Ο τότε πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας με εμπιστευτική αναφορά προς την κυβέρνησή του σκιαγραφούσε τον ανερχόμενο πολιτικό άνδρα, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με τα εξής επιγραμματικά:
"Φέρει όλες τις αρετές του γένους του. Του γένους των Ελλήνων, στον υπέρτατο βαθμό και έχει όλες τις αδυναμίες τους, στον πιο ήπιο βαθμό."
Μονάχα δύο άξιους ηγέτες γέννησε το νεοελληνικό κρατίδιο. Δύο ηγέτες, που μισήθηκαν και συκοφαντήθηκαν από την μισή Ελλάδα τουλάχιστον.
Οι αντίπαλοί τους πολιτικοί, όταν τελικά κατάφεραν και τους εκθρόνισαν αναλαμβάνοντας οι ίδιοι την διακυβέρνηση της χώρας, κατάφεραν και κατέστρεψαν την Πατρίδα και ό,τι με κόπο είχαν κτίσει οι δύο αυτοί Ηγέτες.
Ο μεν πρώτος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, πολεμήθηκε από την πλειοψηφία των τότε Ελλήνων και δολοφονήθηκε.
Ο δεύτερος, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πολεμήθηκε από την μισή Ελλάδα. Κόντεψε να δολοφονηθεί, μισήθηκε, εξορίστηκε και ακόμα και σήμερα πολεμείται από νέους αντιβενιζελικούς βρικόλακες, που παίρνοντας επιλεκτικά κομμάτια της ιστορίας και των λεγόμενών του προσπαθούν να αποδείξουν, ότι ο Βενιζέλος ήταν κακός και ότι ευθύνεται για λάθη, που έκαναν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Όλοι είμαστε άνθρωποι και κάνουμε και λάθη. Αυτός που δεν κάνει λάθη, είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα... όμως τότε όλη του η ζωή είναι ένα λάθος.
Το να κατηγορούμε τους ήρωες και τους ηγέτες μας με χαιρεκακία και εκδικητικότητα για λάθος κινήσεις και χειρισμούς τους και να αποκρύβουμε την προσφορά και τα επιτεύγματά τους, δεν είναι ντόμπρο... ούτε αντρικό, ούτε και Ελληνικό και σε καμμία περίπτωση δεν λέγεται Αλήθεια.
Πάντα πρέπει να φταίει κάποιος για όλα μας τα δεινά... αλλά ποτέ εμείς.
Μακάρι οι σύγχρονοι αντιβενιζελικοί βρικόλακες να μας λέγανε τι θα κάνανε οι ίδιοι, αν βρίσκονταν στην δεινή θέση να έχεις στρατό που έχει συντριβεί και διαλυθεί και που όλοι στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό εργάζονται για τον αφανισμό σου.
Το να κατηγορείς είναι πανεύκολο και διαβολικό, το να προτείνεις / δημιουργείς είναι θεϊκό.
Ένας λαός που είναι αλλοτριωμένος, αχάριστος και διχασμένος ακόμα και τον μαρμαρωμένο βασιλιά να του δίνανε, θα τον ζήλευε, θα τον μισούσε και θα τον σκότωνε.
Όπως έλεγε και ο αγαπημένος μας Γέροντας, ο Θεός το 1920 μάς λυπήθηκε
και ήθελε να μας δώσει την Κωνσταντινούπολη, αλλά είχαμε μία μεγάλη αμαρτία. Ήμασταν βλάσφημοι. Βρίζαμε τα θεία (δες ΕΔΩ).
Κάτι παρόμοιο είχε πει και τότε, που το καράβι των προσφύγων από την Μικρά Ασία άφησε τον μικρό τότε Γέροντα Παΐσιο και την οικογένειά του στο λιμάνι του Πειραιά και έκπληκτοι ακούγανε τους ναύτες να βρίζουνε τα Θεία.
Πάντα πρέπει να φταίει κάποιος (Καποδίστριας, Βενιζέλος) για όλα μας τα δεινά... αλλά ποτέ εμείς.
Γ.Θ yiorgosthalassis.blogspot.com
