Να τα μαλώνεις πού και πού, να τους λες και κανένα όχι, να τους βάζεις κανόνες και όρια, να μην μου τα χαλάς. Ο πατέρας τους κι εγώ προσπαθούμε να τους βάλουμε σε πειθαρχία κι εσείς…».
Μια ζωή θυμάμαι τη μάνα μου να λέει στη γιαγιά μου και στον παππού μου τι δεν πρέπει να κάνει κάθε φορά που πηγαίναμε με την αδελφή μου στο σπίτι τους. Κι άλλο τόσο θυμάμαι τη γιαγιά μου να της κόβει τον βήχα: «Εσείς οι γονείς είστε για να βάζετε τους κανόνες κι εμείς οι γιαγιάδες μαζί με τους παππούδες είμαστε εδώ για να τους καταργούμε….».
Η ζωή επαναλαμβάνεται κι έτσι κι εγώ τώρα με τη σειρά μου λέω τα ίδια στη μάνα μου όταν τα παιδιά πάνε στο σπίτι της ή όταν, κάθε καλοκαίρι, πηγαίνουν μαζί διακοπές. Γιατί η γιαγιά και ο παππούς, αυτές οι μεγάλες μορφές της ελληνικής οικογένειες, παίζουν καθοριστικό ρόλο στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας… Κι ας τα βάζουμε μαζί τους, κι ας ξεσπάμε συχνά τα νεύρα μας πάνω τους.
Γιατί ξέρουν να παρέχουν μια μεγάλη, βαθιά και άδολη αγάπη στα εγγόνια τους, ακολουθώντας τη λαϊκή ρήση «του παιδιού μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου»… Γιατί αποτελούν πολλές φορές έναν σάκο του μποξ που δέχεται πολλά και ξέρει να συγχωρεί, ανοίγοντας μια μεγάλη αγκαλιά προστασίας.
Αυτή την αγκαλιά άνοιξαν η γιαγιά και ο παππούς στο Μάτι για να σώσουν τα εγγόνια τους από την φωτιά, για να τα προστατέψουν. Κι ας μην τα κατάφεραν αυτή τη φορά. Εφυγαν μαζί τους. Γιατί κάποιος πρέπει να φροντίζει τόσα παιδιά εκεί πάνω…
[bovary]
