Διαβάσαμε στη Huffington Post -ένα από τα πιο έγκριτα όργανα του προοδευτισμού- ένα άρθρο με τίτλο «Η Δύση είναι γκέι». Το κομμάτι λαμβάνεται από το πρακτορείο Ansa , το πιο επίσημο στην ιταλική πληροφόρηση, και την ίδια την Huff Post(ακόμη και οι εφημερίδες, με τον αμερικανικό τρόπο, έχουν ψευδώνυμα και υποκοριστικά…) χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από δισεκατομμυριούχους φιλάνθρωπους, με επικεφαλής τον Τζορτζ Σόρος, και από τη φιλελεύθερη, ελευθεριάζουσα συμμορία. Αποφασίζουν τι μπορούμε να διαβάσουμε και να σκεφτούμε, και τι είναι καλύτερο (για αυτούς) να σιωπήσουν από τον κόσμο. Ο Σόρος είναι επίσης ένας από τους ιστορικούς χρηματοδότες της Wikipedia, της progressive summa theologica , της πρώτης επιλογής των μεγάλων μηχανών αναζήτησης. Ο Μπιλ Γκέιτς, μεταξύ των ανακοινωμένων επιδημιών και των προσκλήσεων να τραφούμε με σκουλήκια, αποφάσισε επειγόντως να διαθέσει 300 εκατομμύρια δολάρια στον φιλικό Τύπο.
Η Δύση, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, είναι γκέι. Έχουμε την τάση να συμφωνούμε μαζί του. La Repubblica - ένα άλλο προοδευτικό εικονίδιο– κάλεσε, σχεδόν ανάγκασε τους δημοσιογράφους του να συμμετάσχουν στο ρωμαϊκό gay pride. Τι πρέπει να κάνετε για να διατηρήσετε την αμοιβή σας σε περιόδους κρίσης πωλήσεων. Την ίδια πρόσκληση έλαβαν και οι πομπώδεις υπάλληλοι της Bankitalia. Στο διάολο με την εξάπλωση και τον πληθωρισμό, οι αξιωματούχοι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, γεμάτοι με λογότυπο και εορταστικό μπλουζάκι, παρελαύνουν θαυμάζοντας το θόρυβο, τόσο διαφορετικό από το σκληρό κτίριο Κοχ.
Μια συγκλονιστική έκθεση της Crédit Suisse ισχυρίζεται ότι ο γαλαξίας LGBTQI+ είναι μια πολυεθνική αυτοκρατορία, ίσως η τέταρτη μεγαλύτερη στον κόσμο σε κύκλο εργασιών, που υποστηρίζεται από όλους τους γίγαντες της fintech , από γίγαντες όπως η Nike και η Adidas, η Coca Cola, η Walt Disney και όλο τό parterre des rois του τουρμποκαπιταλισμού. Σύμφωνα με τους ελβετικούς υπολογισμούς, η LGBTQI+ αυτοκρατορία αξίζει τρία τρισεκατομμύρια δολάρια.
Η Huff Post έχει δίκιο : η Δύση είναι γκέι. Εν τω μεταξύ, το 1,4 τοις εκατό των Αμερικανών εφήβων φαίνεται να αισθάνονται ότι έχουν προβλήματα να ταυτιστούν με το φυσικό τους φύλο. Χρόνια (απ)εκπαιδευτικών, ΜΜΕ, πολιτικών και ψυχαγωγικών βομβαρδισμών σκάβουν το αυλάκι. Μαραμένες σαν φυτά στην έρημο, οι ταλαιπωρημένες τελευταίες γενιές της Δύσης χορεύουν χαρούμενα τον μακάβριο χορό που επιβάλλουν οι ενήλικες εγκληματίες.
