του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργόπουλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ
Η Παγκόσμια Λευκή
Αδελφότητα είναι μία αποκρυφιστική, συγκρητιστική οργάνωση με
θεοσοφικές αποχρώσεις, που δημιουργήθηκε από τον Βούλγαρο Omraam Miklael
Aivanhov (1900-1986) στο Fresis της Γαλλίας το 1947. Ο ιδρυτής της
κίνησης είχε γεννηθεί στη Βουλγαρία, όπου και έζησε μέχρι το 1937. Από
το 1937-1986 μετακόμισε και έζησε στην Γαλλία μέχρι το Δεκέμβριο του
1986. Στη Βουλγαρία είχε υπάρξει για πολλά χρόνια μαθητής του Βούλγαρου
αποκρυφιστή Πέτερ Ντένωφ[1]. Κατά τους ισχυρισμούς της οργάνωσης το
επίγειο τμήμα της αποτελεί γέφυρα, που οδηγεί στην ουράνια αόρατη
αδελφότητα. Στην Παγκόσμια Λευκή αδελφότητα τόσο στο ουράνιο όσο και στο
επίγειο τμήμα της, αντιτίθεται, κατά τους ισχυρισμούς της, η Μαύρη
αδελφότητα.
Σύμφωνα με τον O. M. Aivanhov, στην οργάνωσή του προσφέρεται μία μυστική γνώση, που προέρχεται από ένα θιβετιανό σοφό και από άγνωστα βιβλία, που βρίσκονται φυλαγμένα σε τέσσερις βιβλιοθήκες του σύμπαντος[2].
Ο συγκρητιστικός χαρακτήρας είναι εμφανέστατος, όπως συμβαίνει συνήθως σ’ αυτές τις σκοτεινές κινήσεις. Υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο O. M. Aivanhov : «Βλέπετε τα γιόγκα της Ινδίας, τα Ευαγγέλια, έχουν τις ίδιες αλήθειες. Ε λοιπόν, αυτές τις αλήθειες εμβαθύνουμε στη διδασκαλία της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας»[3].
Ο ιδρυτής της κίνησης δεν παρέλειψε να συσχετίσει και το πρόσωπο του Χριστού με την Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα, μέσα σε μία ευρύτερη αποκρυφιστική κακοποίηση των Καινοδιαθηκικών δεδομένων.
Μεταξύ των άλλων υιοθετεί, καταλλήλως προσαρμοσμένη, μία κλασσική ανιστόρητη μυθοπλασία στην προσπάθειά του να έχει ο λόγος του μία ψευδαίσθηση ιστορικής αληθοφάνειας. Υποστηρίζει χαρακτηριστικά: «Και ο Ιησούς επίσης, οι θρήσκοι νομίζουν συχνά ότι δεν ήξερε τίποτα κι ότι μπόρεσε να κάνει θαύματα χωρίς να μελετήσει και δουλέψει. Λοιπόν, από ηλικίας δώδεκα μέχρι τριάντα χρονών τα Ευαγγέλια δεν λέγουν τίποτα για τη ζωή του Ιησού. Πού είχε πάει σ’ αυτά τα 18 χρόνια; Στα αρχεία της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας, όπου η ζωή του περιγράφεται με λεπτομέρειες, διαβάζουμε ότι στην περίοδο αυτή ο Ιησούς εταξίδευσε. Πήγε μέχρι τα Ιμαλάια και εκεί εκπαιδεύτηκε από τους Μεγάλους Μύστες».[4]
Σ’ άλλο σημείο, δεν θα διστάσει να παρουσιάζει τον Χριστό και τους Αγίους Αποστόλους ως χρήστες και χορηγούς κανόνων και πρακτικών μαγείας. Αναφερόμενος στις απαντήσεις του Χριστού κατά τους τρεις πειρασμούς του στην έρημο ο O. M. Aivanhov, εκφράζει την άποψη ότι: «Στις τρεις του απαντήσεις, θα δούμε ότι ο Ιησούς έδωσε τους κανόνες της λευκής μαγείας»[5]. Και σ’ άλλη περίπτωση πάλι υποστηρίζει ο ιδρυτής της κίνησης: «Πολλοί νομίζουν ότι οι Απόστολοι ήταν άνθρωποι αμόρφωτοι κι όχι έξυπνοι. Διόλου. Ο Ιησούς τους διάλεξε, διότι στο παρελθόν υπήρξαν Μύστες και μεγάλοι Μάγοι. (..) Ακόμη κι ο πιο άπιστος, ό Άγιος Θωμάς, ήταν η ενσάρκωση του Σολομώντα».
Η Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα προσηλυτίζει τα μέλη της μέσω διαλέξεων, εκθέσεων, προσωπικών επαφών και άλλων μέσων, επαγγελλόμενη ένα νέο κόσμο καινούργιας ζωής, ευτυχίας, αρμονίας, κατανόησης, μιας νέας παγκόσμιας ηλιακής θρησκείας, όπως θα αρμόζει στην εποχή του Υδροχόου.[6]
Η κίνηση δραστηριοποιείται και στην Ελλάδα ως σωματείο από το 1987, πλην όμως έχει διασπαστεί σε δύο διαφορετικές ομάδες.
