Όλες αυτές τις μέρες, στις παρουσιάσεις και ομιλίες, συνάντησα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Όλοι όμως είχαν κάτι κοινό.
Ένα βαθύ λαβωμένο χαμόγελο κι ένα βλέμμα λιμνασμένο σε δάκρυα που έτρεξαν ή ντράπηκαν να απογυμνώσουν το υγρό κορμί τους.
Ναι η ζωή αυτή έχει πόνο. Ίσως πολλές φορές φέρεται άδικα.Μα εάν δεν ήταν έτσι δεν θα προσμέναμε την βασιλεία του Θεού.
Η δίψα για δικαιοσύνη μας κάνει να περιμένουμε μια άλλη πατρίδα, την γη του «ουρανού».
Όμως εάν δεν αποδεχθούμε αυτή την αλήθεια, δεν θα χαρούμε ποτέ.
Να πούμε δηλαδή, ναι, στην ζωή κι ας μην είναι τέλεια. Να πούμε θα χαρώ κι ας μην τα έχω όλα. Με αυτά που έχω και μπορώ, θέλω να χαρώ.
Άλλωστε η ζωή είναι αρκετά σκληρή και δύσκολη από μόνη της, δεν είναι ανάγκη να την κάνουμε ακόμη πιο δυσβάσταχτη.
Στείλε μας Κύριε φως και χαρά, για το σκοτάδι «φροντίζουμε» μόνοι μας…
παπα – Λίβυος
https://oikohouse.wordpress.com
