Βασίλης Βιλιάρδος
Όπως γνωρίζουμε, η Ρωσία δέχθηκε το 2014 μία μεγάλη χρηματοπιστωτική επίθεση εναντίον του νομίσματος, των επιχειρήσεων και ολόκληρης της οικονομίας της από τις Η.Π.Α. – με την επιβολή κυρώσεων, με την κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου, καθώς επίσης με τη συνεργασία της Ευρώπης, με αφορμή την προσάρτηση της Κριμαίας.
Εν προκειμένω η χώρα προσπάθησε αφενός μεν να οχυρωθεί, αφετέρου να ανεξαρτητοποιηθεί από το δυτικό σύστημα του χρέους – το οποίο στηρίζεται στην παντοδυναμία του δολαρίου ως παγκόσμιο αποθεματικό και συναλλακτικό νόμισμα, στο πετροδολάριο, στη Fed, στις εταιρείες αξιολόγησης, στο Swift, στη Wall Street, στα κερδοσκοπικά κεφάλαια, καθώς επίσης σε μία σειρά άλλων ισχυρών οικονομικών όπλων.
Στην προσπάθεια της αυτή συνεργάσθηκε με την Κίνα, ειδικά όσον αφορά τις συναλλαγές μεταξύ τους στο δικό της ή/και στο κινεζικό νόμισμα, τις επιθέσεις εναντίον του δολαρίου, την υιοθέτηση ενός κοινού συστήματος τραπεζικών συναλλαγών για να αποφύγει το αμερικανικό ουσιαστικά Swift (ανάλυση) από το φόβο μήπως αποκοπούν οι τράπεζες της από το διεθνές σύστημα κοκ. – ενώ από γεωπολιτικής πλευράς αναμίχθηκε στις στρατιωτικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, με κύριο στόχο εκτός από τη διασφάλιση των ενεργειακών αγωγών της το πετροδολάριο που εξαρτάται απόλυτα από τη Σαουδική Αραβία.
Φαίνεται δε πως η μάχη της Σαουδικής Αραβίας επέδωσε, ειδικά μετά τα εγκαίνια του πετρογουάν από την Κίνα – αφού πρόσφατα υπήρξε συνάντηση μεταξύ του κ. Trump, του κ. Putin και του Σαουδάραβα ηγέτη, αν και κρατείται μυστική. Μάλλον λοιπόν τα κατάφερε, τεκμηριώνοντας το γνωστό ρητό, σύμφωνα με το οποίο «ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» (ανάλυση) – με αποτέλεσμα σήμερα να αναπτύσσεται η οικονομία της με ισχυρούς ρυθμούς. Οι πρόσφατες επαφές δε του προέδρου Putin με την Αυστρία και με τη Γερμανία, με την κυρία Merkel, ήταν από θέση ισχύος – ενώ η στήριξη του από τη νέα ιταλική κυβέρνηση είναι δεδομένη.
Από την άλλη πλευρά τώρα η Γερμανία, η οποία πλήρωσε πανάκριβα τη χρεοκοπία της Lehman Brothers (έως και 500 δις €), καταφέρνοντας όμως στη συνέχεια να καλύψει τις ζημίες της μέσω της απομύζησης των εταίρων της (εν πρώτοις με τη βοήθεια της ελληνικής κρίσης), νοιώθει να πιέζεται όλο και περισσότερο από τις Η.Π.Α. – από τα πρόστιμα που έχουν επιβληθεί στις μεγάλες επιχειρήσεις της που δραστηριοποιούνται στην αμερικανική αγορά, από τη Deutsche Bank έως τη Volkswagen, από την απαίτηση του κ. Trump να συνδράμει περισσότερο στον προϋπολογισμό του ΝΑΤΟ και να περιορίσει τα υπέρογκα πλεονάσματα του εμπορικού ισοζυγίου της, καθώς επίσης από την αύξηση των δασμών γενικά όσον αφορά την ΕΕ (ενώ προβλέπεται η επιβολή δασμών στην ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία ύψους 25% που θα επιβαρύνουν κυρίως τη Γερμανία).