Σύμφωνα με τον O. M. Aivanhov, στην οργάνωσή του προσφέρεται μία μυστική γνώση, που προέρχεται από ένα θιβετιανό σοφό και από άγνωστα βιβλία, που βρίσκονται φυλαγμένα σε τέσσερις βιβλιοθήκες του σύμπαντος[2].
Ο συγκρητιστικός χαρακτήρας είναι εμφανέστατος, όπως συμβαίνει συνήθως σ’ αυτές τις σκοτεινές κινήσεις. Υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο O. M. Aivanhov : «Βλέπετε τα γιόγκα της Ινδίας, τα Ευαγγέλια, έχουν τις ίδιες αλήθειες. Ε λοιπόν, αυτές τις αλήθειες εμβαθύνουμε στη διδασκαλία της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας»[3].
Ο ιδρυτής της κίνησης δεν παρέλειψε να συσχετίσει και το πρόσωπο του Χριστού με την Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα, μέσα σε μία ευρύτερη αποκρυφιστική κακοποίηση των Καινοδιαθηκικών δεδομένων.
Μεταξύ των άλλων υιοθετεί, καταλλήλως προσαρμοσμένη, μία κλασσική ανιστόρητη μυθοπλασία στην προσπάθειά του να έχει ο λόγος του μία ψευδαίσθηση ιστορικής αληθοφάνειας. Υποστηρίζει χαρακτηριστικά: «Και ο Ιησούς επίσης, οι θρήσκοι νομίζουν συχνά ότι δεν ήξερε τίποτα κι ότι μπόρεσε να κάνει θαύματα χωρίς να μελετήσει και δουλέψει. Λοιπόν, από ηλικίας δώδεκα μέχρι τριάντα χρονών τα Ευαγγέλια δεν λέγουν τίποτα για τη ζωή του Ιησού. Πού είχε πάει σ’ αυτά τα 18 χρόνια; Στα αρχεία της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας, όπου η ζωή του περιγράφεται με λεπτομέρειες, διαβάζουμε ότι στην περίοδο αυτή ο Ιησούς εταξίδευσε. Πήγε μέχρι τα Ιμαλάια και εκεί εκπαιδεύτηκε από τους Μεγάλους Μύστες».[4]
Σ’ άλλο σημείο, δεν θα διστάσει να παρουσιάζει τον Χριστό και τους Αγίους Αποστόλους ως χρήστες και χορηγούς κανόνων και πρακτικών μαγείας. Αναφερόμενος στις απαντήσεις του Χριστού κατά τους τρεις πειρασμούς του στην έρημο ο O. M. Aivanhov, εκφράζει την άποψη ότι: «Στις τρεις του απαντήσεις, θα δούμε ότι ο Ιησούς έδωσε τους κανόνες της λευκής μαγείας»[5]. Και σ’ άλλη περίπτωση πάλι υποστηρίζει ο ιδρυτής της κίνησης: «Πολλοί νομίζουν ότι οι Απόστολοι ήταν άνθρωποι αμόρφωτοι κι όχι έξυπνοι. Διόλου. Ο Ιησούς τους διάλεξε, διότι στο παρελθόν υπήρξαν Μύστες και μεγάλοι Μάγοι. (..) Ακόμη κι ο πιο άπιστος, ό Άγιος Θωμάς, ήταν η ενσάρκωση του Σολομώντα».
Η Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα προσηλυτίζει τα μέλη της μέσω διαλέξεων, εκθέσεων, προσωπικών επαφών και άλλων μέσων, επαγγελλόμενη ένα νέο κόσμο καινούργιας ζωής, ευτυχίας, αρμονίας, κατανόησης, μιας νέας παγκόσμιας ηλιακής θρησκείας, όπως θα αρμόζει στην εποχή του Υδροχόου.[6]
Η κίνηση δραστηριοποιείται και στην Ελλάδα ως σωματείο από το 1987, πλην όμως έχει διασπαστεί σε δύο διαφορετικές ομάδες.
[1]. Βλ. Pierre Riffard, L’ Ésotérisme, σ. 870
[2]. Bλ. Jean
Vernette, Dictionnaire des Grupes Religieux Aujourd’hui. Religions
Églises Sectes. Nouveaux mouvements religieux Mouvements spiritualistes,
1995. σ. 94.
[3]. Βλ. O. M. Aivanhov, H μεταφυσική διάσταση του ανθρώπου σ. 125
[4]. Βλ. O. M. Aivanhov, Η πνευματική αλχημεία, όπ. π. σ. 92 (βλ. και σ. 85)
[5]. Βλ. O. M. Aivanhov, Το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, σ. 117.
[6]. Πρβλ. O. M. Aivanhov, Η πνευματική αλχημεία, όπ. π. σ. 92.
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος
