαρ, από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί· ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυνατός, και άγιον το όνομα αυτού. Έμεινε δε Μαριάμ συν αυτή ωσεί μήνας τρεις, και υπέστρεψεν εις τον οίκον αυτής.
Δόξα. Ταις της Θεοτόκου…
Και νυν. Ταις της Παναχράντου…
Στιχ. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β . Όλην αποθέμενοι.
Κρήνην την ακένωτον, ην εφανέρωσας πάλαι, Δέσποινα τω Λέοντι, τη επισκιάσει σου εθαυμάτωσας, εν πολλοίς θαύμασι· και γαρ οι λαβόντες, και πιόντες μετά πίστεως, από του ύδατος, πόνων και παθών ελυτρώθησαν· διο σε ικετεύομεν· Δίδου και ημίν δόσιν άνωθεν, θείας συμπαθείας, και στάξον γλυκασμόν τον νοητόν, ταις φαρμαχθείσαις ψυχαίς ημών τη γεύσει του χείρονος.
Ο Ιερεύς. Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…
Ωδή ζ . Οι εκ της Ιουδαίας.
Θαυμαστώς εδοξάσθη, της αγίας Πηγής σου το ύδωρ Άχραντε· παρέχει γαρ ιάσεις, και παύει αλγηδόνας ψυχής άμα και σώματος· ων της πικράς συνοχής, ρύσαι ημάς Παρθένε.
Εις τα πέρατα πάντα, της Πηγής σου η χάρις διαβεβόηται, και πίστει οι νοσούντες, ως φάρμακον το ύδωρ, εξ αυτής κομιζόμενοι, ρύονται πάσης φθοράς, Παρθένε Θεοτόκε.
Νεκρωθέντα εγείρεις, Θετταλόν άνδρα Κόρη θείω ραντίσματι, αγίου ύδατός σου· διο καμέ θανόντα, αμαρτίας τω δήγματι, διέγειρόν με Αγνή, προς κτήσιν μετανοίας.
Εν τω θείω ναώ σου, ω Πηγή ζωηφόρε Παρθένε Άχραντε, προστρέχομεν εν πίστει, ως αν των οικτιρμών σου, τα δωρήματα λάβωμεν· μη ουν στερήσης ημάς, Αγνή της σης ευνοίας.
Ωδή η . Τον Βασιλέα.
Γέγονας Κόρη, αμαρτωλών σωτηρία, ως κυήσασα τον πάντων Βασιλέα· όθεν Ζωοδόχε, Πηγή σε ανυμνούμεν.
Έβλυσας κόσμω, αθανασίας τα ρείθρα· και νυν όμβρησον οία ζωής νεφέλη, όμβρον αφθαρσίας, Υπερευλογημένη.
Ρύσαί με Κόρη, της του εχθρού δυναστείας, και κατάρδευσον διψώσαν την ψυχήν μου, νάμασιν αΰλοις, ζωής και σωτηρίας.
Άπας προστρέχων, τη Ζωοδόχω Πηγή σου, πάσης θλίψεως λυτρούται και ανάγκης· όθεν σε Παρθένε, αεί δοξολογούμεν.
Ωδή θ . Κυρίως Θεοτόκον.
Σαρκός μου τας οδύνας, παύσον Θεοτόκε, και της ψυχής μου τα τραύματα ίασαι, τη κοινωνία του ύδατος της σης χάριτος.
Ιλέω όμματί σου, ίδε τους εστώτας, ω ζωηφόρε Πηγή τη εικόνι σου, και τα αιτήματα τούτων πλήρου Πανάμωμε.
Μητράνανδρε Παρθένε, Κεχαριτωμένη, δέχου ημών τας δεήσεις εκάστοτε, και τας ψυχάς ημών πλήσον φωτός της χάριτος.
Ο οίκος σου πηγάζει, θείαν ευφροσύνην, επισκιάσει της σης αγαθότητος, τοις ανυμνούσι Παρθένε τα μεγαλείά σου.
Υπέρτερον τον νουν μου, δείξον Θεοτόκε, χαμαιπετών λογισμών του αλάστορος, και πότισον ύδατι της σης χάριτος.
Άξιόν εστιν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν· την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Ύδατι Πηγής σου της θαυμαστής, κάθαρον τον ρύπον, της ψυχής μου της ταπεινής, και την φλόγα σβέσον, Παρθένε των παθών μου, ως αν αεί κηρύττω τα μεγαλείά σου.
Τον Χριστόν ως όμβρον ζωοποιόν, Κόρη δεξαμένη, εν γαστρί σου τη καθαρά, πηγή σωτηρίας, τω κόσμω ανεδείχθης, πηγάζουσα Παρθένε, χάριν και έλεος.
Ξήρανον τοις ρείθροις της σης Πηγής, βορβορώδες ρεύμα, κατακλύζον μου την ψυχήν, Κεχαριτωμένη, Παρθένε Θεοτόκε, και προς ζωής το ύδωρ, τον νουν μου ίθυνον.
Βλύζει επινεύσει σου τη σεπτή, εν τω Βυζαντίω, η Πηγή σου χύδην αεί, ιάματα πλείστα, ύδατι τω αγίω, Παρθένε Θεοτόκε, τοις ανυμνούσί σε.
Ίασαι ψυχήν μου την ταπεινήν, πάθει ανιάτω, τηκομένην οδυνηρώς, ύδατι αγίω, της θαυμαστής Πηγής σου, και σώσόν με Παρθένε, τον πεποιθότα σοι.
Χαίρει ευσεβούντων πάσα πληθύς, προσιούσα Κόρη, τω ναώ σου τω ιερώ, τω ανακειμένω, Πηγή σου τη αγία, και ευλαβώς δοξάζει, την σην χρηστότητα.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Και ευθύς το Τρισάγιον.
Είτα τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β .
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς· πάσης γαρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν· ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς· επί Σοι γαρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των αμαρτιών ημών· αλλʼ επίβλεψον και νυν ως εύσπλαγχνος, και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών· Συ γαρ ει Θεός ημών, και ημείς λαός Σου· πάντες έργα χειρών Σου, και το όνομά Σου επικεκλήμεθα.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε· ελπίζοντες εις Σε, μη αστοχήσωμεν· ρυσθείημεν δια Σου των περιστάσεων. Συ γαρ ει η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Των Χριστιανών ασπαζομένων την εικόνα της Θεοτόκου ψάλλονται τα παρόντα Τροπάρια.
Ήχος β . Ότε εκ του ξύλου.
Κρήνη αληθώς υπερχειλής, θείων οικτιρμών και χαρίτων, ούσα Πανάχραντε, βλύσον τοις προστρέχουσι, τη ση αγία Πηγή, γλυκασμόν τον ουράνιον, και ζωής τα ρείθρα, πάσαν κατακλύζοντα, εχθρού επήρειαν, δίδου δε χαράν και ειρήνην, και πταισμάτων άφεσιν αίτει, τοις από ψυχής σε μεγαλύνουσι.
Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδαν μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Απολυτίκιον της Ζωοδόχου Πηγής.
Ήχος γ . Την ωραιότητα.
Τον υπερούσιον, όμβρον κυήσασα, πηγή ζωήρρυτος, Παρθένε πέφυκας, αναπηγάζουσα ημίν, το νέκταρ το αθάνατον, ύδωρ το αλλόμενον, εις ζωήν την αιώνιον, νάματα γλυκύρροα, εκ της Κρήνης σου πάντοτε, εξ ων επεντρυφώντες βοώμεν· χαίρε Πηγή η ζωηφόρος.
Διʼ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.
Δίστιχον.
Πηγή ζωοδώρητε Αγνή Παρθένε
Γερασίμω πήγασον χάριτος ρείθρον
