«πάνθεον» των γλειφτών: Φίλησε, με εμετική λαιμαργία, όλες τις κατουρημένες ποδιές…
Είχαμε γράψει, για το ασπόνδυλο αυτό είδος, το 2006, μεταξύ άλλων:
«Προσωποποιεί, με τον πλέον κυνικό τρόπο, την «αισθητική» της φιλαυτίας και της απληστίας, του πολιτικού χαμαιλεοντισμού και του μνησίκακου κομπασμού, κρυμμένα όλα αυτά πίσω από το καμουφλάζ του φανφαρονισμού, της «παντογνωσίας» και του υστερικού ναρκισσισμού. Την αχαλίνωτα νοσηρή φαντασία του μόνο η ομηρική του αυτοϊκανοποίηση την ξεπερνά. Εκείνο, όμως, που είναι πιο αληθινό και πιο σταθερό στον Ανδρουλάκη είναι το γλοιώδες στριφογύρισμά του μπροστά στην οικονομική κυρίως, αλλά και την πολιτική εξουσία».
Ολόκληρο το άρθρο, καθώς και άλλα αποκαλυπτικά κείμενα, θα τα βρείτε ΕΔΩ:
Πριν από λίγες ημέρες στο άρθρο, «Ανδρουλάκης: “Ιστορικό” μέγεθος πωλητή “λίπους”…», είχαμε υπογραμμίσει τούτο:
«Ο Ανδρουλάκης πουλάει το «ξύγκι» του, κατά τεμάχια, στην πολιτική αγορά. Εμπορεύεται και το «λίπος» του…».
ΕΔΩ:
Ο παραπάνω «ορισμός» μας είναι ελλιπέστατος. Ο ακριβής είναι:
«Ο Ανδρουλάκης, γλείφει, σαν χέλι γλοιώδες, το «λίπος» της εξουσίας, εμπορεύεται αυτό το γλείψιμο και πουλάει και εμπορεύεται και το δικό του «ξύγκι»…».
Διαβάστε το άρθρο του, αν έχετε γερό στομάχι που δεν ξερνάει εύκολα:
«Βαγγέλης Βενιζέλος: Το εσωτερικό κάλεσμα και το κάλεσμα της ελληνικής ιστορίας».
ΕΔΩ
Εδώ ο Ανδρουλάκης σπάει όλα τα κοντέρ.
Γλείφει αχαλίνωτα το μέγα «λίπος» του ανδρείκελου της δωσίλογης μοχθηρίας (Βενιζέλου) και στριφογυρίζει γύρω από αυτό ξεπερνώντας και τον πλέον άθλιο και τιποτένιο ραγιά, με τη σιχασιά του σκουληκιού…
Τέτοιο όνειδος ραγιαδισμού και εμετικού λακέ σπάνια συναντάς στην ιστορία…