Είναι πολύ σημαντικό το μαχητικό άρθρο της Huff Post, στο οποίο εμφανίζονται όλα τα κλισέ της τερματικής Δύσης. Ο ομοφυλόφιλος αρθρογράφος ανακοινώνει εν αγνοία του κάποιες θλιβερές αλήθειες. «Εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε το σεξ για να γνωριστούμε, να δεθούμε, να απασχολήσουμε τον χρόνο μας. Είμαστε ακόμα η εμπροσθοφυλακή αυτής της θανατηφόρας και σαγηνευτικής ορμής που διαμορφώνει τον δυτικό κόσμο. Ο Foucault στο AIDS είπε ότι ήταν καλύτερο να πεθάνεις συνεχίζοντας να γαμάς. «Αυτό είναι το υπαρξιακό πρόγραμμα της Δύσης, πολύ πιο πέρα από τον γκέι κόσμο».
Διαφωτιστικό, ειλικρινές, ανατριχιαστικό. μετά υμνεί μέρη που συμβολίζουν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, σάουνες, μέρη που καταναλώνεται «οξύ», queer πάρτι στο οποίο οι άνθρωποι «pippano». Στη συνέχεια, ένας προβληματισμός που αποδίδεται σε έναν πολύ νεαρό άνδρα: «Αν οι ετεροφυλόφιλοι καταλάβαιναν ότι χωρίς παιδιά θα ήταν ακριβώς όπως εμείς, θα σταματούσαν να τα έχουν». Ένα τρομερό πρόγραμμα, ρητή προσκόλληση -αν και πολιτιστικά αγνοούμενη- στην ατζέντα της αποδόμησης και του τέλους του ανθρώπου των δυτικών ολιγαρχιών.
Με ρεαλισμό, ο συγγραφέας παραδέχεται τη συσχέτιση μεταξύ της άσεμνης ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς και ορισμένων ασθενειών, όπως ο νέος μπαμπούλας, η ευλογιά των πιθήκων. «Αν διαβάσω ότι στην Αγγλία από τα εκατόν ενενήντα επιβεβαιωμένα κρούσματα, τα εκατόν έντεκα είναι μεταξύ των ανδρών που επιστρέφουν από σάουνες και γκέι μπαρ και έχουν βλάβες στα γεννητικά όργανα, είναι πολύ πιθανό να μην τις έπαθαν παίρνοντας το λεωφορείο ή επειδή είναι πολύ φιλικοί και χαιρετούν ο ένας τον άλλον με ένα φιλί εκεί».
Και πάλι: «ο συσχετισμός μεταξύ ομοφυλόφιλων και ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς υπάρχει πραγματικά: μια βόλτα στους αμμόλοφους του Μασπαλόμας είναι αρκετή. Αρκεί μόνο να διαβάσετε τα δεδομένα για τη σύφιλη. Αρκεί να έχουμε ελάχιστη γνώση της διαφοράς μεταξύ ανδρικών και γυναικείων ορμών και της δυνατότητας πραγματοποίησής τους.
Μπορεί να μιλήσει έτσι γιατί είναι διάδικος στο θέμα: πολύ πιο επιφυλακτικές δηλώσεις που γίνονται από αγνώστους σε αυτόν τον κόσμο πού απαγορεύονται, καί εκτίθενται στη δημόσια συκοφαντία. Η παντελής απουσία οποιασδήποτε αναφοράς ή ανώτερης φιλοδοξίας, το τέλος κάθε ηθικής και πνευματικής έντασης, αναστατώνει. Ο συγγραφέας εν αγνοία μας μάς βάζει μπροστά στις ευθύνες μας: το σύμπαν του είναι η πρωτοπορία μιας διάλυσης τόσο προχωρημένης που δεν μπορεί πλέον να σταματήσει. Όλες οι εξουσίες, όλες οι ολιγαρχίες της Δύσης ολοκληρώνουν την αποδόμηση του ανθρώπου μέχρι την κονιορτοποίηση των πιο οικείων ταυτοτήτων.
Καταλήγουμε να κοιτάμε με φθόνο την ενστικτώδη αθωότητα της κατάστασης των ζώων, που δεν έχει αλλοιωθεί από έναν πολιτισμό πιο μολυσματικό από τις ασθένειες που δημιουργεί. Είναι μια άνευ προηγουμένου αναταραχή, η ανάλυση της οποίας απαιτεί μια μεταπολιτική προσέγγιση, την οποία ο Joseph De Maistre ονόμασε «μεταφυσική των πολιτικών ιδεών», καθώς η κοσμοθεωρία που κρύβεται πίσω από τα λόγια του νεαρού αρθρογράφου είναι βαθιά, ασυνείδητα πολιτική, οι ακραίες συμπεριφορές που παράγονται από μια μακρά, έντονη πνευματική εργασία που κράτησε αιώνες.
