Χθες και σήμερα μετά την «απόφαση» (τί απόφαση δηλαδή, τηλέφωνο έπεσε) στη δίκη του π. Αναστασίου στην Πάτρα το ζητούμενο παραμένει το ίδιο:
«Λευτερωθήκαμε από τον αγαρηνό και πρώτη μας πράξη στο δρόμο της λευτεριάς ήτανε να κλείσουμε το στόμα της αλήθειας. Να ψευτίσουμε τη ζυγαριά της πίστης. Να λησμονήσουμε πως τα μοναστήρια, στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς, φυλάξανε και την πίστη και την παιδεία, και πως όσοι μάθανε γράμματα στα μοναστήρια τα μάθανε. Εκεί πρωτοσυλλάβησε το χωριατόπουλο και κει ακόνισε το νου του ο γραμμματισμένος. Λίγο ο μακαρίτης, ο κυβερνήτης, λίγο η αντιβασιλεία, λίγο οι προεστοί, λίγο οι δεσποτάδες, όλοι τους βοηθήσανε το κράτος να γίνει η κεφαλή της εκκλησίας. Έτσι η εκκλησία έπαψε πια νάναι το πνευματικό μας κεφάλι, κι έγινε όμοια με τον έφορο ή τον χωροφύλακα. Ένα παρακλάδι στο δέντρο της πολιτείας κι ο πιο ασήμαντος τροχός στη μηχανή.»
Από το βιβλίο
ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ
του ΚΩΣΤΗ ΜΠΑΣΤΙΑ
ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ – 1984
Έβδομη Έκδοση (σελ. 96-101)
