Τὴν πτώση μας, τὴν δειλία, τὸ βόλεμά μας τὸ παρουσιάζουμε σὰν κάτι ἀνώτερο
Χαράλαμπος Μηνάογλου
Τὰ τελευταῖα χρόνια ὅλο καὶ περισσότερο παρατηροῦμε τὸ φαινόμενο κληρικῶν καὶ δυστυχῶς καὶ μοναχῶν οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται τὸν «καλὸν ἀγώνα», μετέρχονται τὴν νηστεία, τὴν ἀγρυπνία καὶ τὴν προσευχή, ἀλλὰ προσβλέπουν σὲ μία ἀδύνατη σωτηρία, αὐτὴ τῆς προσωπικῆς δικαίωσης ἀδιαφορῶντας τελείως γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὴν ἐνασχόληση μὲ τὴν ὁποία θεωροῦν καὶ ἐπιζήμια γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.
Πρόκειται θὰ λέγαμε γιὰ «καλοπροαίρετους» οἰκουμενιστές· γιὰ τοὺς ἄλλους, τοὺς τελείως ἄθεους ποὺ βλέπουν ἁπλῶς τὴν Ἐκκλησία ὡς πεδίο σταδιοδρομίας καὶ αὐτοεπιβολῆς, δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε κάτι παρὰ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἐλεήσῃ!
Ἀλλὰ ὅσοι ἀποδέχονται σιωπηρὰ ἔστω τὴν παραχάραξη τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ποὺ ἐπιχειρήθηκε νὰ κατοχυρωθεῖ καὶ συνοδικὰ στὴν Κρήτη, ἐνῶ ταυτόχρονα ἀγωνίζονται γιὰ τὴν κάθαρσή τους ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ γίνουν ὅπως μᾶς θέλει ὁ Θεός, θὰ πρέπει νομίζουμε νὰ σκεφθοῦν τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα οἱ οἰκουμενιστὲς «πνευματικοί» καὶ καθηγητάδες ἐπιμελῶς ἀποκρύπτουν, ἀλλὰ τόνιζε πάντα ὁ γέροντας Παΐσιος:
«Ἂν οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ μὲ τὴν λογική τους ζοῦσαν στὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν, δὲν θἄχαμε κανέναν μάρτυρα.
Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ δὲν ἔβαζαν καθόλου τὴν λογική, ἀλλὰ ἀκράδαντα ὡμολογοῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ φλέγονταν γιὰ τὸ μαρτύριο. Τοὺς ἔδιναν ἀξιώματα, τοὺς ἔλεγαν: “Πὲς μόνο ὅτι δὲν εἶσαι Χριστιανὸς καὶ μέσα σου πίστευε στὸν Θεό σου, βάλε λίγο λιβάνι, κάνε ὅτι θυσιάζεις καὶ ὕστερα μὴν θυσιάζης, κάνε ὅτι τρῶς εἰδωλόθυτα καὶ σὺ φάε καθαρὸ κρέας, μὴν κηρύττης σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, πήγαινε ἀλλοῦ”· καὶ ὅμως μὲ τίποτε δὲν ἀρνοῦνταν τὸν Χριστό. Μὲ χαρὰ ἔτρεχαν νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸν Χριστό. Φλέγονταν ἀπὸ θεῖο ἔρωτα».
«Στὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας δέκα Χριστιανοὶ ὑπερασπίστηκαν δυναμικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὴν Χρυςὴ Πύλη καὶ μαρτύρησαν γι’ αὐτήν. Τώρα ποὺ βλασφημεῖται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε.
Ἂν ζούσαμε τότε ἐμεῖς οἱ “διακριτικοί” καὶ “γνωστικοί” θὰ λέγαμε στοὺς δέκα μάρτυρες: “Ἔτσι δὲν ἐνεργεῖτε πνευματικά· περιφρονεῖστε τὸν Σπαθάριο ποὺ ἀνεβαίνει νὰ γκρεμίση τὴν εἰκόνα, καὶ ὅταν ἀλλάξη ἡ κατάσταση, θὰ βάλουμε στὴν θέση της ἄλλη εἰκόνα, καὶ μάλιστα πιὸ βυζαντινή”. Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερό! Τὴν πτώση μας, τὴν δειλία, τὸ βόλεμά μας τὸ παρουσιάζουμε σὰν κάτι ἀνώτερο».