Αν προσπαθούμε να συλλάβουμε την καρδιά μιάς κουλτούρας ή ενός πολιτισμού, πρέπει να ψάξουμε για τον πνευματικό πυρήνα που τον ίδρυσε και μετά τον εκκοσμικευμένο. Ο ίδιος ο ορθολογιστικός αθεϊσμός, που έχει γίνει ο κοινός πολιτισμικός κανόνας των λαών της Δύσης, έχει τις ρίζες του σε ένα σύνολο μη ορθολογικών και στην πραγματικότητα παραθρησκευτικών ιδεών και αντιλήψεων. Ιδέες που εμφανίστηκαν από την Αναγέννηση σε μια υπόγεια μορφή που θα αρχίσουν να επιβάλλονται ως η διαδεδομένη ιδεολογία των ελίτ ξεκινώντας από τον Διαφωτισμό.
Στην Ευρώπη και στη Δύση, στο τέλος μιας μακράς ιστορικής διαδικασίας, έχει επικρατήσει η ιδέα ότι η ύλη υπερισχύει του πνεύματος, που θα ήταν μόνο μια ιδιαίτερα περίτεχνη φάση της ύλης. Σύμφωνα με αυτή την ιδέα, η ύλη εξελίσσεται συνεχώς χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση μέχρι να δημιουργήσει την αυθόρμητη εμφάνιση της συνείδησης. Σε αυτή την εξελικτική θεώρηση μιας ανθρώπινης ύπαρξης χωρίς πνευματική αιτία, η ζωή, η συνείδηση και το πνεύμα είναι μόνο διαδοχικά στάδια αυτοδημιουργούμενης και αυτοοργανωμένης ύλης.
Αυτή η ανεστραμμένη μονιστική αντίληψη, που καθιερώνει το πνεύμα ως εξελιγμένο στάδιο της ύλης, βρίσκεται κάτω από τους κυρίαρχους δυτικούς πνευματικούς, τεχνο-επιστημονικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς προσανατολισμούς. Οι προσωπικότητες που ηγούνται του σημερινού δυτικού παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης είναι εμποτισμένες με αυτόν τον φιλοσοφικό προσανατολισμό. Ανάμεσά τους, ο επιδραστικός βιολόγος Julian Huxley (1887-1975), πρώτος διευθυντής της UNESCO, ευγονιστής και δαρβινιστής που επινόησε τον όρο μεταανθρωπισμός. Ο παππούς του, Τόμας Χάξλεϋ, στενός φίλος του Κάρολου Δαρβίνου, εισήγαγε την έννοια του αγνωστικισμού τον 19ο αιώνα, στο πλαίσιο της διανοητικής αντιπαράθεσης μεταξύ του εκκολαπτόμενου δαρβινικού εξελικτικούισμού και της πνευματικής τάξης της εποχής.
Είναι αυτό το κλίμα που αποτελεί το υπόβαθρο των περισσότερων προσανατολισμών που επιδιώκει η Δύση: οικολογική αναδιάρθρωση και αναγκαστική απαλλαγή από τον άνθρακα, παγκόσμιος ιατρικός σχεδιασμός, μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού, απομακρυσμένη επιτήρηση με τεχνολογικά μέσα, ψηφιοποίηση του ανθρώπου, περιορισμένη σε καθαρή βιολογική και κινητήρια διάσταση, άρνηση του «φυσικού» συστατικού του ανθρώπινου πλάσματος, διαθεσιμότητα και υποταγή της ανθρώπινης ζωής σε ολιγαρχικά συμφέροντα.
