Τό πρώτον είναι αυτό πού έχει σχέση μέ τόν δαίμονα. Μέ τήν λέξη αυτή δηλώνεται ο διάβολος, ο οποίος είναι ιδιαίτερο πρόσωπο καί προηγουμένως ήταν άγγελος, αλλά μέ τήν υπερηφάνειά του έγινε άγγελος τής κακίας, διάβολος πού διαβάλλει συνεχώς τόν Θεό στούς ανθρώπους καί τούς ανθρώπους στόν Θεό.
Στήν περικοπή πού ακούσαμε σήμερα γράφεται ότι πολλοί δαίμονες εισήλθαν μέσα στό σώμα δύο δυστυχισμένων ανθρώπων καί ομιλούσαν μέσα από αυτούς. Έτσι, έχουμε μιά συνάντηση τού Χριστού μέ τούς δαίμονες. Δέν υπάρχει καμμιά σχέση μεταξύ αυτών, όπως τό είπαν οι ίδιοι: «Τί ημίν καί σοί, Ιησού Υιέ τού Θεού;» (Ματθ. η’, 29). Μάλιστα, υπάρχει τεράστια διαφορά. Ο Χριστός είναι αγάπη, ενώ οι δαίμονες διακατέχονται από μίσος πρός τούς ανθρώπους καί τήν κτίση. Ο Χριστός είναι η αλήθεια, ενώ οι δαίμονες είναι πνεύματα τής πλάνης. Ο Χριστός ευεργετεί τούς ανθρώπους, ενώ οι δαίμονες τούς κακοποιούν.
Η Εκκλησία διδάσκει ότι ο Χριστός μέ τήν ενανθρώπησή Του ενίκησε τόν διάβολο, τόν θάνατο καί τήν αμαρτία. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει: «εις τούτο εφανερώθη ο υιός τού Θεού, ίνα λύση τά έργα τού διαβόλου» (Α’ Ιω. γ’, 8). Άλλωστε, αυτό φαίνεται καί από όσα είπαν τά δαιμόνια στόν Χριστό: «ήλθες ώδε πρό καιρού βασανίσαι ημάς;» (Ματθ. η’, 29). Ο Χριστός ενίκησε τόν διάβολο μέ τόν Σταυρό καί τήν Ανάστασή Του, αλλά η τελική νίκη Του καί η βάσανος τού διαβόλου θά γίνη κατά τήν Δευτέρα Παρουσία. Μέχρι τότε τόν αφήνει νά πειράζη τούς ανθρώπους καί έτσι δοκιμάζεται η προαίρεση τών ανθρώπων, γιά νά απολαύσουν τά βραβεία τών αγώνων τους.
Τό δεύτερον είναι ότι υπάρχουν καί οι δαιμονισμένοι άνθρωποι, εκείνοι πού τούς αφήνουν νά εισέρχωνται μέσα στήν ψυχή καί τό σώμα τους. Στήν συγκεκριμένη περίπτωση, δηλαδή στήν σημερινή ευαγγελική περικοπή, φαίνεται ότι οι δαίμονες είχαν εισέλθει καί μέσα στόν εγκέφαλο τών ανθρώπων εκείνων, σκέπτονταν καί ομιλούσαν αντί εκείνων. Είναι φοβερό νά βλέπη κανείς ένα τέτοιο θέαμα. Ο άνθρωπος, τό ωραιότερο δημιούργημα τού Θεού, νά γίνεται δούλος τών δαιμόνων, υποχείριο σκοτεινών πνευμάτων, έρμαιο τών παθών!
Η είσοδος τών δαιμόνων μέσα στόν άνθρωπο γίνεται μέ τούς λογισμούς, οι οποίοι μετατρέπονται σέ επιθυμίες καί καταλήγουν σέ αμαρτίες καί πάθη. Τά πάθη είναι οι κακοήθεις πνευματικοί όγκοι στόν ψυχικό οργανισμό. Μέ τίς αμαρτίες καί τά πάθη ο διάβολος αποκτά κυριαρχία πάνω στόν άνθρωπο, καταργεί τήν πνευματική ελευθερία του καί τόν απομακρύνει από τόν Θεό. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης θά γράψη ότι κάθε ένας πού αμαρτάνει είναι από τόν διάβολο, είναι παιδί τού διαβόλου. Μάλιστα γράφει ότι υπάρχουν μερικά σημεία πού ξεχωρίζουν τά τέκνα τού Θεού από τά τέκνα τού διαβόλου. Ποιά είναι αυτά; Γράφει: «πάς ο μή ποιών δικαιοσύνην ουκ έστιν εκ τού Θεού, καί ο μή αγαπών τόν αδελφόν αυτού» (Α’ Ιω. γ’, 10). Αυτό σημαίνει ότι εκείνος πού αδικεί τούς ανθρώπους καί δέν τούς αγαπά είναι τέκνο-παιδί τού διαβόλου.
Ζούμε σέ μιά εποχή στήν οποία υπάρχουν πολλά προσωπικά καί κοινωνικά προβλήματα, αναστατώσεις καί διασαλεύσεις τού κοινωνικού χώρου. Γιά τήν επίλυση τών προβλημάτων αυτών αγωνίζονται οι άνθρωποι καί αναπτύσσονται διάφορες επιστήμες ανθρωπολογικές, κοινωνιολογικές, ψυχολογικές κλπ. Δέν μπορούμε, βέβαια, νά αρνηθούμε τήν προσφορά τους καί μάλιστα όταν ζούμε σέ μιά πτωτική κοινωνία, αλλά πρέπει νά τονισθή ότι η κύρια αιτία τών κακοδαιμονιών είναι η πολεμική τού διαβόλου, αλλά κυρίως η επίδρασή του σέ ανθρώπους πού είναι ανοχύρωτοι, πού δέν θέλουν νά προστατευθούν από τήν Χάρη τού Θεού. Επομένως, πρέπει νά αγωνιζόμαστε, μέ τήν Χάρη τού Θεού, εναντίον τού διαβόλου στόν χώρο τών αισθήσεων, τής φαντασίας, τών λογισμών καί τών επιθυμιών, καί νά μήν τού επιτρέπουμε νά εισέρχεται μέσα στόν εσωτερικό μας χώρο γιά νά είμαστε ελεύθεροι.
Ο Μητροπολιτης
† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ
πηγή