Φαίνεται λοιπόν πως έχει αποφασίσει να ακολουθήσει το δρόμο του δεδηλωμένου εχθρού της, της Ρωσίας, προσπαθώντας να ανεξαρτητοποιηθεί από το αμερικανικό σύστημα του χρέους – ενώ υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι σχεδιάζει να συμμαχήσει με την Κίνα, αφενός μεν επειδή είναι η μεγαλύτερη αγορά για τα προϊόντα της (γράφημα, επίσης για τα αυτοκίνητα), αφετέρου για να προστατευθεί απέναντι σε τυχόν συμμαχία της Ρωσίας με τις Η.Π.Α. (η Ρωσία αποτελούσε ανέκαθεν μαύρο πανί για τη Γερμανία). Φυσικά για να τα καταφέρει χρησιμοποιεί την ηγεμονική θέση της στην ΕΕ και ειδικά στην Ευρωζώνη – την οποία ελέγχει απόλυτα με τη βοήθεια της ΕΚΤ.
Αυτό συμπεραίνεται από την πρόσφατη συνέντευξη του υπουργού εξωτερικών της σε μία κυβερνητική ουσιαστικά οικονομική εφημερίδα (πηγή) – όπου πρότεινε μεταξύ άλλων ένα καθαρά ευρωπαϊκό σύστημα τραπεζικών συναλλαγών, έτσι ώστε να ανεξαρτητοποιηθεί η Ευρώπη από το αμερικανικό Swift, το οποίο στεγάζεται όμως στις Βρυξέλες. Το γεγονός αυτό, μαζί με την επιδιωκόμενη μετατροπή του ESM σε ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, σημαίνει πως η Γερμανία επιθυμεί πραγματικά τη δημιουργία ενός τέταρτου δικού της Ράιχ στην Ευρώπη – κάτι που ασφαλώς είναι αντίθετο με τα συμφέροντα τόσο των Η.Π.Α., όσο και της Ρωσίας, ενώ πολύ κοντά στα συμφέροντα της Κίνας.
Ειδικότερα, ο Γερμανός υπουργός εξωτερικών επιτέθηκε ανοιχτά εναντίον του προέδρου Trump – αναφέροντας πως αντί να κοιτάζει η Ευρώπη πέρα από τον Ατλαντικό τις συνεχώς νέες δηλώσεις του, θα ήταν καλύτερα να χαράξει το δικό της δρόμο. Επίσης πως η Ευρώπη και οι Η.Π.Α. ακολουθούν διαφορετική πορεία τα τελευταία χρόνια, ενώ η δύναμη που τις ένωνε έχει πάψει πια να υπάρχει – οπότε είναι καλύτερα η Γερμανία, σε συνεργασία με τη Γαλλία, να φέρουν την Ευρώπη σε μία θέση ισάξια των Η.Π.Α.
Πρότεινε επί πλέον τη δημιουργία ενός στρατιωτικού μηχανισμού από τους Ευρωπαίους, ισχυριζόμενος ότι μόνο τότε θα είχε νόημα η αύξηση των δαπανών για την άμυνα και την ασφάλεια – ενώ κατηγόρησε τις αμερικανικές εταιρείες όπως την Apple, τη Facebook και τη Google, λέγοντας πως εμβάζουν τεράστια ποσά στις Η.Π.Α. από την Ευρώπη, τασσόμενος αμέσως μετά εναντίον των κυρώσεων στο Ιράν.
Φυσικά η συνέντευξη του Γερμανού ήταν γεμάτη κενά ευγενικά λόγια, όπως άλλωστε αναμένεται από έναν διπλωμάτη – κάτι που ασφαλώς δεν θα αποπροσανατολίσει τις Η.Π.Α. Είναι αδύνατον δηλαδή να μην διακρίνουν τις πραγματικές επιδιώξεις της Γερμανίας, την οποία βοήθησαν όσο καμία άλλη χώρα μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο – ενώ της επέτρεψαν ακόμη και την επανένωση, χωρίς να υποχρεωθεί να τηρήσει τις συμφωνίες του 1953 όσον αφορά τις πολεμικές επανορθώσεις (ανάλυση).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ευχόμαστε και ελπίζουμε να μην πέσει η Ευρώπη ξανά στην παγίδα της Γερμανίας – κυρίως η Γαλλία, ο πρόεδρος της οποίας έχει πολύ στενές σχέσεις με τη γερμανική κυβέρνηση από την εποχή που ήταν στο Βερολίνο. Εάν συνέβαινε το αντίθετο, είμαστε σίγουροι πως θα αναβίωναν τα φαντάσματα του παρελθόντος στην Ευρώπη, επηρεάζοντας ολόκληρο τον πλανήτη – κάτι που δεν πρέπει να επιτραπεί ξανά στην αμετανόητη αυτή χώρα, η οποία ενδεχομένως δεν έχει αλλάξει καθόλου αντιλήψεις παρά το ότι αιματοκύλισε δύο φορές την ήπειρο μας, εκτός από τα υπόλοιπα εγκλήματα της.
https://analyst.gr
