Κάποτε
ρωτήθηκε ο Άγιος Παΐσιος : «Γέροντα αυτά
που λένε όσοι προσχωρούν στους Πεντηκοστιανούς, ότι δηλαδή βλέπουν οράματα,
μιλούν γλώσσες κ.λ.π., είναι από φαντασία ή από δαιμονική ενέργεια;»
Ο
Όσιος Γέροντας της Παναγούδας, του οποίου τόσο ‘’επιλεκτικά’’ χρησιμοποιούν
τους λόγους του, οι υποπίπτοντες στο ολίσθημα του οικουμενισμού, απάντησε ως
εξής : «Από δαιμονική ενέργεια
είναι. Γιατί, όταν πηγαίνουν στους Πεντηκοστιανούς και ξαναβαπτίζωνται,
περιφρονούν το Άγιο Βάπτισμα – ‘’ομολογώ έν Βάπτισμα εις άφεσιν
αμαρτιών’’, λέει το Σύμβολο της Πίστεως-, οπότε ξεβαπτίζονται, δέχονται
δαιμονικές επιδράσεις... ‘’Μιλάει, λένε, το Άγιο Πνεύμα της
Πεντηκοστής’’. Δεν είναι το Άγιο Πνεύμα· είναι ένα σωρό ακάθαρτα
πνεύματα. Τι γλωσσολαλιές; Ασυναρτησίες είναι αυτά που λένε· ούτε
οι ίδιοι τα καταλαβαίνουν…Και βλέπεις ενώ είναι κάτι το δαιμονικό, αυτόν τον
δαιμονισμό τον θεωρούν ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και λένε πως ζουν ό,τι
έζησαν και οι Απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής. Είναι βλασφημίες αυτά
που πιστεύουν, γι’ αυτό δαιμονίζονται»*.
Ως
γνωστό οι αιρετικοί ‘’Πεντηκοστιανοί’’ αυτοισχυρίζονται ότι έχουν τις έκτακτες
χαρισματικές εκδηλώσεις που είχαν οι μαθητές του Χριστού μετά την
Πεντηκοστή. Οι πλανεμένοι ‘’Πεντηκοστιανοί’’, ομιλούν ‘’γλώσσες’’ με την
συνέργεια του πονηρού, που δεν καταλαμβαίνουν οι παρευρισκόμενοι (ούτε και οι
ίδιοι), ενώ οι Απόστολοι ομιλούσαν ξένες γλώσσες και καθένας καταλάμβαινε
στη γλώσσα του. Κατά την Πεντηκοστή Πάρθοι, Μήδοι κλπ, άκουε ο καθένας
‘’τη ιδία διαλέκτω αυτού’’, ενώ αυτοί οι πλανεμένοι όταν ομιλούν δεν τους
καταλαμβαίνει κανείς.
Οι
αιρετικοί αυτοί έχουν ενεργό δράση στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών
(Π.Σ.Ε.). Στο Π.Σ.Ε. συμμετέχουν η «Πεντηκοστιανή εκκλησία της Χιλής» και
η «Πεντηκοστιανή Αποστολική εκκλησία». Πως μπορεί να υπάρξει συνεργασία
με τους αιρετικούς αυτούς στα ‘’κοινά’’ προγράμματα (όχι διαλόγους) των
λεγομένων ‘’Ιεραποστολικών εταιρειών’’, αγνοώντας πεισματικά το σωτηριώδες
ερώτημα του Αποστόλου Παύλου «Τις κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β΄ Κορ.).
Αν
προστρέξει κανείς στη λανθασμένη εκκλησιολογική ερμηνεία, που έδωσαν στην
εντολή του Χριστού, «πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28, 19),
κατά την 7η Συνέλευση του Π.Σ.Ε. στην Canberra το 1991, θα
αντιληφθεί το μέγεθος του ατοπήματος στη συμμετοχή στο Π.Σ.Ε., αλλά και το
απαράδεκτο της επιμονής να μη καλούνται οι αιρετικές ομάδες και κοινότητες, με
αυτό που πραγματικά είναι. Πως μπορούμε να δεχθούμε τη διακήρυξη
της ‘’Επιτροπής Παγκόσμιας Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού’’ του Παγκοσμίου
Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), κατά το έτος 1982, για «ιεραποστολική μαρτυρία
εν ενότητι»; Ποια «ιεραποστολική μαρτυρία εν ενότητι» μπορεί να υπάρξει με τους
αιρετικούς;
Μπορεί
η δαιμονιώδης αίρεση ‘’Πεντηκοστιανών’’ να κληθεί εκκλησία; Είναι εντελώς
ξένες προς την Ορθόδοξη εκκλησιολογία τέτοιες αναφορές. Ενώ
στο κείμενο της δημοσιευθείσας απόφασης της Συνάξεως των Προκαθημένων των
Ορθοδόξων Εκκλησιών, δεν αναφέρεται ούτε μία φορά η λέξη ‘’αίρεση’’ για
τους εκτός της Μίας Αγίας Εκκλησίας αιρετικούς, οι αιρετικοί ‘’Πεντηκοστιανοί’’
αυτοισχυρίζονται ότι ανήκουν στην δήθεν «γνήσια εσχατολογική Εκκλησία»,
αποκαλώντας μάλιστα την Μία Αγία Εκκλησία «Βαβυλώνα».
*«Γέροντος
Παϊσίου Αγιορείτου λόγοι Γ΄- Πνευματικός αγώνας», (Ιερόν Ησυχαστήριον
‘’Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’’ – Σουρωτή Θεσσαλονίκης)