Ιδέες που επιβάλλονται χωρίς εναλλακτική και συζήτηση. Υπό αυτή την έννοια, ακόμη και η έμφαση στην ομοφυλοφιλία - του οποίου πολλές εύθραυστες προσωπικότητες είναι τα πρώτα θύματα - είναι ένας μηχανισμός στείρωσης της κοινωνίας, ανάγοντας την στην κινητήρια διάσταση της δουλείας στις επιθυμίες και, μαζί με τα φώτα της κοινωνίας της παράστασης, απωθώντας το μακριά από τον αγώνα του δούλου ενάντια στον αφέντη.
Υπό αυτή την έννοια, η Δύση είναι ομοφυλόφιλη για έναν διπλό λόγο: είναι ανόητα ικανοποιημένη - gay - με την αναγωγή της σε homo consumens, μέλος μιας αγέλης, και δεν αντιλαμβάνεται πλέον την ανθρωπολογική αναστροφή -όχι μόνο σεξουαλική- της οποίας είναι υποβληθείσα.
Οι δυτικές ολιγαρχίες δεν είναι πλέον καν αθεϊστικές ή υλιστικές, αλλά υπερανθρωπιστικές. Αυτή η ιδεολογία συνοδεύεται -όπως πάντα στην ιστορία- από μια αλλαγή πολιτικού στρατηγικού προσανατολισμού που επιδιώκει να επιβάλει ένα ολοκληρωτικά υλιστικό όραμα για τον κόσμο έξω από την πολιτική Δύση, αλλά κυρίως μέσα, σε πληθυσμούς που εξακολουθούν, τουλάχιστον εν μέρει, προσκολλημένοι στη ρίζα των ελληνορωμαϊκών και χριστιανικών αξιών που δόμησαν μέχρι πρόσφατα την ευρωπαϊκή συλλογική ύπαρξη.
Αυτό προκαλεί άνευ προηγουμένου πολιτικές, κοινωνικές και ανθρωπολογικές αναταραχές. Το υλιστικό-μεταανθρωπιστικό όραμα χρησιμοποιεί όλα τα τεχνικοπολιτικά σύνεργα αυτού που παρουσιάζει ως «παγκόσμια κυβέρνηση», ένα πλανητικό σύστημα διαχείρισης της ανθρωπότητας από μη εκλεγμένους διεθνικούς και υπερκρατικούς φορείς, χρηματοδότης και ιδιοκτήτης των οποίων είναι η ολιγαρχία.
Ο ανθρωπισμός καταρρέει υπό την πίεση του μετανθρωπισμού των τεχνοεπιστημονικών ελίτ. Ο μετα-ανθρωπιστικός και μεταχριστιανικός προσανατολισμός ενισχύεται με το πέρασμα του χρόνου και με την προοδευτική απομάκρυνση από τις πηγές που αποτελούσαν την αρχική πνευματική ρίζα της Δύσης.
Η προοδευτική αποσύνθεση κάθε κοινότητας, ηθικής και πνευματικής ταυτότητας θα μπορούσε μόνο να οδηγήσει στην αμφισβήτηση του θεμελίου της ζωής και του φυσικού νόμου που συνοψίζει η Βίβλος στη Γένεση: αρσενικό και θηλυκό τα δημιούργησε. Δεν υπάρχει πλέον δημιουργία, μάλλον υπάρχει εξέλιξη και συνεχής μεταμόρφωση μέχρι να ξεπεράσει τα είδη και τη βιολογία. Επομένως δεν υπάρχουν σταθερές ταυτότητες, αλλά η στείρα ένταση προς το Μοναδικό, το ανδρόγυνο, η έλξη για το πανομοιότυπο που αρνείται το έργο της φύσης ή μιας δημιουργικής οντότητας.
The gay West από τον αρθρογράφο της Huffington Postείναι το αποτέλεσμα μιας ακριβούς ολιγαρχικής θέλησης προσανατολισμένης στην υπέρβαση του ανθρώπου, στον υβριδισμό του με τη μηχανή για την οποία χρειάζεται να διώξει την ηθική, πνευματική διάσταση και τη θέληση για ζωή, για κοινότητα και το ίδιο τό ένστικτο διατήρησης-αναπαραγωγής που υπάρχει σε όλα. ζωή.
Επιπλέον, δεδομένου ότι η πιο επιδεικτική ομοφυλοφιλία είναι η αρσενική, υπάρχει μια επίμονη βούληση να καταρριφθεί η δημιουργική ιδιαιτερότητα του αρρενωπού πνεύματος. Οι χαμηλότερες ορμές, η αναγωγή της ανθρωπότητας σε λιβιδινικές ορμές (Έρωτας) φέρνει μαζί της, όπως κατάλαβε ο ίδιος ο Σίγκμουντ Φρόιντ, την ορμή του θανάτου (Θάνατος), που αντιπροσωπεύεται, στους σύγχρονους Δυτικούς, από την αγωνιώδη ορμή προς τις εφήμερες απολαύσεις, την κατάργηση του παρελθόντος και μέλλοντος στο όνομα του παρόντος, η φρενήρης κατανάλωση του εαυτού του μέσα από εμπειρίες κάθε είδους, που διευκολύνεται από την ευτελισμό της χρήσης ψυχοτρόπων και παραισθησιογόνων ουσιών.
Ο ίδιος ο Φρόιντ μίλησε για το lustprinzip, αρχή ευχαρίστησης, βιωμένη, επιθυμητή, βιωμένη μόνο στη σφαίρα κίνησης, ως ο θρίαμβος του Ες (η ασυνείδητη ενέργεια της ενστικτώδους σφαίρας) επί του ηθικού και κοινωνικού Υπερεγώ. Η μετανεωτερικότητα έχει ξεπεράσει τον δυϊσμό με μια θεαματική καμπυλότητα: το id και το υπερεγώ (που χειρίζονται οι ολιγαρχίες) καταλήγουν να συμπίπτουν, δημιουργώντας ένα νέο είδος, διαφορετικό από τον Homo sapiens αλλά και από τά ζώα, που ζουν στη φυσική διάσταση, διέπονται από εξίσου φυσικά ένστικτα, χρόνους και συμπεριφορά. Οι ολιγαρχίες κατάφεραν να περάσουν όλα αυτά ως ελευθερία και δικαιώματα. Βασίζουν σε αυτή τη χειραγωγημένη επιφανειακή συναίνεση μια τεράστια δύναμη που οι μεγάλες μάζες δεν αντιλαμβάνονται καν, βυθισμένες σε εφήμερες απολαύσεις, σε εμπειρίες που απαιτούν το συνεχές ανέβασμα του πήχη. όλο και περισσότερο, μέχρι την εξάντληση.
Από αυτή τη σκοπιά, οι μέρες του λεγόμενου gay pride και των πρωταγωνιστών τους είναι απόδειξη της επιτυχίας, σε αυτό το μέρος του κόσμου, της θέλησης για εξουσία αντι-ανθρώπινων ολιγαρχιών που στοχεύουν να μας αναγάγουν σε μια πειθήνια αγέλη, εθισμένους στην ευχαρίστηση (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), μετουσιωμένους και στειρωμένους στο φυσικό ένστικτο της διατήρησης του είδους, χωρίς θέληση - απροθυμία του Σοπενχάουερ - να αλλάξει τις συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του κόσμου, δηλαδή να αναγνωρίσει στις παγκοσμιοποιητικές ολιγαρχίες τούς κουκλοπαίκτες εχθρούς της ζωής μας.
Παραδόξως, το σύμπαν LGBTQI+ είναι η υπερκαμπύλη ενός κόσμου που αποσυντίθεται, που κινείται προς το post και το υπεράνθρωπο. Η καθοδική κούρσα φαίνεται ασταμάτητη και αμφισβητεί τη ζωή, πρώτο δικαίωμα και πρώτη αξία. Για να αποφευχθεί η αποτυχία του Βασιλιά - του ανθρώπου - είναι ίσως απαραίτητο να θυσιάσει τη Βασίλισσα, τον πολιτισμό μας στο τέλος της γραμμής: αυτό που είναι σάπιο δεν μπορεί να υπερασπιστεί. Θεραπευτική επιμονή.
